Κατερίνα Αγυιώτη

φρουρός της λύπης µουφρουρός της λύπης µου

Ενδυµίων

Τί θ’ απογίνει το ποίημα από το οποίο γράφεται το ποίημαπου γράφουμε; Θα ρίξει τις ελπίδες τουστο ποίημα του άλλου. Αλλιώς,να λεγόμαστε ανέμελαχαμένοι. Αυτονόητοι.

Η δικαιοσύνη σου δε λυτρώνει γιατί δεν είμαστε ίσα κι όμοια.Εμέναμε είπε αγάπη μου ο μόνοςκαι πουλί μου το σκιάχτρο.

[5]

Δε στάθηκα στο ύψος των περιστάσεωνγια να διατηρήσω την ελευθερία μουπου είχε μέσα τρεις γενιές πεθαμένους.

Φοβάμαι τους ευεργέτεςπου χρειάζονται τη σωτηρία μου - θέλω να σώζομαιαπό γούστο.

[6]

Και τί έγινε που τα καταλάβαμε όλα, αφού το σώμα μας ήτανέναφοβισμένο σκυλί.

Δεν έχω άλλο μισό

είμαι ο ειδικός φρουρός της λύπης μου.

[7]

Χρειάζεται στο ποίημα μια θεοσκότεινη περιοχήγια κείνον που το έγραψε.

Όταν παιδί ψηνόμουνα στον πυρετό, έλεγα μέσα μου ομοιο-καταληξίες.

Αυτός που σε παρηγορεί παιδί μου για να μη φοβάσαιείναι ο ίδιος που σου όρισε τα τέρατα. Δεν είναι αστείο - είναιη αναγκαία λύπη ότι έχεις σώμα.

[8]

Ένας λόγος που γράφω μικρά ποιήματα είναι ότι έχω πολύχρόνο.

Δεν υπάρχουν σημάδια αγάπης, αλλά ζεστοί τόποιόπου μπορείς να νιώσεις καλάτα άκρα σου .

Οι αληθινοί τύραννοι σε αποσιωπούντην ώρα που μιλάς μαζί τους

[9]

Αν πρέπει να αποχαιρετήσεις κάτι, θα το αποχαιρετήσεις τηστιγμή που θα ξέρεις σωματικάτί απ' αυτό δεν αποχωρίζεσαι.

Αντίο, μάτια μου / πατρίδα μου / πουλί μου.

Η σπάνια δικαιοσύνη που ασκούσα θριαμβευτικά σε όλη μουτη νεότηταπονώντας ασυγχρόνιστη με τη φαντασία των άλλωνκαι φεύγοντας από δήθεν γλίστρημα στον τρομερό γκρεμόδεν ήταν παρά η εφαρμογή πάνω μουτων μεθόδων του εχθρού.

[10]

Δε φτάνει η ζωή για ελαφρότητα και αφοσίωση, μ' αρέσουνκαι τα δύο, έχω έναν χαλασμένο θερμοστάτηστο λαιμό.

θα υπομένω το χάοςθα υπομένω το χάοςθα υπομένω το χάοςθα υπομένω το χάοςθα υπομένω το χάος

[11]

Αυτό που με σώζει είναι ότι αντίθετα με μένα η γλώσσα μουδεν είναι διστακτική ως προς τομέλλον: σκοτώνω /να συστηθούμε / πεταλούδα μου.

Μέσα μου βράζει ένα ποίημα που σερβίρεται κρύο.

[12]

Αλλά αν το χιούμορ μου με έσωσετο έκανε απομακρύνοντάς μου τη ζωήπου κινδύνευε. Ποιος σώθηκε λοιπόν;Μια φιλόξενη πολυθρόνα.

ΠΡΩΙΕίχε το κρύο στόμα της αναμονήςκαι μέσα ομίχλη -τον σκότωσα / αυτά τα πράγματαείναι απίστευτα

[13]

ΜΕΛΛΟΝΌταν τελειώσουν όλαθα κάνω μια βόλτα στο Brick Laneμια ηλιόλουστη μέρα. Η καρδιά μουθα είναι μεγάλο ανοιχτό τριαντάφυλλοαπ’ αυτά τα ροζ, που μυρίζουντριαντάφυλλο υπερβολικάκαι διαλύονται ήσυχαήσυχα

ΜΙΚΡΟ ΛΕΞΙΚΟΑγαπημένος: ο αναγκαίος εκτελεστής της ιστορίας σουΕλευθερία: ο αναγκαίος δεν είναι ο επιβεβλημένοςΠουλί: το πρωινό σπουργίτι σε μιαβιομηχανική αυλή

[14]

Μερικά ποιήματα ανασαίνουν από μια πολύ προσωπική λε-πτομέρειαμιας πανανθρώπινης βιογραφίας

DAY DREAMΜια ολέθρια καρέκλααναβοσβήνει σα Λας Βέγκας

στην αυλή του πατρικού σπιτιούτο 1981. Οι συγγενείς κάθονται ένας έναςκαι φαίνεται ο χαρακτήρας τους.Τους βλέπω τρώγονταςγκρίλο (κάνω έτσι).

[15]

Τα λουλούδια στις κοιλότητεςτων αυτιών μου δεν είναιαπό την επαφή μου με τους κήπους.

Να είσαι νάρκισσος είναι μια υποχρέωσηνα περιμένεις υπομονετικά να κοιμηθείαυτός που θα μπορούσες να αγαπήσεις.

[16]

Από τη σωστή απόστασηοι άνθρωποι εννοούν ακριβώς αυτά που λένε-τα άλλα είναι ιστορίες δύστυχων συνομιλητώνεκπεσμένων από την κυριολεξία.

Μου μιλούσε σα να μου διάβαζε τον κατάλογο των νεκρώνκοιτώντας με ευγενική αγωνία έπειτα από κάθε όνομααν ήξερα κανέναν.

Έρημος είσαι αν δεν είχες κοινούς θανάτους.

[17]

Η αμφιθυμία μου είναι η απώλεια του παραδείσουτων άλλων / ένας θρίαμβος.

Όταν σε παρατηρώ διαστρεβλώνεσαι - πρέπει να σε κοιτάωπερνώντας σα μέλισσακαι με την ησυχία μου ύστεραν' απλώνω μέσα μου το έλεός σου.

[18]

Το ποίημα επανέρχεται αλλά έχει τελειώσει ο χρόνος του / δεγράφουμε ενθυμούμενοι / είμαστε πολεμιστές.

Όταν βλέπω τον δυστυχισμένονα πλησιάζει για να μ' αγαπήσειγίνομαι του παιδιού τουτο άγαλμα.

[19]

Τα όνειρά μου πραγματοποιούνται σε άλλα όνειρα/ εξαντλού-νται στην καθαρή επιθυμίααυτό που λέμε συμβατικά πραγματοποίησηείναι η καύση του νεκρού.

Με αγάπησαν, δεν έχω παράπονοπερνούσαν παρθένες με χλωμά πρόσωπααπό το παράθυρό μας.

[20]

Υπάρχει σωστή δόση στην αγάπη - το υπόλοιπο το κάνουμεσπαθιά / κεράσια / χλιαρά πουλιά / φύλλα στα μάτια / για-σεμί.

Κοιτάξτε, έβρεχεμέσα μου άνθιζαν δύο μελαγχολίεςένας παλιός Σλάβος με απαλά δάχτυλα.

[21]

Θα είμαι ο θόρυβοςστο κεφάλι του παιδιούόταν θα έρχεται το άστρο.

[22]

Ο ΦΡΟΥΡΟΣ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ ΜΟΥΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΑΓΥΙΩΤΗ

ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ ΨΗΦΙΑΚΑΑΠΟ ΤΟ ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΛΙΩΤΗ

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑΤΟΝ ΑΠΡΙΛΙΟ ΤΟΥ 2014

Διόρθωσε, φιλικά, η Ασημίνα Λαμπράκου

f