เวชศาสตร์ไทยก้าวไกลแน่

นางวณี ทองห่อ

นายกสมาคมพยาบาลฉุกเฉิน ปี 2554

ฉันเฝ้ามองท่านผู้อาวุโสหลายท่านด้วยความศรัทธา ที่ท่านต่างมุ่งมั่นมุมานะร่วมกันบุกเบิกและ

วางรากฐานงานเวชศาสตร์ฉุกเฉินของประเทศไทย จากงานเล็กๆค่อยๆเจริญเติบโตขึ้นเรื่อยๆจนยิ่งใหญ่

ระดับชาติ และฉันมีความภาคภูมิใจกับผลงานที่พวกเราชาวห้องฉุกเฉินร่วมกันสร้างสมไว้ภายใต้

หลักประกันที่ใช้กันเสมอมาว่า”เจ็บป่วยฉุกเฉิน ช่วยทุกที่ ฟรีทุกราย ภายใน 10นาที” จนมาถึงวันนี้

ผลงานของพวกเราสามารถท าให้รัฐบาลน าไปใช้เป็นนโยบายของชาติและประกาศใช้เมื่อวันที่ 1 เมษายน

2555 ภายใต้ข้อความสั้นๆแต่ได้ใจประชาชนชาวไทยว่า “เจ็บป่วยฉุกเฉิน ช่วยทุกที่ ทั่วถึงทุกคน” ต่อจาก

นโยบายเดิม 30 บาทรักษาทุกโรค

ในปี 2553 ได้มีคณะอนุกรรมการพัฒนาระบบและหลักสูตรพยาบาลเวชปฏิบัติฉุกเฉิน ซึ่งมีรอง

ศาสตราจารย์ดร.ศิริอร สินธุ กรรมการจากสภาพยาบาลเป็นประธาน อนุกรรมการประกอบด้วยพยาบาล

หัวหน้างานห้องอุบัติเหตุและฉุกเฉินจาก ภาคเหนือ ตะวันออกเฉียงเหนือ ภาคตะวันออก ภาคกลาง ส่วน

เลขานุการและผู้ช่วยเลขานุการคือพยาบาลวิชาชีพห้องฉุกเฉินที่ก าลังศึกษาปริญญาเอก ได้ประชุม

ด าเนินการจัดท าแนวทางพัฒนาระบบการพยาบาลฉุกเฉินและจัดท าหลักสูตรพยาบาลเวชปฏิบัติฉุกเฉิน

ระยะสั้น 4 เดือน ส าหรับพยาบาลวิชาชีพห้องอุบัติเหตุและฉุกเฉิน

คณะอนุกรรมการต้ังความหวังไว้ว่า ภายในระยะเวลา 5 ปี หลังจากเสนอหลักสูตรพยาบาลเวช

ปฏิบัติฉุกเฉิน ให้สภาพยาบาลรับรอง ห้องอุบัติเหตุและฉุกเฉิน โรงพยาบาลศูนย์ โรงพยาบาลทั่วไป

โรงพยาบาลชุมชน ทั่วทุกแห่งในประเทศไทยจะมีพยาบาลวิชาชีพที่จบหลักสูตรพยาบาลเวชปฏิบัติฉุกเฉิน

ระยะสั้น 4 เดือน แห่งละ 4-5 คน หมุนเวียนกันปฏิบัติงานที่ห้องฉุกเฉินในโรงพยาบาลของตนตลอด 24

ชั่วโมง เพื่อยกระดับคุณภาพการดูแลรักษาผู้ป่วยบาดเจ็บและฉุกเฉินร่วมกับแพทย์เวชศาสตร์ฉุกเฉิน

เวชกรฉุกเฉิน อาสาสมัครกู้ชีพ-กู้ภัย

หลายคนถามว่าทุกวันนี้งานห้องอุบัติเหตุและฉุกเฉินยังมีไม่มากพอหรืออย่างไร ค าตอบ”งานมี

มากจนล้นมือ หากแต่คนห้องฉุกเฉินยังต้องการพัฒนาศักยภาพ” ในเวลานี้พยาบาลห้องฉุกเฉินต้องแบก

รับภาระงานไม่ต่างไปจากรถพยาบาลฉุกเฉิน ต้องท างานแข่งกับเวลา งานต้องมีคุณภาพ สภาพของรถ

เริ่มเสื่อมสมรรถนะไปตามกาลเวลา แต่จะหาโอกาสหยุดพักเข้าศูนย์ซ่อมบ ารุงคงยากสักหน่อย เพราะ

จ านวนรถแต่ละโรงพยาบาลมีน้อยแทบไม่พอใช้งาน เท่าที่ท าได้คือล้างท าความสะอาดรถ เติมน้ ามัน

เชื้อเพลิง ถ่ายน้ ามันเครื่อง เพื่อให้มีรถออกวิ่งปฏิบัติงานได้

พยาบาลห้องฉุกเฉินแต่ละแห่งคงต้องหาทางให้พยาบาลวิชาชีพในหน่วยงานได้เข้ารับการ

ฝึกอบรมหลักสูตรพยาบาลเวชปฏิบัติฉุกเฉิน ระยะสั้น 4 เดือนอย่างจริงจัง ถ้ายังลังเลตัดสินใจไม่ได้ว่า

“จะยอมให้คนไม่พอท างานชั่วระยะเวลาหนึ่ง หรือจะยอมให้คนไม่มีคุณภาพ” ฉันเห็นด้วยกับเจ้าของ

ความคิดที่ว่า”อาคารสถานที่ เครื่องมืออุปกรณ์เป็นเรื่องรอง คนต่างหากเป็นเรื่องแรกที่ต้องเร่งพัฒนา

เพราะงานตรงหน้าพวกเราคือ“เจ็บป่วยฉุกเฉิน ช่วยทุกที่ ทั่วถึงทุกคน” หรือเราจะรอกันต่อไปเรื่อยๆ จาก

นโยบาย 30 บาทรักษาทุกโรค ท าให้จ านวนผู้ป่วยสูงกระฉูดชนิดเอาไม่อยู่ แต่ต้องรักษาระดับงาน

คุณภาพไว้ให้ได้โยไม่มีข้อแม้ ในขณะที่อัตราก าลังของเจ้าหน้าที่ในหน่วยงานเท่าเดิมหรือลดลง เพราะ

ต้องทนรับภาระงานที่มีแต่จะเพิ่มขึ้นไม่ไหว หลายคนที่มีฐานะดีจึงขอลาออก ผู้ที่ต้องการสร้างฐานะขอ

ย้ายไปภาคเอกชน ผู้ที่ยังต้องแบกรับภาระทางเศรษฐกิจบอกว่า”อยู่ต่อก็ได้ แต่ขอย้ายออกจากห้องฉุกเฉิน

เพราะสุขภาพไม่ไหวแล้ว” จึงเหลือแต่ผู้ที่ยังสู้งานห้องฉุกเฉินได้

ฉันยังยืนยันว่า”การเป็นผู้ให้ดีกว่าเป็นผู้รับ” และฉันมีความเชื่อว่า พยาบาลห้องฉุกเฉินคือผู้ที่มี

ความรับผิดชอบสูง เราจะเลือกท าในหน้าที่ความรับผิดชอบก่อนที่จะท าตามความต้องการของตนเอง

เสมอ ในเมื่อนโยบายเจ็บป่วยฉุกเฉิน รักษาทุกที่ ทั่วถึงทุกคน คือ บทบาทหน้าที่ความรับผิดชอบของ

พวกเรา ถ้าพวกเราเพื่อนร่วมวิชาชีพที่ให้บริการผู้ป่วยบาดเจ็บและฉุกเฉิน จะถือโอกาสย่างก้าวต่อไป

พร้อมๆกัน วิ่งบ้าง เดินบ้าง ลากจูงบ้าง ถือเป็นเรื่องธรรมชาติ หนทางข้างหน้ายังมีให้พวกเราก้าวเดินอีก

ไกล ในเมื่อการเจ็บป่วยและบาดเจ็บยังไม่หมดไปจากโลกนี้

และหากต้องการให้ความหวังที่ตั้งไว้ประสบความส าเร็จ พยาบาลห้องฉุกเฉินทุกคนและทุกแห่งใน

ประเทศไทยคงต้องออกแรงช่วยกันผลักดันสมาคมพยาบาลฉุกเฉินที่เพิ่งเริ่มก่อต้ังเมื่อปี 2554 ด้วยการ

สมัครเป็นสมาชิกสมาคมพยาบาลฉุกเฉิน ร่วมกันท าให้พยาบาลห้องฉุกเฉินได้มีโอกาสก้าวหน้า ฉันเชื่อ

ว่าพยาบาลห้องฉุกเฉินคงไม่อยากผิดหวังที่สมาคมพยาบาลฉุกเฉินเกิดขึ้นแล้ว ต้ังอยู่สักพัก และดับไปใน

ที่สุด เหมือนที่พยาบาลห้องฉุกเฉินเรามีชมรมหลายชมรมแต่อยู่ในมุมสงบ

.........................................................