Ελένη - Πρόλογος

Στέπκου Όλγα - Μαρία

Γ΄2 Γυμνασίου

Τον αφηγηματικό μονόλογο της Ελένης διαδέχεται ο διάλογος. Τα δύο πρόσωπα, καθώς διαλέγονται, ζητούν και δίνουν πληροφορίες, εκφράζουν τα συναισθήματά τους ή τις απόψεις τους, με τη μορφή σύντομων διαλόγων ή στιχομυθίας.

Σε ποιες στιγμές και για ποιους λόγους οι ήρωες φτάνουν στη γρήγορη εναλλαγή των λόγων (στιχομυθία);

Στο δεύτερο μέρος του προλόγου κυριαρχεί ο διάλογος ανάμεσα στον Τεύκρο και την Ελένη. Μετά, όμως, από τον πρώτο λόγο του Τεύκρου και την ανταπάντηση της Ελένης, ο διάλογος μετατρέπεται σε στιχομυθία, δηλαδή σε διάλογο με μονόστιχα ανάμεσα σε δύο πρόσωπα. Η στιχομυθία προσδίδει στο διάλογο ταχύτητα, ένταση και ζωηρότητα, ενώ αντικατοπτρίζει τα συναισθήματα των ηρώων. Η Ελένη ρωτάει γεμάτη αγωνία τον Τεύκρο, για να μάθει τα νέα της οικογένειας και της πατρίδας της. Ο Τεύκρος της απαντά, με όσο το δυνατόν λιγότερα λόγια, μεταφέροντάς της τα άσχημα νέα. Γενικότερα, η στιχομυθία χρησιμοποιείται σε σκηνές έντονων διαλόγων, όταν κυριαρχεί η συναισθηματική φόρτιση των ηρώων ή όταν ο ένας ομιλητής προσπαθεί να αποσπάσει πληροφορίες από τον άλλον. Τα δύο τελευταία ισχύουν και στη στιχομυθία της Ελένης με τον Τεύκρο. Αλλά το κυριότερο σε μια στιχομυθία σαν και αυτή είναι πως επιτείνει την τραγικότητα των ηρώων.

Ποια συναισθήματα σου προκαλεί ως θεατή / αναγνώστη αυτή η μορφή διαλόγου;

Μέσω της στιχομυθίας, στην οποία οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις είναι κοφτές, κλιμακώνεται η ένταση των συναισθημάτων των ηρώων και έτσι μεταφέρεται αυτή η ένταση στους θεατές, καθώς η σκηνή αποκτά ζωντάνια και παραστατικότητα. Με αυτόν τον τρόπο, οι θεατές αισθάνονται «έλεο», «φόβο», αλλά και ανησυχία για την τύχη των ηρώων.