Οι εκλογές στις 17 Ιούνη είναι μια με-γάλη πολιτική μάχη.

Μπορούμε να ανατρέψουμε, να ακυ-ρώσουμε το μνημόνιο. Μπορούμε να γκρεμίσουμε από την κυβερνητική εξουσία τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, τα κόμ-ματα που, μαζί με τις παραφυάδες τους, κατέστρεψαν τη ζωή εκατομμυ-ρίων ανθρώπων στα τελευταία χρόνια.

Μπορούμε να επιβάλουμε μια κυβέρ-νηση της Αριστεράς, που θα σταμα-τήσει άμεσα το νεοφιλελεύθερο κατή-

φορο, που θα ανοίξει το δρόμο για την ανασύνταξη των κοινωνικών δικαιωμά-των, για τη νίκη των εργαζομένων και της νεολαίας.

Το πρόγραμμα μιας τέτοιας κυβέρ-νησης προκύπτει άμεσα από τις ανά-γκες της μεγάλης πλειοψηφίας. Για τη στήριξη των μισθών και των συντά-ξεων. Για τη στήριξη των δημόσιων νοσοκομείων και σχολείων. Για την αλληλεγγύη στους ανέργους. Για την κρατικοποίηση των τραπεζών και των

ιδιωτικοποιημένων ΔΕΚΟ, υπό δημό-σιο-δημοκρατικό-εργατικό έλεγχο. Για τη φορολογία στο κεφάλαιο και στο συσσωρευμένο πλούτο. Για να σταμα-τήσουν οι πληρωμές στους ντόπιους και διεθνείς τοκογλύφους.

Ένα τέτοιο πρόγραμμα μπορεί να επι-βληθεί. Με την ψήφο μας στον ΣΥΡΙΖΑ στις κάλπες του Ιούνη. Κυρίως, όμως, με τους αγώνες μας, με το λαό στους δρόμους, μπροστά στις καθοριστικές μάχες που έρχονται.

Φύλλο Νο 268

23 Μάη 2012

Κυκλοφορεί

κάθε δεύτερη Τετάρτη

1,5 ευρώ

6045

ΜέτωποΣαμαρά-Ντόραςενάντια στηνΑριστερά

2

Νίκη της Αριστεράς στις φοιτητικές εκλογές

14

Γαλλία 1936:Η κυβέρνησητου Λαϊκού Μετώπου

11

Από τους Μερκοζί στους Μερκολάντ: Αλλάζει η ΕΕ;

12, 13

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Πρόγραμμα οι ανάγκες του κόσμου

Εκλογές 17 Ιούνη: Μαύρο στις δυνάμεις του μνημονίου

Η προεκλογική περίοδος, που διανύουμε, δεν θα έχει καμιά ομοιότητα με την προηγούμενη. Η επίθε-ση που δέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ από δεξιά (κυρίως), αλλά και από αριστερά είναι πρωτοφανής. Η επιλογή από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να βάλουν τα διλήμματα ευρώ ή δραχμή, μέσα ή έξω από την ΕΕ, είναι μια απόπειρα ωμού εκβιασμού και τρομοκρατίας του κόσμου.Η ανάδειξη της ανάγκης κυβέρνησης της Αριστε-ράς, που θα καταργήσει τα μνημόνια, στηριζόμενη στις κινητοποιήσεις και τη δράση των εργαζομέ-νων και της νεολαίας, είναι μονόδρομος (σελ. 8-9).Είναι μια προοπτική που δίνει ξεχωριστή δυναμική στις συνελεύσεις και τις εκδηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή τη δυναμική ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να την κάνει οργανωμένη δύναμη, δίνοντας αφενός τις πολιτι-κές απαντήσεις, αφετέρου τις οργανωτικές μορ-φές στους χιλιάδες ανθρώπους που πλαισιώνουν το ενωτικό, ριζοσπαστικό εγχείρημα (σελ. 6-7).

Η –έστω και για 48 ώρες– εκλογή νεοναζί βου-λευτών σήμανε συναγερμό στην κοινωνία και στην Αριστερά. Εδώ και τώρα επιβάλλεται η δημιουργία ενός ευρύτατου ενιαίου αντιφασι-στικού μετώπου, που να ξεσκεπάζει τη νεονα-ζιστική συμμορία και να σταματά τη δολοφονι-κή δράση της σε γειτονιές, πόλεις και σχολεία. Οι κινητοποιήσεις στις δίκες των Χρυσαυγιτών Σκορδέλη και Κασιδιάρη (βλ. σελ 15) και η μα-ζική ενωτική απάντηση του κινήματος και της Αριστεράς στις ρατσιστικές επιθέσεις στην Καλλιθέα δείχνουν το δρόμο.

Να σταματήσουμε τους Νεοναζί!

Καμπάνια μάχης Κυβέρνηση της Αριστεράς

2 • πολιτική ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ23 Μάη 2012

Ε ίναι απίστευτο, αλλά οι ελπίδες των καθε-στωτικών δυνάμεων

να εμποδίσουν μια νέα, με-γαλύτερη, εκλογική νίκη της Αριστεράς στοιχίζονται πίσω από τον… Αντώνη Σαμαρά. Τον αρχηγό της ΝΔ που, σε ελάχιστο χρόνο μετά την «ορμητική» ανάδειξή του –και ενώ ο βασικός αντίπαλος του, το ΠΑΣΟΚ, κατέρρεε– οδήγησε το κόμμα του στην απώλεια 1,1 εκατ. ψήφων από το χαμηλότερο επίπεδό του και προκάλεσε τη χλεύη ακόμα και των πιο φιλικών εφημερίδων της παράταξής του.

Υπό κανονικές συνθή-κες, ο Αντ. Σαμαράς θα είχε οδηγηθεί σε παραίτηση με συνοπτικές διαδικασίες. Για-τί, πέρα από την εκλογική πανωλεθρία της 6ης Μάη, χρεώνεται και με μια σειρά «κωλοτούμπες», που έχουν υπονομεύσει κάθε περιθώ-ριο εμπιστοσύνης από τη με-ριά των τραπεζιτών και των βιομηχάνων. Αντέδρασε στο Μνημόνιο 1, προβάλλοντας ένα ομιχλώδες πλαίσιο για «ανάπτυξη», με αποτέλεσμα να υποχρεωθεί να διαγρά-ψει τη Ντόρα Μπακογιάννη, κατηγορώντας τα στελέχη του κόμματός του ως «λα-μόγια» και «εξαπτέρυγα του ΠΑΣΟΚ».

Όμως η «αναπτυξιακή» δημαγωγία και οι αναφορές στις παραδόσεις της «λαϊ-κής Δεξιάς» κράτησαν ελά-χιστους μήνες. Ο Σαμαράς υποχρεώθηκε να μπει στην κυβέρνηση Παπαδήμου, να ψηφίσει το Μνημόνιο 2, που περιείχε τέτοια μέτρα νεοφι-λελεύθερης αγριότητας, που

θα έκαναν ακόμα και τη Θά-τσερ να κοκκινίσει από ντρο-πή. Έχασε έτσι τη «λαϊκή» πτέρυγα του κόμματός του (Καμένος, Μανώλης, Μαρ-κόπουλος), υποχρεώθηκε να συγκυβερνά με τα «λαμό-για» του ΛΑΟΣ και να αφήνει αναπάντητο το φαρμάκι της Ντόρας («διαγράφηκα, για-τί υποστήριξα πρωτοπόρα αυτά που σήμερα κάνετε με καθυστέρηση δύο χρόνων»).

Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν υπάρχει τίποτα προο-δευτικό ακόμα και στις κο-ρυφαίες «αναπτυξιακές» κο-ρώνες του Αντ. Σαμαρά. Ο ίδιος ο Τόμσεν, ακόμα και η Κριστίν Λαγκάρντ του ΔΝΤ, έχουν προειδοποιήσει τα ελληνικά πολιτικά κόμματα ότι, αν δεν αρχίσουν να φο-ρολογούν τις επιχειρήσεις, τότε τα προγράμματα δανει-σμού θα οδηγήσουν σε μέ-τρα «απίστευτης κοινωνικής σκληρότητας», που καμιά εκλεγμένη κυβέρνηση δεν θα μπορεί να υποστηρίξει. Ο Αντ. Σαμαράς, όταν πιέστη-κε να συγκεκριμενοποιήσει τα «αναπτυξιακά» οράματά του, βρήκε μόνο μια ιδέα να πει: μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου, μείωση της φορολογίας των πλουσίων ακόμα και ως φυσικών προ-σώπων. Στις συνθήκες της κρίσης, η «απίστευτη κοινω-νική σκληρότητα» είναι το πραγματικό πρόσωπο της «λαϊκής» Δεξιάς.

Με τούτα και μ’ εκείνα, η εμπιστοσύνη της κυρίαρ-χης τάξης προς τον αρχηγό της ΝΔ έχει πέσει στο ναδίρ. Ακόμα και ο Αλ. Παπαχελάς στην «Καθημερινή» κάνει λόγο για «ημίνεκρες» ηγεσί-

ες στα αστικά κόμματα. Έτσι ο Σαμαράς υποχρεώθηκε να αποδεχτεί τη μετατροπή του κόμματός του σε «μέτωπο», προκειμένου να παρουσιά-σει ένα κάποιο ψηφοδέλτιο με προοπτικές νίκης στις 17 Ιούνη.

Ο «γάμος» με τη Ντόρα Μπακογιάννη είναι πικρό ποτήρι για το Σαμαρά. Ομο-λογήθηκε ως επιβεβλημέ-νος για να αντιμετωπιστεί ο… ΣΥΡΙΖΑ, καταγράφοντας επισήμως την ανεπάρκεια της ΝΔ ως προς αυτό το κα-θήκον. Γίνεται με προφανώς ευνοϊκότατους όρους για τη Ντόρα που, λίγες εβδομάδες μετά την αποτυχία της να μπει στη βουλή, επανέρχεται μετά βαΐων και κλάδων, δια-τηρεί την ΔΗΣΥ εν υπνώσει και διασφαλίζει την εκλογι-μότητα βασικών στελεχών της. Η πιο απροκάλυπτα νεο-φιλελεύθερη πολιτικός στην τελευταία 20ετία, η πολιτι-κός που μισεί κάθε πλευρά το κόσμου της εργασίας και αποθεώνει την επιχειρημα-τικότητα, τοποθετείται ολο-φάνερα ως επιτηρητής των μνημονιακών δυνάμεων και της τρόικας στο κόμμα της ΝΔ. Μαζί με τους δυσανα-σχετούντες «βαρώνους» του κόμματος συγκροτούν πλέ-ον ένα απόσπασμα που ανά πάρα στιγμή μπορεί να πα-ραμερίσει το Σαμαρά.

Όμως, όπως άλλωστε προ-ειδοποιούν οι δημοσκοπή-σεις, το «άνοιγμα» στη ΔΗΣΥ δεν αρκεί για να διασφαλίσει μια νικηφόρα πιθανότητα στη ΝΔ τον Ιούνη. Έτσι ο Σα-μαράς υποχρεώθηκε να πιεί και το ποτήρι της διεύρυν-σης και προς τα αζήτητα της

ακροδεξιάς του ΛΑΟΣ. Μετά τους Βορίδη και Γεωργιάδη, προσήλθαν οι Θ. Πλεύρης και Γ. Ανατολάκης, ενώ ανα-μένονται οι Βελόπουλος, Κιλτίδης. Η ΝΔ θα διαθέτει πλέον μια ισχυρή ακροδεξιά «συνιστώσα», η οποία –δια του Βορίδη– διαθέτει πολ-λές γέφυρες επικοινωνίας με τους μεγάλους ομίλους του καθεστώτος.

Αυτό το μέτωπο ο Σαμα-ράς το ονόμασε «πατριω-τικό-ευρωπαϊκό». Θα επι-χειρήσει να βγάλει πέρα τις εκλογές με όλα τα ιδεολο-γήματα της μνημονιακής Δεξιάς (επαναδιαπραγμά-τευση, ευρώ ή χάος κ.λπ.), σε συνδυασμό με το παλιό οπλοστάσιο της σκληρής Δεξιάς (σωβινισμός, ρα-τσισμός, νόμος και τάξη κ.λπ.). Πραγματική δύναμη συνοχής του είναι ο φόβος απέναντι στην Αριστερά, η πάλη για να ανακοπεί το λαϊκό ρεύμα ανατροπής που εκδηλώθηκε στις 6 Μάη.

Όμως όλοι γνωρίζουν ότι η δύναμη αυτή δεν μπορεί πλέον να δώσει αυτοδύ-ναμη «κυβερνησιμότητα» στο σύστημα. Ότι ακόμα και αν βγει πρώτο κόμμα η ΝΔ, θα χρειαστεί τη βοή-θεια του ΠΑΣΟΚ για να κυ-βερνήσει. Στην καλύτερη των περιπτώσεων ελπίζουν να συγκροτήσουν ξανά μια κυβέρνηση σαν του Παπα-δήμου. Μόνο που, αυτή τη φορά, ακόμα και αν το πε-τύχουν, θα είναι πολύ-πολύ πιο αδύναμοι. Και τελικά πολύ πιο ευάλωτοι στην οργή του κόσμου και στα χτυπήματα της Αριστεράς.

óôá óýíôïìá...Τον κίνδυνο της «σοσιαλδημοκρατικοποίησης» του ΣΥΡΙΖΑ

εντοπίζουν πολλοί σ. και φίλοι τόσο από το ΚΚΕ, όσο και από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ασφαλώς ο κίνδυνος ενσωμάτωσης και τελικά εξουδετέρωσης είναι πάντα υπαρκτός και κάποιοι οφείλουν να τον αντιμετωπίζουν. Όμως οι ανησυχούντες ξεχνούν ότι, για την ώρα τουλάχιστον, ο ΣΥΡΙΖΑ περνάει τις εξετάσεις (π.χ. πιέ-σεις για κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας). Ξεχνούν επίσης ότι το βέλος της ριζοσπαστικοποίησης (σε αντίθεση με τη δεκαετία του 1980 που κινήθηκε από την αριστερά προς το κέντρο), σή-μερα κινείται στην αντίστροφη κατεύθυνση: από τη σοσιαλ-δημοκρατία προς την αριστερά. Αν τα πράγματα συνεχίσουν έτσι και αν τον Ιούνη σχηματισθεί μια αδύναμη κυβέρνηση της Αριστεράς, είναι πιο πιθανό αυτή να συντριβεί, παρά να εν-σωματωθεί. Εκτός αν σοβαρευτούμε τελικά και επιχειρήσου-με –έτσι για αλλαγή– αυτή τη φορά, όλοι μαζί, να νικήσουμε…

N N N

Οι σ. και φίλοι του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΑ θεωρούν, επί-σης, ως βασικό πεδίο υπεροχής τους απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ τις, λένε, πιο καθαρές θέσεις τους για την ΕΕ. Μόνο που, στην κρίσιμη στιγμή, οι πραγματικοί αντίπαλοι (π.χ. Σαμα-ράς, Μπακογιάννη, Βενιζέλος κ.ά.) θεωρούν ως πραγματική απειλή για «το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας» όχι το ΚΚΕ, ούτε την ΑΝΤΑΡΣΑ, αλλά τον… ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί; Να ένα ερώτη-μα που θα έπρεπε να απασχολήσει λίγο βαθύτερα…

N N N

Κάποια στοιχεία της απάντησης δίνει ο Ηλ. Ιωακείμογλου στο ωραίο κείμενό του, με τίτλο: «Πλησιάζοντας το σημείο θραύσης της νομισματικής ένωσης». Αντιγράφουμε: «Πρώτον, η σημασία της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ –ανεξάρτητα από τις προθέ-σεις του– απειλεί τη συνοχή της ευρωζώνης και αμφισβητεί την ταξική αξία του ευρώ. Δεύτερο, χαράσσει διαχωριστική ταξική γραμμή ανάμεσα σε “αυτούς” και “εμάς”. Τρίτο, πρέπει να βλέπουμε τη συνολική μάχη και όχι μεμονωμένα σημαίνοντα. Τέταρτο, έχει έρθει η ώρα να δηλώσει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι το ευρώ δεν αποτελεί όριο των διεκδικήσεών μας». Γόνιμες σκέψεις. Που, μεταξύ άλλων, εξηγούν και γιατί κάποιοι διανοούμενοι, φανατι-κά πολέμιοι του ευρώ και της ΕΕ (όπως π.χ. ο Στάθης Κουβελά-κης ή ο Κ. Λαπαβίτσας), αισθάνθηκαν την ανάγκη να τοποθετη-θούν υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ και όχι να μείνουν παρατηρητές…

N N N

Με ένα «δύσκολο» κείμενο του Χρ. Κατσούλα, οι σ. που πρό-σφατα βρέθηκαν εκτός ΚΟΕ, παίρνουν επίσης θέση στη μεγάλη μάχη που έρχεται. Αντιγράφουμε: «Η κυβέρνηση της Αριστε-ράς έγινε από σύνθημα ζύμωσης, σύνθημα δράσης και άμεσης υλοποίησης… Μιλάμε για τις 6 Μάη λέγοντας νίκη της Αριστε-ράς, η αλήθεια είναι πως επρόκειτο για νίκη του ΣΥΡΙΖΑ… Είναι τόσο ισχυρή, που το λαϊκό θυμικό θα συγχωρεί ολισθήματα τύπου Αρσένη, από τα οποία ελπίζουν ότι θα επιπλεύσουν και θα επιβιώσουν οι άλλοι χώροι της Αριστεράς… Το φλέγον ζήτη-μα είναι τι θα γίνει στις 18 Ιούνη… Αν εφαρμοστεί μέχρι τέλους η πολιτική ακύρωσης των μνημονίων, η παραμονή ή όχι στην ευ-ρωζώνη θα τεθεί στην ημερήσια διάταξη…». Καλοδεχούμενο…

N N N

Μέλη της ΑΡΑΝ, με ενυπόγραφο κείμενό τους, καλούν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να προχωρήσει σε μέτωπο με το ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ στη βάση των συνθημάτων: «Καμιά θυσία για το ευρώ – Πρώτα ο λαός, μετά το ευρώ». Αν το ΚΚΕ αρνηθεί, υποστη-ρίζουν, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να προχωρήσει αποφασιστικά σε εκλογικό μέτωπο με τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να αποκλείουν το εν-δεχόμενο κριτικής στήριξης του ΣΥΡΙΖΑ. Ενδεικτικό…

N N N

Ο σ. Ευτύχης Μπιτσάκης, σε συνέντευξή του στο «Κόκκι-νο», πρότεινε κοινή κάθοδο της Αριστεράς στις εκλογές, με τρεις άξονες: Να μην πεινάσει ο λαός. Σταματάμε να πληρώ-νουμε, γιατί δεν έχουμε. Έξω η τρόικα, νόμιμη κυβέρνηση με εκλογές. Παρεμπιπτόντως, ο σ. Μπιτσάκης δηλώνει ότι δεν έχει πειστεί σχετικά με την πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ: «Στην εποχή της καπιταλιστικής πα-γκοσμιοποίησης ζητάμε να γυρίσουμε στο έθνος-κράτος;»…

N N N

Ο σ. Γ. Ρούσης, επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρα-τείας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με ανοιχτή επιστολή του προς το ΚΚΕ υπογραμμίζει: «Το κόμμα δεν μπόρεσε να εισπράξει σημα-ντικό κομμάτι της λαϊκής οργής… Για πρώτη φορά μετά τη διάσπαση του 1968, το κόμμα έπαυσε να είναι ηγεμονεύ-ουσα δύναμη της Αριστεράς… Οι μετεκλογικές σφυγμομε-τρήσεις δείχνουν μια επικινδύνων διαστάσεων παραπέρα συρρίκνωση της εκλογικής του δύναμης». Ο σ. Γ. Ρούσης εντοπίζει δύο κεντρικά λάθη του ΚΚΕ: α) Την αντιμετωπική στρατηγική του κόμματος… β) Την παραπομπή της σωτη-ρίας του λαού στο απώτερο σοσιαλιστικό μέλλον, σε συν-δυασμό με μια μηδενιστική καταστροφολογία για το άμεσο μέλλον. Σωστός. Όμως, μήπως αυτές οι διαπιστώσεις και αυτές οι κριτικές –σχεδόν αυτολεξεί– δεν αφορούν μόνο το ΚΚΕ, αλλά και άλλους χώρους; Λέμε τώρα…

Η Δεξιά δεν ξεχνά, τι σημαίνει Αριστερά

Μέτωπο Σαμαρά-Ντόρας

πολιτική • 3ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ23 Μάη 2012 η άποψή μας

Σ

τις 17 Ιούνη μια μεγάλη ανατροπή είναι εφικτή. Τα μνημόνια και οι βάρβαρες

πολιτικές λιτότητας, που επέβα-λαν η ντόπια κυρίαρχη τάξη και οι διεθνείς σύμμαχοί της στην ΕΕ και στο ΔΝΤ, πρέπει και είναι δυνατόν να δεχτούν ένα καίριο πολιτικό χτύπημα. Τα κόμμα-τα που υπηρέτησαν αυτή την αντεργατική και αντικοινωνική πολιτική –η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ– είναι εφικτό να εκδιωχθούν από την κυβερνητική εξουσία.

Αυτή η δυνατότητα άνοιξε με το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μάη, όταν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι ανέδειξαν νικητή τον ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας μια μαζική στροφή προς τη ρι-ζοσπαστική, αριστερή, ενωτική πολιτική. Αυτή η δυνατότητα ενισχύθηκε από την αντοχή του ΣΥΡΙΖΑ στις ντόπιες και διεθνείς πιέσεις για συγκρότηση κυβέρ-νησης Εθνικής Ενότητας ή Εθνι-κής Σωτηρίας, που θα συνέχιζε τη μνημονιακή πολιτική παρά το λαϊκό μήνυμα της 6ης Μάη.

ΚρίσηΜπροστά στην κάλπη της 17ης Ιούνη οι καθεστωτικές δυνάμεις είναι πανικόβλητες. Βλέπουν να ανοίγει κάτω από τα πόδια τους μια πρωτόγνωρη πολιτική κρίση, την ώρα της πιο επικίνδυνης διε-θνούς οικονομικής κρίσης, που μπορεί να οδηγήσει το σύστημα συνολικά σε πρωτοφανή αστά-θεια. Συσπειρώνονται γύρω από το κόμμα του Σαμαρά –παρά τις προφανείς ανεπάρκειές του– για να εμποδίσουν μια νέα νίκη της Αριστεράς. Επιφυλάσσουν στο Βενιζέλο –τον αρχηγό της άλλοτε κραταιάς σοσιαλδημοκρατίας– ένα δεύτερο ρόλο, εφεδρείας και ταυτόχρονα συμπληρωματικής δύναμης στη Δεξιά, με στόχο να διασφαλίσουν μια κάποια «κυ-βερνησιμότητα» για το σύστημα.

Η απαίτηση της Μέρκελ για δημοψήφισμα (υπέρ ή κατά του ευρώ) ταυτόχρονα με την κάλ-πη της 17ης Ιούνη, δείχνει την ανησυχία του «διεθνούς παρά-γοντα», αλλά και το εύρος των δυνάμεων που έχουμε να αντι-μετωπίσουμε.

Αν οι δυνάμεις αυτές επικρα-τήσουν –έστω και οριακά– το αποτέλεσμα θα είναι πολύ επι-κίνδυνο για τους εργαζόμενους και τις λαϊκές τάξεις. Η πιθανό-τητα εφαρμογής στην πράξη του Μνημονίου 2 θα ενισχυθεί, με την απειλή να γυρίσουν τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώ-ματα πολλές δεκαετίες πίσω.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι δημοσκοπήσεις

δείχνουν ότι μια τέτοια πολιτική νίκη του συστήματος είναι κάθε άλλο παρά εξασφαλισμένη. Ο ΣΥ-ΡΙΖΑ είναι πιθανό να αναδειχθεί ως πρώτο πολιτικό κόμμα, επιδιώκο-ντας μια κυβέρνηση της Αριστε-ράς που θα ανατρέψει τα μνημό-νια. Αυτό από μόνο του είναι ένα πολιτικό θαύμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, λίγους μόνο μήνες πριν, ήταν ένα πολιτι-κό μέτωπο με επιρροή γύρω στο 5%, αισθητά πίσω από τις συμπα-γείς δυνάμεις του ΚΚΕ. Η εκτίναξή του οφείλεται στην παρέμβαση των εργατικών-λαϊκών δυνάμε-ων, μέσα από τις εμπειρίες τους σε μια περίοδο σκληρών ταξικών αγώνων και όχι κοινοβουλευτικής «ομαλότητας».

Η εκτίναξή του ήταν, επίσης, προϊόν των πολιτικών επιλογών του, που επιβραβεύτηκαν από τον κόσμο: Της ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης στα μνημόνια και στην τρόικα, της πρότασης για κυβέρνηση της Αριστεράς που θα πρέπει να επιχειρήσει την ανατροπή εδώ και τώρα (και όχι σε ένα αόριστο μέλλον, όταν και εφόσον έχουν «ωριμάσει» οι συνθήκες). Για κάθε εργαζόμε-νο, για κάθε νέο, η συσπείρωση γύρω από την πρόταση του ΣΥ-ΡΙΖΑ, γύρω από την προοπτική μιας μεγάλης πολιτικής νίκης της ριζοσπαστικής Αριστεράς, γίνεται ένας ορατός τρόπος για να υπερασπίσουμε την τάξη μας, για να αλλάξουμε τον κό-σμο.

Μια τέτοια πολιτική νίκη της Αριστεράς θα είναι επίσης ένα αποφασιστικό βήμα για να φρά-ξουμε το δρόμο στην ακροδεξιά και ιδιαίτερα στους νεοναζί της Χρυσής Αυγής.

Κυβέρνηση της Αριστεράς«Μια εργατική κυβέρνηση που προ-κύπτει από μια κοινοβουλευτική συ-γκυρία, η οποία λοιπόν είναι καθα-ρά κοινοβουλευτικής προέλευσης,

μπορεί να δώσει την ευκαιρία για μια αναζωπύρωση του επαναστατι-κού εργατικού κινήματος…»

(4ο Συνέδριο της 3ης Διεθνούς).

Δεν υποστηρίξαμε ποτέ και δεν πιστεύουμε ότι μια κυβέρ-νηση της Αριστεράς θα έχει ένα εύκολο έργο, ότι οι εξελίξεις, που θα ακολουθήσουν, θα είναι «ζάχαρη, ψιλή, τριμμένη».

Έχουμε καθαρό ότι η κυρίαρ-χη τάξη θα διατηρεί την πραγ-ματική εξουσία στην οικονομία, στο κράτος, στους μηχανισμούς (βλ. σελ. 16). Έχουμε ακούσει πολλές φορές στο παρελθόν τον υποκριτικό ισχυρισμό «παραλά-βαμε καμένη γη» από νέους κυ-βερνήτες που ήθελαν από την πρώτη ημέρα να υποβαθμίσουν τις προεκλογικές υποσχέσεις τους. Όμως αυτή τη φορά δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι τα μνημονιακά κόμματα, που κα-ταρρέουν, αφήνουν πίσω τους κυριολεκτικά καμένη γη. Ακόμα δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι ο διεθνής παράγοντας και ειδι-κότερα η ΕΕ θα κρατήσουν μια σκληρή στάση απέναντι σε μια πιθανή κυβέρνηση της Αριστε-ράς στην Ελλάδα, επιδιώκοντας κυρίως να περιορίσουν τη «με-τάδοση» των αλλαγών σε όλη την Ευρώπη (βλ. σελ.12-13).

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δεσμευτεί με σαφήνεια ότι η δημιουργία μιας κυβέρνησης της Αριστεράς θα σημαδευτεί από μια κορυφαία πολιτική πράξη: την ανατροπή των μνημονίων και την κατάρ-γηση των εφαρμοστικών νόμων που προέκυψαν από αυτά. Αυτή η δέσμευση, αν υλοποιηθεί, έχει τεράστια σημασία: Ανα-κόπτει τον κατήφορο προς την κοινωνική έρημο και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ανάκαμψη των εργατικών κατακτήσεων.

Δεν είναι τυχαίο ότι το σύνολο των καθεστωτικών δυνάμεων θεωρούν αυτή την προοπτική

ως ακραία «ανευθυνότητα» και τη θέτουν εκτός κάθε πλαισίου διαλόγου ή συναινέσεων. Η κα-τάργηση των μνημονίων μπορεί να επιβληθεί μόνο ως μια μεγά-λη πράξη πολιτικής ανατροπής. Και μόνο αυτή θα άξιζε την «πε-ριπέτεια» μιας απόπειρας κυ-βέρνησης της Αριστεράς.

ΣύγκρουσηΑπό κει και πέρα είναι σίγουρο ότι θα ανοίξει μια παρατεταμένη περίοδος αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων. Πολλοί σύντρο-φοι και συντρόφισσες μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουμε ότι αυτή θα πρέπει να αντιμετωπιστεί από τη σκοπιά ενός «μεταβατικού προγράμματος» που θα λογο-δοτεί στις ανάγκες του κόσμου μας. Ως βασικές συντεταγμέ-νες αυτού του προγράμματος η ΔΕΑ έχει υποστηρίξει τη στάση πληρωμών προς τους ντόπιους και διεθνείς τοκογλύφους, την κρατικοποίηση των τραπεζών και των ιδιωτικοποιημένων με-γάλων ΔΕΚΟ, τη φορολόγηση του κεφαλαίου και την πολιτική «αναδιανομής» πλούτου (αυξή-σεις σε μισθούς και συντάξεις, στήριξη των δημόσιων σχολείων και νοσοκομείων κ.λπ).

Δεν έχουμε καμιά αμφιβο-λία ότι ένα τέτοιο πρόγραμμα μπορεί να επιβληθεί μόνο υπό την προϋπόθεση της κινητο-ποίησης, της δράσης και της οργάνωσης του ίδιου του κό-σμου. Που εξακολουθεί να είναι η μοναδική δύναμη που μπορεί να παραλύει τις καθεστωτικές δυνάμεις και να τις αναγκάζει σε υποχωρήσεις.

Τέλος, δεν έχουμε καμιά αμ-φιβολία ότι ένα τέτοιο πρόγραμ-μα μπορεί να επιβληθεί μόνο με το συντονισμό, την αλλη-λεγγύη, την κοινή δράση όλης της Αριστεράς. Οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αναλαμ-βάνουν σοβαρές ευθύνες, όταν

μένουν έξω από την πολιτική δι-εκδίκησης της κυβέρνησης της Αριστεράς και πολύ περισσότε-ρο όταν την πετροβολούν, δίνο-ντας επιχειρήματα στο Σαμαρά και στο Βενιζέλο.

Καμιά θυσία για το ευρώΤελευταίο καταφύγιο των κα-θεστωτικών δυνάμεων είναι η προσπάθεια να κρύψουν όλα τα επίδικα της περιόδου πίσω από το δίλημμα: Ευρώ ή δραχμή; Επιχειρούν έτσι να πανικοβά-λουν τον κόσμο, να τον απειλή-σουν ότι μετά από τους μισθούς και τις συντάξεις θα χάσει και τις (λιγοστές, έστω) αποταμιεύσεις ή καταθέσεις του.

Επιχειρούν έτσι να κρύψουν τις εκτιμήσεις ότι ο ταχύτερος δρόμος επιστροφής σε «εθνικό νόμισμα» είναι η ολοκλήρωση της καταστροφικής πολιτικής των μνημονίων, ή τις πιθανό-τητες αποβολής της χώρας από το κλαμπ της ευρωζώνης, μέσα από μια πανικόβλητη απόφαση των ευρωηγεσιών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δηλώσει ότι δεν επιλέγει την έξοδο από το ευρώ ως δική του πρωτοβουλία. Ότι επιλέγει την πάλη για την ανα-τροπή της λιτότητας και την αλλαγή της Ευρώπης, σε συνερ-γασία με τις μεγάλες δυνάμεις του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς σε πανευρωπαϊ-κή κλίμακα.

Όμως την ίδια στιγμή είναι κα-θαρό ότι στον κόσμο ωριμάζει η διάθεση που απορρίπτει την «πάση θυσία» παραμονή στο ευρώ. Ενισχύεται η άποψη που λέει ότι μπροστά στο δίλημμα «ευρώ ή εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα» θα επιλέξουμε τη στήριξη των αναγκών της με-γάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Σε αυτή τη διεργασία λογοδοτεί το σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ «Καμιά θυσία για το ευρώ», που πρέπει να υπηρετηθεί με ειλικρίνεια και αποφασιστικότητα.

Στην πάλη για την ανατροπή των μνημονίων και της λιτό-τητας μπορούν να αλλάξουν όλοι και όλα. Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα οι Μέρκελ και Σόι-μπλε αναγνωρίζουν ως αντίπα-λο στην Ελλάδα ακόμα και τα τμήματα του ΣΥΝ που είχαν και έχουν «ευρωκεντρικές» αυτα-πάτες. Κατά συνέπεια η ανάδει-ξη του συνθήματος για «έξοδο από το ευρώ» ως διαχωριστικής γραμμής μέσα στην Αριστερά είναι αποπροσανατολιστική. Οδηγεί σε περιχαράκωση και παθητικότητα, σε ανακλαστικά κατώτερα των περιστάσεων.

Κυβέρνηση της Αριστεράς, με πρόγραμματις ανάγκες των εργαζομένων και της νεολαίας

Εκλογές 17 Ιούνη: Με τον ΣΥΡΙΖΑ, για να ολοκληρωθεί η ανατροπή της 6ης Μάη

4 • εργατικά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ23 Μάη 2012

Του Θοδωρή Πατσατζή

Γ ια μια φορά ακόμη οι απεργοί της Ελληνικής Χαλυβουργίας δείξανε τη

δύναμή τους και την αποφασιστι-κότητά τους να νικήσουν. Ο ηρω-ϊκός τους αγώνας, που συμπλη-ρώνει 206 μέρες, δεν σταμάτησε, παρά τη μεγάλη προσπάθεια της εργοδοσίας να στηθεί ολόκληρος απεργοσπαστικός μηχανισμός, σε συνεργασία μάλιστα με γνω-στό για τη φιλεργοδοτική στάση του τηλεοπτικό κανάλι, το ΣΚΑΪ.

ΑπεργοσπασίαΑπό τις 14 ως τις 17 Μάη ζήσαμε μια λυσσαλέα προσπάθεια του Μάνε-ση και του συστήματος να «απο-καταστήσουν» την τάξη. Την Τρίτη 15 Μάη, οι διευθυντές του Μάνε-ση, με την παρουσία κάμερας του ΣΚΑΪ, αστυνομίας και αθενοφόρου και έχοντας μαζί τους ομάδα απερ-γοσπαστών, απαίτησαν να μπουν στο εργοστάσιο, διεκδικώντας το δικαίωμά τους στην... εργασία. Όταν οι εργαζόμενοι, μαζί με συ-μπαραστάτες από πολλά σωματεία

που είχαν φτάσει στη Χαλυβουρ-γία, δέχθηκαν μόνο την είσοδο των διευθυντών, οι ρουφιάνοι απεργο-σπάστες του Μάνεση προσπάθη-σαν επίμονα να προκαλέσουν έντα-ση. Ο ΣΚΑΪ ανακάλυψε ακόμη και τραυματισμένο εργαζόμενο από το στρατόπεδο των απεργοσπαστών. Το αποκορύφωμα του σκηνικού στήθηκε την επόμενη μέρα, όταν στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ έγιναν επικλήσεις από τους απεργοσπά-στες προς τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής να παρέμβουν για να σταμα-τήσουν την απεργία.

Παρά τις πιέσεις, η συνέλευση των εργαζομένων αποφάσισε, με 179 ψήφους υπέρ και 53 κατά, τη συνέχιση της κινητοποίησης. Έτσι ο ηρωϊκός αγώνας των χαλυ-βουργών συνεχίζεται. Έχει όμως την προοπτική να νικήσει; Πρώτη προϋπόθεση είναι να παραμείνουν ενωμένοι οι εργαζόμενοι. Όσο περνάει ο καιρός και δεν υπάρχει αποτέλεσμα, δηλαδή ικανοποίηση των αιτημάτων των απεργών, η κα-τάσταση θα δυσκολεύει. Από τους 53 εργαζόμενους που ψήφισαν το σταμάτημα της κινητοποίησης

δεν είναι όλοι απεργοσπάστες. Ας ελπίσουμε ότι η κίνηση των συνδι-καλιστών του ΠΑΜΕ να ζητήσουν στις επερχόμενες εκλογές του σω-ματείου να μην υπάρχουν ξεχω-ριστά ψηφοδέλτια παρατάξεων, αλλά ένα κοινό, είναι σε αυτή την κατεύθυνση και δεν υποκρύπτει προσπάθεια απαγκίστρωσης του ΚΚΕ από ενδεχόμενη ήττα της κι-νητοποίησης.

Ευθύνες του ΠΑΜΕΜε κύρια ευθύνη του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ, ο αγώνας στη Χαλυ-βουργία, που στις πρώτες μέρες γνώρισε ένα πρωτόγνωρο κύμα ταξικής αλληλεγγύης, τείνει να

απομονωθεί. Σε όλες τις απεργί-ες το ΚΚΕ προτίμησε να κρατήσει απομωνομένους τους εργαζόμε-νους στη Χαλυβουργία από τους υπόλοιπους απεργούς, καλώντας ξεχωριστές συγκεντρώσεις. Όταν στις κεντρικές συγκεντρώσεις των Χαλυβουργών άρχισαν να εμ-φανίζονται συμπαραστάτες από άλλους χώρους της Αριστεράς, προσπάθησαν να τους απομο-νώσουν και επειδή αυτό δεν ήταν εφικτό, σταμάτησαν τις κεντρι-κές συγκεντρώσεις. Ακόμη και την Πρωτομαγιά κράτησαν μα-ντρωμένους τους απεργούς στο εργοστάσιο, για να καρπωθούν μερικούς ψήφους στις επερχόμε-νες εκλογές. Ακόμα χειρότερα, το ΚΚΕ και οι εκπρόσωποί του στο σωματείο είναι αυτοί που έδωσαν το δικαίωμα σε απεργοσπάστες και ρουφιάνους του Μάνεση να καλούν τους συμμορίτες νεονα-ζί της Χρυσής Αυγής για να τους «σώσουν», αφού αυτοί ήταν που καλοδέχτηκαν τους νεοναζί, όταν επισκέφτηκαν το εργοστάσιο, παρότι λίγες μέρες πριν η Χρυσή Αυγή με ανακοίνωσή της εξυ-

μνούσε το Μάνεση και απειλού-σε τους απεργούς.

Μια νίκη στην απεργία της Χα-λυβουργίας που θα επιβάλλει την ανάκληση 119 –ως τώρα– απολύ-σεων και να μην περάσουν μει-ώσεις μισθών 40%, θα δώσει τε-ράστια αυτοπεποίθηση σε όλους τους εργαζόμενους για να σταμα-τήσουν την αδυσώπητη επίθεση των εργοδοτών σε μισθούς και συμβάσεις, ακόμα και σε περίπτω-ση που προκύψει κυβέρνηση της Αριστεράς. Οι εργοδότες δεν θα είναι πρόθυμοι να εφαρμόσουν τους νόμους που θα ψηφίσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς, χωρίς ένα δυνατό εργατικό κίνημα που θα επιβάλει την εφαρμογή τους.

Για να γίνει εφικτή αυτή η νίκη, χρειάζονται άμεσα πρωτοβουλίες για την κήρυξη απεργιών συμπα-ράστασης στους χαλυβουργούς από εργατικά κέντρα και τις 2 ερ-γατικές συνομοσπονδίες. Πρωτο-βουλίες που θα δώσουν ξανά την αυτοπεποίθηση στους απεργούς ότι μπορούν να νικήσουν και ότι δεν συνεχίζουν τον αγώνα τους απλά για την τιμή των όπλων.

Του Αποστόλη Καψάλη, ερευνητή εργασιακών σχέσεων,

ΙΝΕ/ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ

Π ριν από λίγες ημέρες εξέ-πνευσε η τρίμηνη παρά-ταση που δόθηκε με την

Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου (ΠΥΣ) στις 14 Φλεβάρη 2012 σε μια μεγάλη κατηγορία συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Η λήξη της προθεσμίας αυτής συνεπάγεται την ενεργοποίηση της δυνατότη-τας των εργοδοτών να περιορίσουν τις αποδοχές των εργαζομένων στο βασικό μισθό, όπως αυτός έχει δι-αμορφωθεί με τα χρόνια για κάθε έναν εργαζόμενο ξεχωριστά, συν τα 4 επιδόματα εφόσον αυτοί τα δικαι-ούται (ωρίμανσης, τέκνων, σπου-δών και επικίνδυνης εργασίας).

Μονομερή καταγγελίαΣχεδόν ταυτόχρονα και στα πλαίσια της διερευνητικής εντολής για το σχηματισμό κυβέρνησης, ο ΣΥΡΙ-ΖΑ πρότεινε ορισμένα βασικά ση-μεία συμφωνίας για οποιαδήποτε κυβερνητική συμμετοχή του, ένα από τα οποία ήταν και η μη εφαρ-μογή της εν λόγω ΠΥΣ. Οι πολιτικοί αντίπαλοι της Αριστεράς απέφυγαν να τοποθετηθούν ευθέως στο ζή-τημα των συλλογικών συμβάσεων και επικέντρωσαν τα πυρά τους ενάντια στην καταγγελία του μνη-μονίου ως ανεδαφική και ανέφι-κτη, πανηγυρίζοντας επειδή τάχα δικαιώνονται οι ίδιοι που εξ αρχής μίλαγαν με ευθύνη για σταδιακή αποδέσμευση, απαγκίστρωση και επαναδιαπραγμάτευση και όχι με λαϊκισμούς περί την καταγγελία.

Οι συνταγματολόγοι του συστή-ματος, πρόεδροι ενίοτε μνημονι-

ακών κομμάτων, γνωρίζουν καλά αυτό που κάποιοι στην υπεύθυνη δήθεν Αριστερά κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Η άσκηση αυθε-ντικής κοινωνικής και εργατικής πολιτικής από μια κυβέρνηση της Αριστεράς, έστω εντός των ορίων της αστικής δημοκρατίας και της προ-μνημονιακής νομιμότητας, συνεπάγεται τη μονομερή κα-ταγγελία του μνημονίου από την πλευρά των δανειστών της χώρας.

Ως εκ τούτου η κατάργηση π.χ. της ΠΥΣ ή μιας άλλης αντεργατι-κής μνημονιακής ρύθμισης της τελευταίας διετίας συνιστά de facto πρόσκληση για ή έναρξη επαναδιαπραγμάτευσης των μνη-μονίων. Και αυτό γιατί η κατάργη-ση της επέκτασης των κλαδικών συμβάσεων, η μείωση των κατώ-τατων αποδοχών, η συρρίκνωση του ρόλου του ΟΜΕΔ και εν ολί-

γοις η πλήρης απορρύθμιση του δικαίου των συλλογικών εργασι-ακών σχέσεων είναι παράνομες πράξεις. Οι περισσότερες από τις σχετικές διατάξεις αντιβαίνουν θεμελιώδεις κανόνες του Συντάγ-ματος, της ελληνικής εργατικής νομοθεσίας, του κοινοτικού ερ-γατικού δικαίου και διεθνών συμ-βάσεων εργασίας που η χώρα έχει υπογράψει και κυρώσει.

Από την άλλη, η μη τήρηση των όρων του μνημονίου (π.χ. η μεί-ωση των μισθών και η ανατροπή του δικαίου των συλλογικών δι-απραγματεύσεων) ή ακόμη και η δικαστική δικαίωση οποιου-δήποτε σε σχέση με κάποιον επαχθή και επονείδιστο όρο της δανειακής σύμβασης, αποτελούν επαρκή και σπουδαίο λόγο κα-ταγγελίας της σύμβασης και του μνημονίου από κάποιον δανειστή.

ΜονόδρομοςΌταν μια αριστερή κυβέρνηση αρχίσει να ξηλώνει, κατ’ αρχήν, έναν-έναν τους παράνομους αντεργατικούς και αντι-ασφαλι-στικούς νόμους της μνημονιακής περιόδου, δεν χρειάζεται να κάνει τίποτε άλλο. Η καταγγελία ή έστω η επαναδιαπραγμάτευση της σύμ-βασης θα είναι μονόδρομος για τους δανειστές. Εκτός και αν επι-λέξουν να συνεχίσουν να χρηματο-δοτούν την Ελλάδα, επιτρέποντας της, όμως, να ασκήσει ανεξάρτητη κοινωνική και εργατική πολιτική, δίνοντας προτεραιότητα στην κά-λυψη των καθημερινών αναγκών των κατοίκων της και όχι στην ικα-νοποίηση των τοκογλύφων…

Το εργατικό κίνημα στην Ευ-ρώπη στη σημερινή συγκυρία και σε χώρες όπως η Γαλλία πρέ-

πει να αναλάβει τα ιστορικά του καθήκοντα και να υποχρεώσει τον Ολάντ στην εκπλήρωση των δημοσίων δεσμεύσεών του για παύση των πολιτικών λιτότητας και παροχή μιας ευκαιρίας στην Ελλάδα να επιβιώσει. Να απαι-τήσει την υπαναχώρηση της (δανείστριας) χώρας του από τα μνημόνια του αίσχους που υπο-χρεώνουν(!) μια άλλη χώρα να παρανομεί σε βάρος των εργαζό-μενων της, καταργώντας βασικά εργατικά δικαιώματα και ξηλώ-νοντας το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και πρόνοιας.

ΜάχηΚάπως έτσι γίνεται αντιληπτή η προσδοκία ότι το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ελλάδα θέτει το ζή-τημα του χρέους σε άλλη, πανευ-ρωπαϊκή πλέον, βάση. Μια δυνα-τή Αριστερά στη δική μας χώρα, στους διαδρόμους, αλλά και στο δρόμο, αλλάζει ανέλπιστα τον πο-λιτικό χάρτη της Ευρώπης και το αποτέλεσμα των επόμενων εκλο-γών αναμένεται να αποτελέσει την αφετηρία για μια νέα εποχή στο ζήτημα της κυριαρχίας των ακραία νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Ωστόσο, τα διεθνή αρπακτικά των αγορών και οι γηγενείς σύ-ντροφοί τους δεν θα κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια, περιμένο-ντας δυσάρεστες γι’ αυτούς εκλο-γικές εκπλήξεις και ανατροπές της μονοκρατορίας των ιδεών τους. Θα χρειαστεί να παλέψουμε με κάθε μέσο για να προστατέψουμε τις κατακτήσεις μας σε έναν ταξι-κό πόλεμο που οξύνεται ραγδαία.

Εργάτες στα όπλα! Έχουμε δη-μοκρατία…

Χρειάζονται άμεσα πρωτοβουλίες για την κήρυξη απεργιών συμπαράστασης στους χαλυβουργούς

Η λήξη της μετενέργειας των συλλογικών συμβάσεων και η καταγγελία του μνημονίου

Συγκέντρωση στα Προπύλαια και πορεία στη Βουλή πραγματοποίησε την Τρίτη 22 Μάη ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων, με αίτημα την κατάργηση των μνημονίων και όλων των αντεργατικών νόμων που διαλύουν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

Ελληνική Χαλυβουργία: Να μη μετατραπεί ο αγώνας σε τραγωδία

εργατικά • 5ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ23 Μάη 2012

Ό πως και σε άλλους κλάδους, έτσι και στο χώρο του Τύπου, η κόλαση τείνει να εγκατα-

σταθεί μόνιμα: απολύσεις, ατομικές συμβάσεις με μειώσεις αποδοχών που φτάνουν στο 50% (π.χ. στα «Νέα»), καθυστερήσεις πληρωμών, ακόμη και καθολική άρνηση καταβολής των δε-δουλευμένων και των ασφαλιστικών εισφορών, καθώς και επέκταση των επισφαλών και ανασφάλιστων «ελα-στικών» μορφών εργασίας.

Έχουμε φτάσει στο σημείο οι εργα-ζόμενοι να πληρώνουν κι από πάνω επειδή δουλεύουν, π.χ., οι φωτορε-πόρτερ που εργάζονται σωρηδόν με μπλοκάκια, καταβάλλουν από την τσέπη τους τον ΦΠΑ στο κράτος, χωρίς οι ίδιοι να έχουν πληρωθεί από τους εργοδότες τους.

Σε αυτά ήρθε να προστεθεί η από-φαση του ταμείου υγείας, του ΕΔΟ-ΕΑΠ, για περικοπές των παροχών. Το ΔΣ του Ταμείου, ενώ αρχικά αρνήθη-κε να συμμετάσχει στο «κούρεμα» των αποθεματικών του μέσω του PSI, τελικά εφάρμοσε στην πράξη τις μνημονιακές περικοπές. Με το λε-γόμενο «σχέδιο έκτακτης ανάγκης» περικόπηκαν παροχές όπως το βρε-φονηπιακό επίδομα ή η κάλυψη των άνεργων συναδέλφων.

Κινητοποίηση στον ΠήγασοΩστόσο οι αντιστάσεις υπάρχουν. Μια σειρά ανά «μαγαζί» επαναλαμβα-νόμενες απεργίες συνεχίζονται εδώ και καιρό. Κορυφαία κινητοποίηση υπήρξε αυτή που έγινε έξω από τον εκδοτικό όμιλο Πήγασος του «εθνι-κού εργολάβου» Μπόμπολα (εφημε-ρίδες «Έθνος», «Ημερησία», Sentra):

Στις 14 Μάη πάνω από 300 εργαζόμε-νοι και αλληλέγγυοι/ες ανταποκρί-θηκαν στο κάλεσμα για συγκέντρω-ση-πορεία. Η κινητοποίηση ήρθε σε συμπαράσταση στην πολυήμερη απεργία των τεχνικών του ρ/σ Sentra FM, που ζητά την ανάκληση των απο-λύσεων των συναδέλφων τους. Έξω από την οχυρωμένη «γαλέρα» του ερ-γολάβου οι συγκεντρωμένοι απαίτη-σαν και πέτυχαν την είσοδο μαζικής αντιπροσωπείας διαδηλωτών που ενημέρωσε τους εργαζόμενους του ομίλου για τα αιτήματα της διαδήλω-σης, σπάζοντας έμπρακτα το κλίμα τρομοκρατίας που προσπαθούν να επιβάλουν οι εργοδοτικοί.

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές (22/5) πραγματοποιείτο η ετήσια τακτική συνέλευση στην ΕΣΗ-ΕΑ, η οποία, μεταξύ άλλων, αναμέ-νεται να εγκρίνει την κήρυξη 24ωρης απεργίας στις 28/5, την οποία απο-φάσισαν τα συνεργαζόμενα σωμα-τεία του κλάδου, και πιθανή κλιμά-κωση τις επόμενες ημέρες έως τις εκλογές. Η σχετική ανακοίνωση των συνεργαζόμενων σωματείων ανέφε-ρε χαρακτηριστικά, μεταξύ άλλων: «Προειδοποιούμε ότι κάθε απόπει-ρα εφαρμογής του 4046/12 και της σχετικής Πράξης Υπουργικού Συμ-βουλίου θα αντιμετωπίζεται εφεξής ακαριαία, με κάθε συνδικαλιστικό μέσο. Διεκδικούμε δουλειά, αξιο-πρεπείς ΣΣΕ, κοινωνική ασφάλιση για όλους και σοβαρή, αξιόπιστη και δημοκρατική ενημέρωση με βάση τις αληθινές ανάγκες της κοινωνίας. Στους εκβιασμούς και στην τρομο-κρατία τους, οφείλουμε σύσσωμοι να αντιτάξουμε την αγωνιστικότητά μας. Κανένας μόνος του στην κρίση».

Νίκη στον ΟΚΑΝΑΜε την υπογραφή νέας Συλλογι-κής Σύμβασης Εργασίας έληξε η 15νθήμερη κατάληψη των κεντρι-κών υπηρεσιών του ΟΚΑΝΑ από τους εργαζόμενους του Οργα-νισμού. Η νέα ΣΣΕ έχει διάρκεια ενός έτους, από 28/2/2012 έως 28/2/2013. Η διοίκηση του ΟΚΑΝΑ υποχρεώθηκε να υπογράψει τη νέα σύμβαση με σχεδόν ακέραιους τους μισθούς –εκτός ορισμένων απαραίτητων μικρών αποκλίσεων για να είναι νόμιμη η σύμβαση– και αποδέχεται όλες τις μέχρι σή-μερα θεσμικές κατακτήσεις των εργαζομένων. Μετά το πρακτικό συμφωνίας στην ΕΘΝΟDATA, τη σύμβαση στο Κτηματολόγιο και τη σύμβαση της Ομοσπονδίας Τροφίμων-Ποτών, αποδεικνύεται ότι μόνο η συλλογική δράση και οι αγώνες έχουν τη δύναμη να επιβά-λουν τα αιτήματα των εργαζομέ-νων, σπάζοντας την τρομοκρατία του μνημονίου.

Κτηματολόγιο: Επιτυχία η νέα σύμβαση

Της Αθηνάς Σκαμπά, προέδρου Συλλόγου Εργαζομένων

στο Κτηματολόγιο

Υπογράφτηκε μεταξύ του σω-ματείου εργαζομένων και της Διοίκησης της εταιρείας Κτημα-τολόγιο ΑΕ συλλογική σύμβαση, με περιεχόμενο τον κανονισμό εργασίας της εταιρείας. Η σύμ-βαση περιγράφει τις υποχρε-ώσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων και της εταιρείας. Οι διαπραγματεύσεις κράτησαν 7 χρόνια και ολοκληρώθηκαν αποτυπώνοντας στη σύμβαση όλα τα κεκτημένα, αλλά και δι-

εκδικήσεις που είχε χρόνια το σωματείο.Ενδεικτικά προβλέπονται άδειες ασθενείας με πλήρεις αποδο-χές, γονικές άδειες για ασθένει-ες προστατευόμενων μελών με αποζημίωση (από το νόμο προ-βλέπεται άδεια άνευ αποδοχών), 6μηνη άδεια προστασίας μητρό-τητας. Παροχές όπως κάλυψη κατά 75% κάρτας απεριορίστων διαδρομών για τα αστικά μέσα μαζικής μεταφοράς και ιδιωτική ασφαλιστική κάλυψη όλων των εργαζομένων και πολλά άλλα.Σε μια εποχή που τα εργασιακά δικαιώματα καταστρατηγούνται στο όνομα της δημοσιονομικής πολιτικής και της προστασίας της Εθνικής Οικονομίας και στις μέρες που λήγει η μετενέργεια των κλαδικών συμβάσεων, αφή-νοντας χιλιάδες εργαζόμενους ακάλυπτους, η υπογραφή αυτής της σύμβασης είναι ιδιαιτέρως σημαντική και πολύτιμη. Για τους εργαζόμενους της Κτηματολόγιο ΑΕ ο κανονισμός εργασίας υπήρξε αίτημα και προσπάθεια χρόνων.Η στάση μας ήταν ανυποχώ-ρητη απέναντι σε οποιαδήποτε συζήτηση «εξορθολογισμού» των κεκτημένων και διαπραγμα-τευτήκαμε σκληρά τα αιτήματα που είχε χρόνια το σωματείο. Η επιτυχία μας έδειξε πως, όταν οι εργαζόμενοι είναι ενωμένοι και συσπειρωμένοι στα σωματεία τους, μπορεί να υπάρξει κι άλλος δρόμος εκτός από το μονόδρομο της συμπίεσης των εργασιακών δικαιωμάτων, που προσπαθούν να μας επιβάλουν οι εργοδότες.

Εκδόσεις Γεωργιάδη

Την προσήλωσή της στη βάρβαρη πολιτική του μνημονίου απέδειξε η οικογένεια Γεωργιάδη. Στην εκδοτική επιχείρηση ιδιοκτησί-

ας του βουλευτή της ΝΔ Άδωνι Γεωργιάδη και του άδερφού του Λεωνίδα Γεωργιάδη (ΛΑΟΣ) η αυ-θαιρεσία και οι περικοπές μισθών βασιλεύουν. Συγκεκριμένα, οι εργοδότες επέβαλαν αυθαίρετα σε εργαζόμενο τη μετατροπή της σχέσης εργασίας του από πλήρη απασχόληση σε μερική, χωρίς αυτός να έχει υπογράψει ατομική σύμβαση. Ο εργαζόμενος δεν συ-ναίνεσε και οι αδελφοί Γεωργιάδη προχώρησαν παράνομα σε μεί-ωση μισθού κατά 50%, κάτι που ούτε από τα μνημόνια προβλέπε-ται. Ο Άδωνις, που ψήφισε και τα 2 μνημόνια, δείχνει με ανάγλυφο τρόπο τι μέλλον μας περιμένει, αν ξαναέχουμε φιλομνημονιακή κυβέρνηση.

Κατάληψη στο Metropolis

Με κατάληψη των γραφείων απά-ντησαν οι εργαζόμενοι, αλλά και οι απολυμένοι στα καταστήματα Metropolis, ιδιοκτησίας Α. Κου-ρή, στα μέσα του Μάη. Η κατά-ληψη ήρθε ως απάντηση σε μια σειρά ενέργειες της εργοδοσίας, όπως το συνεχές κλείσιμο κατα-στημάτων, τις 120 περίπου απο-λύσεις, τη μόνιμη καθυστέρηση στην καταβολή των μισθών (3 μή-νες), τη συστηματική καθυστέ-ρηση στην καταβολή της απο-ζημίωσης των εργαζομένων και τους εκβιασμούς σε πολλούς από αυτούς να δεχθούν να πάρουν τη μισή αποζημίωση. Τέλος έβαλε την επιχείρηση στο περιβόητο «άρθρο 99» του πτωχευτικού κώδικα, ώστε να γλιτώσει από τους πιστωτές και τις οφειλές του προς το Δημόσιο. Πριν από την κατάληψη είχε προηγηθεί συγκέντρωση στην Επιθεώρηση Εργασίας, όπου προσέφυγαν εκ νέου οι απολυμένοι.

νέα από τους εργατικούς χώρους

Του Δημήτρη Ευθυμίου, βιβλιοϋπάλληλου

Μόνο ως πετυχημένη θα μπορούσε να θεωρηθεί η απερ-γία που έγινε την προηγούμενη βδομάδα στο χώρο του βιβλίου. Πιο συγκεκριμένα, την Τρίτη 15/5 οι βιβλιουπάλληλοι πραγ-ματοποίησαν 24ωρη απεργία, διεκδικώντας την υπογραφή νέας κλαδικής σύμβασης και διαμαρτυρόμενοι για την κατά-σταση στον κλάδο του βιβλίου. Η απεργιακή κινητοποίηση έγινε στο κέντρο της Αθήνας με αφε-τηρία το πνευματικό κέντρο του Δήμου Αθηναίων στη Σόλωνος.Στην πολυπληθή πορεία που ακο-λούθησε, το παρόν έδωσαν και άλλα πρωτοβάθμια σωματεία,

όπως το σωματείο των μαγείρων και το σωματείο βάσης ανέργων, καθώς και συμπαραστάτες από λαϊκές συνελεύσεις της Αθήνας, του Περιστερίου κ.α.. Οι απερ-γοί κατευθύνθηκαν με πανό και συνθήματα προς τη Σταδίου και το υπουργείο Εργασίας, όπου και ενώθηκαν με εργαζόμενους από τα καταστήματα Metropolis. Στη συνέχεια βρέθηκαν στην Αριστείδου για να στηρίξουν τη συμβολική κατάληψη των γρα-

φείων της εταιρείας Metropolis, ιδιοκτησίας Κουρή, από τους εργαζομένους που ζητούν τα δε-δουλευμένα τους.Η επιτυχία της απεργίας απο-κτά ιδιαίτερη σημασία σε μία περίοδο όπου οι μισθοί και τα δικαιώματα των εργαζομένων τεμαχίζονται από το τρίγωνο κυβέρνηση-τρόικα-εργοδό-τες. Αμέσως μετά τη λήξη της κινητοποίησης οι εργαζόμενοι συμμετείχαμε στο συλλογικό φαγοπότι που διοργάνωσε ο σύλλογός μας μπροστά στα γραφεία του. Η δυναμική πα-ρουσία του κόσμου στο δρόμο δείχνει τη διάθεσή του να απα-ντήσει συλλογικά στις έκνομες ενέργειές τους, βάζοντας φραγ-μό στην αυθαιρεσία τους.

Δυναμική απεργία στον κλάδο του βιβλίου

ΜΜΕ: Αντίσταση στην «κόλαση» του μνημονίου

Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

Ά μεσα απάντησαν οι δημοσιο-γράφοι στις εφημερίδες «Μα-κεδονία» και «Θεσσαλονίκη»

στο κύμα απολύσεων που εξαπολύθη-κε από την εργοδοσία (τον πολυπράγ-μονα μάνατζερ δισεκατομμυρίων ιδιο-κτήτη Ρήγα και την εκδότρια δικηγόρο Σουλοπούλου), διαμαρτυρόμενοι για τις 6 νέες απολύσεις (που προστέθη-καν στις 7 προ διμήνου) συναδέλφων στο συγκρότημα.

Το νέο κρούσμα της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, σε πλήρη συμφωνία με τις μνημονιακές πολιτικές, δείχνει ξε-κάθαρα ότι οι απολύσεις έρχονται ως τιμωρία και δίωξη αυτών που αντιτά-χθηκαν και δεν υπέκυψαν στο εκβιαστι-κό σχέδιο της εργοδοσίας. Αυτών που αρνήθηκαν να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις και να αποδεχθούν μειώσεις μισθών κατά 30%. Οι 13 απολύσεις είναι αδικαιολόγητες, καταχρηστικές και εκ-δικητικές, αποτελώντας σαφές δείγμα εργοδοτικής τρομοκρατίας των εργαζο-μένων. Η μη υπογραφή ατομικών συμ-βάσεων είναι νόμιμη και δεν συνιστά λόγω απόλυσης εκ του νόμου.

Οι δημοσιογράφοι της «Μ» και «Θ» συγκεντρώθηκαν την Τρίτη έξω από τα γραφεία των εφημερίδων στην οδό Μοναστηρίου 85 στη Θεσσαλονίκη, όπου συμμετείχαν και εργαζόμενοι από πληττόμενους εργασιακούς χώρους, το ΕΚΘ, εκπρόσωποι πολιτικών και κοινω-νικών φορέων, συνδικαλιστικών κινή-σεων, κομμάτων. Πέρα από μέλη του προεδρείου της ΕΣΗΕΜΘ, παραβρέθη-

καν επίσης μέλη του ΔΣ της ΠΟΕΣΥ και πολλοί συνάδελφοι άλλων εργασιακών χώρων (όπως από την ΕΡΤ3, τον «Αγγε-λιοφόρο», το ALTER κ.α.).

Οι δημοσιογράφοι συμμετείχαν σε 24ωρη απεργία την Τετάρτη 16/5, όπως και την επομένη. Όμως, μετά από προσφυγή της επιχείρησης και αρνητική δικαστική απόφαση, η ΕΣΗ-ΕΜΘ εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία καλούσε τους συναδέλφους να επιστρέψουν στην εργασία τους και τελικά εκδόθηκε ένα «κολοβό» φύλλο. Και τι θα κάνει τώρα το συνδικαλιστικό μας σωματείο; Το ιστορικό σωματείο της ΕΣΗΕΜΘ και, για να είμαστε ακρι-βείς, η διοικούσα πλειοψηφία αντι-μετωπίζει τις μαζικές απολύσεις ως «θανάτους» από φυσικά αίτια και λει-τουργεί ως… γραφείο τελετών. Προ-κηρύσσει μία 24ωρη απεργία, αυτή βγαίνει παράνομη και μετά… τέλος.

Και οι απολυμένοι; Οι αντιστεκό-μενοι δημοσιογράφοι, με τη συμπα-ράσταση και αλληλεγγύη εργαζο-μένων άλλων χώρων και κοινωνικών δυνάμεων, θα συνεχίσουν τον αγώνα τους για: Να ανακληθούν οι 13 απο-λύσεις, να ακυρωθούν οι εκβιασμοί και η τρομοκρατία της εργοδοσίας, να σταματήσουν οι διώξεις όσων δεν υπέγραψαν ατομικές συμβάσεις. Τα αφεντικά (και στο χώρο των ΜΜΕ) δεν πήραν το μήνυμα των εργαζομέ-νων. Ας τους το δώσουμε εμείς με αγώνες διαρκείας μέχρι τη δικαίωση.

Απολυμένοι της «Μακεδονίας»

«Μακεδονία» και «Θεσσαλονίκη»:Αντίδραση στις νέες απολύσεις

6 • αριστερά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ23 Μάη 2012

Μεταξουργείο, Τετάρτη 23/5, ομιλητής ο Γ. Μπαλάφας

Άνω Λιόσια, Τετάρτη 23/5, ομιλητής ο Γ. Θεωνάς

Λαύριο, Τετάρτη 23/5, ομιλη-τές οι Τ. Κορωνάκης, Π. Κοσμάς

Λόφος Αξιωματικών, Τετάρ-τη 23/5, ομιλητής ο Ε. Φινάλης

Πετράλωνα, πλ. Αγ. Αικατερί-νης, Πέμπτη 24/5, 7 μ.μ., ομιλη-τής ο Αλ. Τσίπρας

Περιστέρι, εκλογικό κέντρο, Παρασκευή 25/5, 8 μ.μ. Ομιλη-τής Νίκος Βούτση.

Γέρακας, Παρασκευή 25/5, ομιλητές οι Κ. Ήσυχος, Αλ. Μη-τρόπουλος

Αίγιο, Παρασκευή 25/5, ομι-λήτρια η Τ. Χριστοδουλοπούλου και χαιρετίζουν οι Μ. Κανελλο-πούλου, Β. Χατζηλάμπρου

Πτολεμαΐδα, Παρασκευή 25/5,

7 μ.μ., ομιλητής ο Γ. Σακελλαρίδης

Παιανία, Σάββατο 26/5, ομιλη-τές οι Γ. Δεμέστιχας, Ν. Τσιγώνιας

Καλάβρυτα, Σάββατο 26/5, 11 π.μ., ομιλητής ο Μ. Σπαθής και χαιρετίζουν: Μ. Κανελλοπούλου, Β. Χατζηλάμπρου

Φλώρινα, Σάββατο 26/5, ομι-λητής ο Γ. Σακελλαρίδης

Του Γρηγόρη Δεμέστιχα

Σ τις 6 Μάη ο ΣΥΡΙΖΑ έγραψε μια μεγάλη πολιτική νίκη. Έχει σημασία να θυμόμα-

στε ότι αυτή ήρθε μέσα από την αριστερή-ριζοσπαστική γραμμή: Το κάλεσμα για την ανατροπή του μνημονίου, το κάλεσμα για κατε-δάφιση των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ μέσα από τη διεκδίκηση μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, συγκρότησαν το «ποτάμι» λαϊκού ενθουσιασμού, που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ ως πρώτο κόμμα σε τάξεις, κατηγορίες και περιοχές όπου μέχρι χθες ήταν εξαιρετικά αδύναμος.

Αυτή η αριστερή-ριζοσπαστι-κή πολιτική επιβεβαιώθηκε στις κρίσιμες εβδομάδες των διερευ-νητικών εντολών. Παρά τα στρα-βοπατήματα, ο ΣΥΡΙΖΑ άντεξε και απέρριψε τις σειρήνες για την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας ή Σωτηρίας. Αυτό άφησε αλώβητη –και μάλιστα ενίσχυσε– τη δυνα-μική της 6ης Μάη, με αποτέλε-σμα ο ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίζεται σή-μερα σε πολλές δημοσκοπήσεις ως ο πιθανότερος νικητής των εκλογών στις 17 Ιούνη.

ΠρόγραμμαΌμως αυτή η προοπτική θέτει

στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ –και ιδί-ως στην ηγεσία του ΣΥΝ– σοβα-ρότερα ζητήματα:

α) Οι παλινωδίες πάνω στη ριζοσπαστική αριστερή πολιτι-κή πρέπει να αποκλειστούν. Η πρόταση για τον Αρσένη, οι απο-στάσεις του Αλ. Μητρόπουλου από το στόχο της ανατροπής του μνημονίου, η στροφή των οικο-νομολόγων σε «ρεαλιστικές» θέ-σεις (για το χρέος, για τις τράπε-ζες, για το ευρώ, για τα χαράτσια)

ήταν σοβαρά φάουλ που δημι-ούργησαν ερωτηματικά στον κό-σμο της βάσης μας.

β) Το μέγεθος των προκλήσε-ων κάνει αναγκαίο ένα βάθεμα και ένα ξεκαθάρισμα του προ-γράμματος. Η επιμονή στην ανα-τροπή-ακύρωση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, που απορρέουν από αυτά, είναι μια «κόκκινη γραμμή» που δεν επιτρέπεται να παραβιαστεί υπό οποιοδήποτε πρόσχημα. Η κα-ταγγελία της δανειακής σύμβα-σης (που συνόδευσε το Μνημό-νιο 2) παρουσιάζεται σήμερα ως ζήτημα «επαναδιαπραγμάτευ-σης» με την τρόικα για τεχνικούς, λέει, λόγους. Να το δεχτούμε, υπενθυμίζοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δεσμευτεί στον κόσμο του για ταχύτατη μετάβαση στη «στάση πληρωμών» προς τους ντόπιους και διεθνείς τοκογλύφους, ώστε οι πόροι, που σήμερα διατίθε-νται σε τόκους και χρεολύσια, να κατευθυνθούν στη στήριξη των κοινωνικών αναγκών. Στενά συν-δεδεμένη με τη μοίρα της δανει-ακής σύμβασης, είναι η μοίρα του νέου Συμφώνου Σταθερότη-τας του ευρώ, που η κυβέρνη-ση Παπαδήμου ψήφισε «νύχτα»

στη βουλή και που –σωστά– ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι θα επαναφέρει άμεσα στη βουλή, με στόχο την καταψήφισή του.

Είναι γνωστό ότι οι τράπεζες θα αποτελέσουν πεδίο ανοιχτού πολιτικού αγώνα, όπου δεν απο-κλείονται οι πιθανότητες «σα-μποτάζ», για να πανικοβληθεί ο κόσμος. Αυτό δεν πρέπει να απο-μακρύνει, αλλά αντίθετα να κάνει πιο επείγον το καθήκον της κρα-τικοποίησης των τραπεζών, υπό δημόσιο-εργατικό-δημοκρατικό έλεγχο. Είναι ένα θέμα που δεν αφορά μόνο το στενό «οικονο-μικό» πρόγραμμα, αλλά και την αντιμετώπιση του χρέους και το δημοκρατικό έλεγχο των πολιτι-κών εξελίξεων. Αντίστοιχη σημα-σία έχει η επανακρατικοποίηση των μεγάλων ΔΕΚΟ στους τομείς ενέργεια-νερό-τηλεπικοινωνίες-μεταφορές.

Στο ζήτημα της αναδιανομής του πλούτου έχει τεθεί το ερώ-τημα της «σταδιακής» ικανοποίη-σης των αιτημάτων του κόσμου. Η φορολόγηση των επιχειρή-σεων και του συσσωρευμένου πλούτου κατανοείται –σωστά– ως άμεσο καθήκον. Θυμίζουμε όμως ότι η στήριξη των μισθών

και των συντάξεων, η αποκατά-σταση της ισχύος των Συλλο-γικών Συμβάσεων Εργασίας, η κατάργηση των «χαρατσιών», η στήριξη των δημόσιων νοσοκο-μείων και σχολείων και η στήριξη των ανέργων, υπήρξαν λέξεις-κλειδιά στην επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ και στην ανάπτυξη των σχέσεών του με το λαό.

Γενικότερα, το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και το πρόγραμμα μιας αυ-ριανής κυβέρνησης της Αριστε-ράς πρέπει να γίνεται κατανοητό ως ένα «μεταβατικό πρόγραμμα» που θα στηρίζει την πορεία από τα άμεσα σημερινά καθήκοντα ανακοπής του νεοφιλελεύθερου κατήφορου, στα αυριανά καθή-κοντα ανασύνταξης των εργατι-κών και κοινωνικών δικαιωμάτων, προς την ευρύτερη ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων και τη σοσιαλιστική αλλαγή.

Κυβέρνησηγ) Ανάλογος είναι και ο χαρακτή-ρας της κυβέρνησης της Αριστε-ράς που οφείλει να υπερασπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Κατ’ αρχήν θα πρέπει να αποκλειστεί η επαναφορά των σχημάτων Εθνικής Ενότητας ή Σωτηρίας, που μπορεί να προκύ-

πτουν από τα αριθμητικά δεδο-μένα της κάλπης. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέ-πει να επιμείνει ότι δεν μπορεί να συγκυβερνήσει με τα μνημονια-κά κόμματα, να μην εγκλωβιστεί σε ένα «πολιτικό μέσο όρο» με τη δική τους στρατηγική, της επα-ναδιαπραγμάτευσης.

Ταυτόχρονα θα πρέπει να επι-μείνει στην άποψη ότι το ισχυρό-τερο στήριγμα μιας κυβέρνησης της Αριστεράς δεν είναι οι έδρες στη βουλή, αλλά ο λαός στο δρό-μο. Από τη δύναμη αυτού του παράγοντα θα εξαρτηθεί η όποια «σταδιακότητα» στην ικανοποίη-ση των λαϊκών αιτημάτων και –τε-λικά– η ίδια η φορά των εξελίξεων και η μοίρα της κυβέρνησης. Η οργάνωση των αγώνων, η εμφά-νιση μορφών εργατικής-λαϊκής παράλληλης εξουσίας θα είναι απολύτως καθοριστικό ζήτημα.

Τέλος, μας είναι καθαρό ότι τα ζητήματα και τα καθήκοντα αυτά είναι πρωτόγνωρα και πολύ δύσκολα για όλους. Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ φτάνει να τα αντι-μετωπίζει ως ορατά διλήμματα των επόμενων εβδομάδων είναι από μόνο του μια πολιτική κα-τάκτηση. Όμως, για να απαντη-θούν νικηφόρα, θα χρειαστούν δυο ακόμα επιλογές. Αφενός, η αποφασιστική στήριξη στον κό-σμο που προσεγγίζει μαζικά τον ΣΥΡΙΖΑ, με την άμεση επίλυση των ζητημάτων οργάνωσής του. Αφετέρου, η επιμονή στην πολι-τική ενότητας της Αριστεράς, η διαρκής, σοβαρή και συντροφική απεύθυνση στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στον κόσμο του ΚΚΕ. Γνωρίζουμε ότι σήμερα οι απαντήσεις είναι –λαθεμένα– αρνητικές, όμως στο περιπετειώδες αύριο τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το αποτέλεσμα και οι προοπτικές

Της Έλενας Ψαρρέα, υποψήφιας βουλευτού ΣΥΡΙΖΑ Μεσσηνίας

Τ ο αποτέλεσμα των εκλο-γών αποτελεί πολιτική και κοινωνική τομή σε μια

ολόκληρη διαδικασία μαζικών, λαϊκών κινητοποιήσεων και αγώ-νων. Εκκινεί μια αντίστροφη πο-ρεία που φέρνει στο προσκήνιο την ικανοποίηση των αναγκών, την εξυπηρέτηση των συμφερό-ντων των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων και της ευρείας κοι-νωνικής πλειοψηφίας. Ο κόσμος ψήφισε ταξικά και επέλεξε την Αριστερά, το ΣΥΡΙΖΑ.

Ψήφισε ταξικά, βιώνοντας τη βία του μνημονίου, τη φτώχεια και την καταπάτηση κάθε κεκτη-μένου. Ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ για την ανα-τροπή του μνημονίου, για παύση πληρωμών, για εθνικοποίηση των τραπεζών, για φορολόγηση του κεφαλαίου. Απαίτησε να δοθεί λύση στο πολιτικό επίπεδο, απαί-

τησε κυβέρνηση της αριστεράς, ανατροπή της λιτότητας.

Αυτές τις διεκδικήσεις και απαι-τήσεις του κόσμου χρειάζεται να εκφράσουμε. Να κινητοποιήσουμε τον κόσμο για να διαφυλάξει, αλλά και να ενισχύσει το αποτέλεσμα των εκλογών, ώστε αυτό να έχει υποκει-μενική βάση, τους εργαζόμενους, τις εργαζόμενες. Το επίδικο αυτών των εκλογών είναι η κυβέρνηση της αριστεράς. Μια κυβέρνηση που αντιλαμβάνεται ότι η κατάργη-ση των μνημονίων της δανειακής σύμβασης είναι έργο κοινωνικών υποκειμένων και κινημάτων, που μπορούν να αλλάξουν ριζικά τον τα-ξικό συσχετισμό, να ευνοήσουν την αυτοπεποίθηση και τη χειραφέτη-ση των καταπιεσμένων τάξεων.

Σε αυτές τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται να μην κάνει ούτε βήμα πίσω στο πρόγραμμα, να δώσει ταξικό περιεχόμενο στην πολιτική διαπάλη, ώστε το κέντρο της σύ-γκρουσης, να μην πληρώσουμε

εμείς την κρίση τους, να γίνει μαζι-κά αντιληπτό. Η ενεργή συμμετοχή του κόσμου σε αυτές τις εκλογές είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Να γίνει συμμέτοχος του προεκλογι-κού αγώνα και του αποτελέσματος.

Η ανατροπή στην Ελλάδα έχει ήδη σημάνει συναγερμό στην Ευ-ρώπη, όπου οι ταξικές αντιθέσεις οξύνονται, δημιουργώντας ρήγ-ματα αντεπίθεσης για τους εργα-ζόμενους/τις εργαζόμενες. Δεν υπάρχει περιθώριο ταλάντευσης, επιλέγουμε τη ρήξη με το σύνολο των επιβαλλόμενων ευρωπαϊκών πολιτικών, δεν δεχόμαστε καμία συνθήκη, κανένα σύμφωνο, κα-μία δέσμευση, καμία συμφωνία της εγχώριας αστικής τάξης με τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές. Ο κόσμος σαν έτοιμος από καιρό να τους ανατρέψει. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ενισχύσει την αυτοπεποίθηση, τη μαχητικότητα του κόσμου, μπορεί να αρθρώσει τα κοινωνικά αιτήματά του.

Να κινητοποιήσουμε τον κόσμοΕκδηλώσεις-Συνελεύσεις ΣΥΡΙΖΑ

αριστερά • 7ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ23 Μάη 2012

Της Μαρίας Μπόλαρη

Η ηγεσία του ΚΚΕ ουσι-αστικά έχει αποσυρθεί από τη λυσσαλέα πολιτι-

κή μάχη που διεξάγεται με επίδικο την επιβίωση ή την ανατροπή των μνημονίων και –κατά συνέπεια– το γκρέμισμα των μνημονιακών κομμάτων από την κυβερνητική εξουσία.

Αυτή η διαπίστωση είναι η μόνη βάση που εξηγεί την εκλογική στασιμότητα του ΚΚΕ στις 6 Μάη, όταν 3,5 εκατομμύρια άνθρωποι εγκατέλειψαν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και στράφηκαν –κυρίως– προς τα αριστερά. Αυτή η διαπίστωση εξηγεί επίσης και την πρωτοφανή παθητικότητα στην οποία οδη-γείται μέσα στη σημερινή κρίσιμη προεκλογική περίοδο ο κόσμος του ΚΚΕ, ένα πολύτιμο τμήμα του εργατικού κινήματος.

Επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑΓια να περιορίσει τις απώλειες –που όλες οι δημοσκοπήσεις προ-βλέπουν για τις 17 Ιούνη– η ηγεσία του ΚΚΕ επιδίδεται σε ένα απο-κλειστικό πετροβόλημα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, αδιαφορώντας για τη συμπόρευση –σε αυτό το πεδίο– με τους Σαμαρά και Βενιζέλο.

Η Αλέκα Παπαρήγα παρομοίασε την πρόταση για κυβέρνηση της Αριστεράς «με ένα ωραίο γλυκό, που μέσα του κρύβει δηλητήριο».

Να θυμίσουμε ότι το ΚΚΕ έχει συμ-μετάσχει επανειλημμένως σε κυ-βερνήσεις με αστικά κόμματα (1936, 1944-45, 1989), σερβίροντας στην εργατική τάξη κατευθείαν το δηλη-τήριο, χωρίς το άλλοθι του «ωραίου γλυκού». Να θυμίσουμε επίσης ότι αυτή τη φορά η πρόταση είναι για κυβέρνηση της Αριστεράς, χωρίς τη συμμετοχή των αστικών κομμάτων, με στόχο να ανακόψει τον κατήφο-ρο προς μια κοινωνική ερημοποίη-ση. Και όμως το ΚΚΕ την απορρίπτει, χωρίς να μπαίνει στον κόπο να εξη-γήσει στο λαό γιατί ένα «συμπαγές και υπεύθυνο» κόμμα σαν το ΚΚΕ δεν μπορεί να υπερασπίσει τον κό-σμο από το δηλητήριο της «παρέας του Τσίπρα» (όπως αρέσκεται να αποκαλεί τον ΣΥΡΙΖΑ).

Η Αλέκα Παπαρήγα δήλωσε ότι αν το ΚΚΕ συμμετείχε σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς, τότε «το κόμμα θα ήταν δεσμευμέ-νο σε μια κυβέρνηση διαχείρι-σης». Ξέχασε όμως να μας εξη-γήσει γιατί αυτό θα έπρεπε να συμβεί υποχρεωτικά. Γιατί μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα υποχρεωνόταν να περιοριστεί σε «διαχείριση»; Με τη συμμε-τοχή του ΚΚΕ και με τη στήρι-ξη στη δύναμη του κόσμου και των αγώνων, γιατί μια τέτοια κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να «πυροδοτήσει» μια κλιμάκωση της ταξικής πάλης, ανοίγοντας ουσιαστικά το ζήτημα της διεκ-δίκησης όλης της εξουσίας από την εργατική τάξη;

ΑδιέξοδαΩς εναλλακτική λύση η Αλέκα Παπαρήγα αντιπρότεινε τη «δι-ακυβέρνηση της λαϊκής εξουσί-ας». Παραβλέπουμε την επιμονή του ΚΚΕ σε ένα αδιευκρίνιστο «στάδιο» (λαϊκή εξουσία-λαϊκή οικονομία) μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού. Το βασικό πρό-βλημα είναι ότι το ΚΚΕ δεν μας λέει ούτε το πότε ούτε το πώς θα φτάσουμε σε αυτό το στάδιο συνολικής ανατροπής. Δεν απα-ντά, έτσι, στο καυτό ερώτημα της σύνδεσης ανάμεσα στα σημερινά καθήκοντα και στα «στρατηγικά» καθήκοντα. Η αναγωγή της «λα-ϊκής εξουσίας» ως της άμεσης απάντησης που πρέπει να δοθεί στις εβδομάδες και στους μήνες

που έρχονται, είναι η καλύτερη απόδειξη ότι το ΚΚΕ έχει σηκώ-σει λευκή σημαία στον σημερινό υπαρκτό πολιτικό αγώνα.

Για να στηρίξει αυτή την αδιέ-ξοδη και αντιφατική γραμμή, το ΚΚΕ καταλήγει να επιχαίρει για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο κόσμος και ακόμα χειρότερα για το ενδεχόμενο να ηττηθεί! Η Αλέκα Παπαρήγα δήλωσε: «Εμείς δεν θα εξαπατήσουμε το λαό με υποσχέσεις που από τον πρώτο χρόνο θα έχουν γίνει αέρας». Ολοφάνερα αναφέρε-ται στις εκκλήσεις του ΣΥΡΙΖΑ για ανατροπή του μνημονίου και για κυβέρνηση της Αριστε-ράς. Όμως, αν όλα αυτά γίνουν «αέρας», τι απομένει; Και εδώ η γενική γραμματέας του ΚΚΕ μας προσγειώνει στην πιο ακραία εκλογοκεντρική πρόταση: «Να προσέξει ο λαός, να διορθώσει την ψήφο του»!

Είναι ολοφάνερο ότι η Αλ. Παπαρήγα και το ΚΚΕ μας δη-λώνουν ότι δεν μπορούμε να ανατρέψουμε το μνημόνιο, δεν μπορούμε να νικήσουμε στην παρούσα φάση. Οφείλουμε μόνο «να ψηφίζουμε σωστά» και να περιμένουμε να ωριμάσουν οι συνθήκες για τη «λαϊκή εξου-σία». Είναι μια γραμμή κατώτερη των περιστάσεων, που αδικεί χιλιάδες και χιλιάδες μέλη του ΚΚΕ. Μέχρι πότε;

Του Παύλου Τσεκούρα

Η σοβαρή και μελετημένη κι-νηματική και πολιτική δου-λειά συντρόφων την προη-

γούμενη περίοδο στην Παραλία έφερε σαν φυσιολογικό αποτέλεσμα τη δημι-ουργία τοπικής επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ.

Κατά την προεκλογική περίοδο για την 6η Μαΐου επικοινωνήσαμε και απευθυνθήκαμε, για να μεταφέρουμε το μήνυμα ανατροπής της ριζοσπαστι-κής Αριστεράς, σε χιλιάδες ανθρώπους με κάθε τρόπο.

Δώσαμε χέρι-χέρι και σπίτι-σπίτι σε όλη την περιοχή φυλλάδια,

εκλογική διακήρυξη και ψηφοδέλ-τια του ΣΥΡΙΖΑ. Στήσαμε τραπεζάκι, κάναμε περιοδείες στα μαγαζιά και κουβεντιάσαμε με πάρα πολλούς αν-θρώπους. Κάναμε αφισοκόλληση.

Διακινήσαμε την «Εργατική Αριστε-ρά» και πήραμε οικονομική στήριξη.

Γνωριστήκαμε μεταξύ μας πάρα πολ-λοί «Συριζαίοι» και ήρθαμε σε επικοινω-νία με καινούργιους ανθρώπους, που για πρώτη φορά προσήλθαν, στήριξαν και ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι κατακτήσαμε το υψηλότερο ποσοστό στην περιφέρεια Αχαΐας με 28,08% και 1.031 ψήφους από 3,10% και 147 ψήφους το 2009.

Τώρα είμαστε πολλοί και αυτό μας γεμίζει αισιοδοξία, αλλά και μας ανα-θέτει νέες ευθύνες και καθήκοντα.

Το Σάββατο 12/5, σαν προσωρινή επι-τροπή Παραλίας οργανώσαμε για δυ-όμιση ώρες συγκέντρωση-συζήτηση, την οποία άνοιξαν με σύντομες τοποθε-τήσεις ο Γιώργος Κοκκινάρης, υποψή-φιος βουλευτής Αχαΐας, και ο Μιχάλης Βεργίτσης, μέλος της πανελλαδικής γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ. Πήραν μέρος κοντά στα εκατό άτομα.

Φυσιολογική συνέχεια ήταν να καλέ-σουμε τους συντρόφους που θέλουν να βοηθήσουν και να συμμετέχουν στη ζωή, τη δράση και την πολιτική παρου-σία του ΣΥΡΙΖΑ στην Παραλία, σε ιδρυ-τική συνέλευση τοπικής επιτροπής. Αυτή πραγματοποιήθηκε με 43 άτομα το Σάββατο 19/5. Συγκροτήθηκε συντο-νιστική επιτροπή, η οποία ήδη σχεδιά-ζει και συντονίζει τις επόμενες δράσεις στην περιοχή.

Πεποίθηση πάρα πολλών ανθρώ-πων στην Παραλία είναι ότι ζούμε μια νέα περίοδο ριζοσπαστικοποίησης και ανατροπών. Αυτό προσπαθούμε να το φέρουμε σε επικοινωνία με την κουλ-τούρα, τις αρχές και τις αξίες της ριζο-σπαστικής-επαναστατικής Αριστεράς .Να το κάνουμε οργανωμένη δράση. Θα παλέψουμε, ώστε στις εκλογές στις 17/6 να ολοκληρωθεί το βήμα ανα-τροπής που έκανε ό λαός.

Το χαμόγελο ικανοποίησης και χα-ράς της 7ης Μάη του 2012 να το κάνου-με αφετηρία νίκης.

Για την προσδοκία των ριζικών αλλαγών.

Για την ελπίδα των μεγάλων οραμάτων.

Για την αναγκαιότητα της μαζικής συμ-μετοχής.

Είμαστε αισιόδοξοι.

Ιδρυτική συνέλευση ΣΥΡΙΖΑ Παραλίας στην Πάτρα

Μέχρι πού θα φτάσει το ΚΚΕ;

Του Γ.Αντά, δημόσιου υπάλληλου

Σ τις 13/5, στα γραφεία της Β’ ΕΛΜΕ Αγρι-νίου, οργανώθηκε συζήτηση με πρω-τοβουλία συντρόφων της ΔΕΑ, με θέμα

το εκλογικό αποτέλεσμα και τις προοπτικές που ανοίγονται για την αντίσταση. Συναντηθήκαμε σύντροφοι που κινητοποιηθήκαμε ενάντια στα χαράτσια (φόρος επιτηδεύματος, χαράτσι ΔΕΗ), για την οργάνωση απεργιακών κινητοποιήσεων, στην καμπάνια για την παιδική βιβλιοθήκη Αγρι-νίου. Δώσαμε μαζί με άλλους τη μάχη των εκλο-γών, με κοινό εργαλείο τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για κυβέρνηση της Αριστεράς βρήκε μεγάλη απήχηση στα εργατο-λαϊκά στρώματα που αναζητούν τον τρόπο να μπλοκαριστεί η κυβερνητική μηχανή του μνη-μονίου. Ο θρίαμβος της ενωτικής Αριστεράς σκιάστηκε από την άνοδο των νεοναζί. Η αντι-μετώπιση των φασιστών θα πρέπει να μπει στην πρώτη θέση της ατζέντας όλων των αριστερών κομμάτων και των συνδικάτων.

Η κατάρρευση της σοσιαλδημοκρατίας βάζει με διλημματικό τρόπο το επίδικο όλων των εκλο-γικών αναμετρήσεων που θα ακολουθήσουν. Ή με την Αριστερά και αυτούς που εκπροσωπεί (μι-σθωτούς, ελεύθερους επαγγελματίες, ανέργους, συνταξιούχους, τη νεολαία) ή με τη Δεξιά των βι-ομηχάνων, των εφοπλιστών, των μεγαλοεκδοτών.

Η μετωπική σύγκρουση των δύο βασικών τά-ξεων της κοινωνίας είναι στην ημερήσια διάταξη.

Καλούμαστε όλοι να πάρουμε θέση. Με τον ΣΥΡΙΖΑ και την αριστερή απάντηση στα αδιέξο-δα του συστήματος ή με τον εφιάλτη του νεοφι-λευθερισμού και των μνημονίων.

Η εκλογική μάχη στο Αγρίνιο

Οι προϋποθέσεις για μια κυβέρνηση της Αριστεράς

Η μόνη απάντηση που υπηρετεί το λαϊκό ρεύμα της 6ης Μάη είναι η διεκδίκηση μιας κυβέρνησης της Αριστεράς

8 • αριστερά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ23 Μάη 2012

Συνέντευξη του Αντώνη Νταβανέλλου στην Iskra.gr

στις 11.05.2012

Ερ: Ποια είναι τα βασικά χαρακτη-ριστικά της συγκυρίας που διαμορ-φώνεται μετά τις εκλογές;

Απ.: Στις 6 Μάη, ο βασικός κορ-μός των αστικών πολιτικών δυνά-μεων, αυτών που στήριξαν την κυ-βέρνηση Παπαδήμου, υπέστη μια σοβαρή πολιτική ήττα. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έπεσαν σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα επιρροής, το ΛΑΟΣ βρέ-θηκε εκτός βουλής. Καταγράφηκε έτσι ένα πλατύ λαϊκό αίτημα για την ανατροπή των μνημονίων και της δανειακής σύμβασης.

Έχει μεγάλη σημασία ότι αυτό πραγματοποιήθηκε κυρίως μέσα από τη μεγάλη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, που μαζί με τα ποσοστά του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ φτάνουν την Αριστε-ρά σε ιστορικά υψηλό ρεκόρ επιρρο-ής, τουλάχιστον στη μεταχουντική περίοδο. Τα ποιοτικά χαρακτηριστι-κά της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ (η ανάδειξή του σε 1ο κόμμα στους εργαζόμε-νους στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα, στους ανέργους, αλλά και στις εργατογειτονιές της Β΄Αθήνας και της Β΄ Πειραιά) υπογραμμίζουν μια πιο προωθημένη δυνατότητα: τη διεκδίκηση της ανατροπής των μνημονίων από τη σκοπιά των συμ-φερόντων των εργαζομένων και στην προοπτική του σοσιαλισμού.

Ασφαλώς αυτά δεν είναι τα μόνα χαρακτηριστικά στη συγκυρία. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο χώρος της Δεξιάς, αθροιστικά, κράτησε δυνάμεις. Επίσης το εκλογικό άλμα των νεοναζί της Χρυσής Αυγής θέ-τει ειδικά καθήκοντα στο κίνημα

αντίστασης και στην Αριστερά.

Από τις 7 Μάη, το κεντρικό ζή-τημα για όλους είναι η διαχείριση του αποτελέσματος και μάλιστα μέσα στις συνθήκες της διεθνούς κρίσης του συστήματος που, όπως όλα δείχνουν, αποκτά βαθύτερα και πιο μόνιμα χαρακτηριστικά. Αυτό υποχρεώνει τις αστικές δυνάμεις να αναζητούν πολιτικές λύσεις για να στηρίξουν με επάρκεια τα σκληρά μέτρα που γνωρίζουν ότι είναι απα-ραίτητα για την τάξη τους. Υποχρε-ώνει, επίσης, τις αριστερές δυνάμεις να παραμείνουν σταθερές σε όσα προεκλογικά υποσχέθηκαν, να απο-φύγουν τους τακτικισμούς, να απο-δείξουν μια προσήλωση στη στρα-τηγική αλλαγής του συσχετισμού προς όφελος των εργαζομένων. Δεν είναι τυχαίο ότι η δημόσια συζήτηση έχει επικεντρωθεί στο ζήτημα της κυβερνητικής εξουσίας.

Ερ: Πώς πρέπει να αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τη συζήτηση για την κυβέρ-νηση;

Απ.: Από τις 7 Μάη οι καθεστωτι-κές δυνάμεις αναζητούν χώρο και χρόνο ανασύνταξης. Αυτό ήταν το νόημα των προτάσεών τόσο του Σαμαρά, όσο και του Βενιζέλου, για μια κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας ή Εθνικής Ενότητας. Εννοούν μια κυβέρνηση που θα συνεχίσει τη μνημονιακή πολιτική, μια κυβέρνη-ση τύπου Παπαδήμου. Μόνο που, επειδή προέρχονται από τη βαριά εκλογική ήττα, θέλουν τη συμμε-τοχή ή την ανοχή του ΣΥΡΙΖΑ, ως ελάχιστη προϋπόθεση «κυβερνη-σιμότητας», δηλαδή στοιχειώδους πολιτικής σταθερότητας. Γιατί ακόμα και με τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ, μια τέτοια κυβέρνηση θα

ήταν εξαιρετική ασταθής, θα ήταν αμφίβολο αν θα μπορούσε να επι-βάλει τα μέτρα του Ιούνη.

Ευτυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μέχρι σή-μερα αντισταθεί στις πιέσεις, έχει αποφύγει την παγίδα και θα πρέπει να επιμείνει μέχρι τέλους.

Ακριβώς η ίδια στάση θα πρέπει να επιδειχθεί ακόμα και απέναντι σε προτάσεις για κυβέρνηση «ειδικού σκοπού», που με άλλοθι την υπό-σχεση θεσμοθέτησης της απλής αναλογικής, θα επιχειρούσαν να δώσουν χρόνο και οξυγόνο στις μνημονιακές πολιτικές.

Η μόνη απάντηση που υπηρετεί το λαϊκό-αριστερό ρεύμα που εκ-φράστηκε στις 6 Μάη, είναι η διεκδί-κηση μιας κυβέρνησης της Αριστε-ράς. Που ως ιδρυτική πράξη θα έχει την ακύρωση των μνημονίων και την καταγγελία της δανειακής σύμ-βασης, ανοίγοντας το δρόμο για την επιβολή ενός επείγοντος προγράμ-ματος κοινωνικής σωτηρίας.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιμείνει σε αυτήν τη γραμμή, δεν θα έχει κανένα λόγο να φοβάται μια νέα προσφυγή στις κάλπες.

Ερ: Είναι εφικτή σήμερα μια κυβέρ-νηση της Αριστεράς;

Απ.: Η κατάκτηση της κυβερνητι-κής εξουσίας από την Αριστερά έχει σοβαρές προϋποθέσεις.

Πρώτα και κύρια θέλει το λαό στους δρόμους. Χωρίς την αποφα-σιστική κλιμάκωση των αγώνων, η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπο-ρεί ούτε να επιβληθεί, ούτε να μα-κροημερεύσει.

Ταυτόχρονα προϋποθέτει τη βελ-τίωση των σχέσεων, την αλληλεγγύη και τον ουσιαστικό συντονισμό, με

τις δυνάμεις της άλλης Αριστεράς, κυρίως του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς, στη-ριγμένη στην «ανοχή» των αστικών πολιτικών κομμάτων είναι προορι-σμένη να καταλήξει σύντομα είτε σε τραγωδία είτε σε φάρσα.

Τέλος, θεωρώ απαραίτητο να θυ-μόμαστε πάντα ότι στη μαρξιστική παράδοση και θεωρία, η «στιγμή» της κυβέρνησης της Αριστεράς εί-ναι ένας μεταβατικός, ένας «ενδιά-μεσος» σταθμός, στην πάλη για το σοσιαλισμό. Η Αριστερά οφείλει να μην ξεχνά ούτε τη Χιλή (όπου η κυ-βέρνηση της Λαϊκής Ενότητας ανα-τράπηκε με αιματηρό τρόπο) ούτε την πρόσφατη εμπειρία στη Γαλλία ή στην Ιταλία (όπου οι κυβερνήσεις της «πληθυντικής» Αριστεράς εκ-φυλίστηκαν στο σοσιαλφιλελεύθε-ρο κατήφορο). Ο συνδυασμός των πιέσεων της οικονομικής και πολι-τικής κρίσης μπορεί να μας «εκτινά-ξει» απρόσμενα προς την κυβερνη-τική εξουσία. Όμως εκεί θα πρέπει να έχουμε καθαρό ότι ο μόνος δρό-μος θα είναι η κλιμάκωση των ανα-τροπών προς την κατεύθυνση του σοσιαλισμού. Τα θέματα αυτά θα πρέπει επειγόντως να απασχολή-σουν όλα τα επιτελεία, αλλά και τον κόσμο, της Αριστεράς, γιατί η κρίση τα φέρνει στην ημερήσια διάταξη. Και μάλιστα με τρόπο που μπορεί να ξεπερνά κατά πολύ τις δικές μας ταχύτητες και προετοιμασίες...

Ερ: Τι προβλήματα δημιουργεί, λοιπόν, η στάση των δυνάμεων της άλλης Αριστεράς;

Απ.: Το ΚΚΕ κράτησε και κρατά πολύτιμες δυνάμεις του εργατικού κινήματος έξω από αυτήν την αντι-παράθεση, περιμένοντας τις καλύ-

τερες ημέρες της Λαϊκής Εξουσίας.

Με αυτόν τον τρόπο δεν δίνει κα-μιά μάχη πολιτικής και ιδεολογικής «καθαρότητας», αλλά αντίθετα δίνει χώρο και χρόνο στους Σαμαρά και Βενιζέλο. Η στάση αυτή, έμμεσα αλλά σαφώς, αποδοκιμάστηκε από τον κόσμο στις 6 Μάη, αφού –του-λάχιστον στην αφετηρία- το ΚΚΕ ξε-κινούσε με μεγαλύτερες δυνάμεις και δυνατότητες από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν μετά τις εκλογές η ηγεσία του επι-μείνει στην ίδια τακτική αναλαμβά-νει πλέον ιστορικές ευθύνες.

Οι σ. της ΑΝΤΑΡΣΥΑ οφείλουν να υποβαθμίσουν το φετιχισμό των «πλαισίων». Πρέπει να βρουν τη δύ-ναμη να αφήσουν να εκφραστεί σε πολιτικό και εκλογικό επίπεδο η ενό-τητα στη δράση που σε πολλά ση-μεία έχει κατακτηθεί στη βάση. Οι επιθέσεις που δέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ από τις καθεστωτικές δυνάμεις είναι ένα ασφαλές κριτήριο για τις πρωτοβου-λίες που πρέπει να παρθούν.

Σε όλες αυτές τις σχέσεις τα βή-ματα προς τη συμπαράταξη –όπως σωστά έχει τονίσει η Iskra- πρέπει να γίνουν με σοβαρότητα, αποφα-σιστικότητα, αλλά και ταχύτητα. Και ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να συμβάλει χωρίς κανένα ίχνος αλαζονείας ή αίσθη-σης υπεροχής που προκύπτει από τα (επισφαλή) εκλογικά ποσοστά.

Ερ: Πώς επηρρεάζουν τις εξελίξεις οι ευρωπαϊκές δυνάμεις;

Απ.: Τα διευθυντήρια της ΕΕ αντέ-δρασαν με το συνδυασμό μαστιγίου και καρότου. Οι απειλές του Σόιμπλε (τηρείτε τα μνημόνια ή οδηγείσθε στο χάος) έχουν ως στόχο να περι-ορίσουν και να ελέγξουν τις εξελί-ξεις. Οι υποσχέσεις για «χαλάρωση» της μνημονιακής πίεσης (3ετής αντί

Οι προϋποθέσεις για μια κυβέρνηση της Αριστεράς

Η μόνη απάντηση που υπηρετεί το λαϊκό ρεύμα της 6ης Μάη είναι η διεκδίκηση μιας κυβέρνησης της Αριστεράς

αριστερά • 9

τερες ημέρες της Λαϊκής Εξουσίας.

Με αυτόν τον τρόπο δεν δίνει κα-μιά μάχη πολιτικής και ιδεολογικής «καθαρότητας», αλλά αντίθετα δίνει χώρο και χρόνο στους Σαμαρά και Βενιζέλο. Η στάση αυτή, έμμεσα αλλά σαφώς, αποδοκιμάστηκε από τον κόσμο στις 6 Μάη, αφού –του-λάχιστον στην αφετηρία- το ΚΚΕ ξε-κινούσε με μεγαλύτερες δυνάμεις και δυνατότητες από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν μετά τις εκλογές η ηγεσία του επι-μείνει στην ίδια τακτική αναλαμβά-νει πλέον ιστορικές ευθύνες.

Οι σ. της ΑΝΤΑΡΣΥΑ οφείλουν να υποβαθμίσουν το φετιχισμό των «πλαισίων». Πρέπει να βρουν τη δύ-ναμη να αφήσουν να εκφραστεί σε πολιτικό και εκλογικό επίπεδο η ενό-τητα στη δράση που σε πολλά ση-μεία έχει κατακτηθεί στη βάση. Οι επιθέσεις που δέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ από τις καθεστωτικές δυνάμεις είναι ένα ασφαλές κριτήριο για τις πρωτοβου-λίες που πρέπει να παρθούν.

Σε όλες αυτές τις σχέσεις τα βή-ματα προς τη συμπαράταξη –όπως σωστά έχει τονίσει η Iskra- πρέπει να γίνουν με σοβαρότητα, αποφα-σιστικότητα, αλλά και ταχύτητα. Και ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να συμβάλει χωρίς κανένα ίχνος αλαζονείας ή αίσθη-σης υπεροχής που προκύπτει από τα (επισφαλή) εκλογικά ποσοστά.

Ερ: Πώς επηρρεάζουν τις εξελίξεις οι ευρωπαϊκές δυνάμεις;

Απ.: Τα διευθυντήρια της ΕΕ αντέ-δρασαν με το συνδυασμό μαστιγίου και καρότου. Οι απειλές του Σόιμπλε (τηρείτε τα μνημόνια ή οδηγείσθε στο χάος) έχουν ως στόχο να περι-ορίσουν και να ελέγξουν τις εξελί-ξεις. Οι υποσχέσεις για «χαλάρωση» της μνημονιακής πίεσης (3ετής αντί

2ετούς εφαρμογής, «μίγμα» με ανα-πτυξιακά μέτρα) έχουν ως στόχο να κρατήσουν ανοιχτές τις συνθήκες διαλόγου με τη νέα κατάσταση στην Ελλάδα και πιθανότατα από αύριο σε άλλες χώρες...

Η Αριστερά οφείλει να μην υπο-χωρήσει και στις δύο εκδοχές, βάζο-ντας σε πρώτο πλάνο την ανατροπή των πολιτικών λιτότητας, την προτε-ραιότητα των κοινωνικών αναγκών έναντι του χρέους, την υπεράσπιση των δημοκρατικών κατακτήσεων.

Η συζήτηση για το ευρώ είναι σημαντικό θέμα και πρέπει να δι-εξαχθεί σοβαρά, στα πλαίσια της επεξεργασίας μαρξιστικών απαντή-σεων στην κρίση. Κατά τη γνώμη μου υπάρχει δυνατότητα συσπεί-ρωσης πλατύτερων δυνάμεων, αλλά πάνω σε μια γραμμή που θα επιτρέπει την αντιμετώπιση της συ-γκυρίας: Με τη στάση πληρωμών προς τους ντόπιους και διεθνείς τοκογλύφους, ως πρώτη προϋπό-θεση. Με την εθνικοποίηση των τραπεζών υπό δημόσιο-δημοκρα-τικό-εργατικό έλεγχο. Με τη βαριά φορολογία των επιχειρήσεων και των πλουσίων, σε συνδυασμό με μέτρα κατά της «δραπέτευσης» κε-φαλαίων. Με την απειθαρχία στις ευρω-οδηγίες, προτάσσοντας τις κοινωνικές ανάγκες απέναντι σε όλες τις ρυθμίσεις του ευρωνεοφι-λελευθερισμού. Με την αποφασι-στική κλιμάκωση των αγώνων στην ίδια μας τη χώρα, σε συνδυασμό με τη συστηματική καλλιέργεια των σχέσεων με την Αριστερά και τα κινήματα αντίστασης σε όλη την Ευρώπη. Αναζητώντας επίμονα το δρόμο για την ανατροπή του καπι-ταλισμού σε εθνική και ευρωπαϊκή κλίμακα...

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ23 Μάη 2012

Της Ιωάννας Γαϊτάνη

Η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 6ης Μάη στη Θεσσαλονίκη, με 17,46% (60.799 ψήφοι), αποτελεί με-

γάλο γεγονός. Στην πόλη των Άνθιμων και Ψω-μιάδηδων με το πιο ξενοφοβικό χαρακτήρα, με τα υψηλότερα ποσοστά του ακροδεξιού ΛΑΟΣ, με τον πλήρη έλεγχο των ΜΜΕ από τη Δεξιά, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ έσπασε όλα τα ρεκόρ.

Στις τελευταίες 20 εκλογικές αναμετρήσεις πρώτο κόμμα ήταν αυτό που κέρδιζε τις εκλο-γές πανελλαδικά και για πρώτη φορά κερδίζει την πόλη το δεύτερο κόμμα. Ούτε η ΕΔΑ, με 24,4% το 1958, κατέλαβε την πρώτη θέση.

Στη θέση της συντηρητικής πόλης, εμφα-νίζεται πλέον η εργατούπολη των εξαθλιω-μένων νοικοκυριών και των ανέργων. Των κι-νητοποιήσεων των απολυμένων σε δεκάδες επιχειρήσεις, των υγειονομικών που αντι-στέκονται στο κλείσιμο των νοσοκομείων, των κινημάτων ενάντια στις αυξήσεις στα ει-σιτήρια και στα διόδια, των αντιστάσεων στα χαράτσια, στην ιδιωτικοποίηση του νερού, των γυναικών ενάντια στο χρέος, των ομο-φυλοφίλων ενάντια στην ομοφοβία.

Το «φτάνει πια» όλων αυτών, που ακούγε-ται καιρό τώρα στους δρόμους της πόλης, έφερε την εκλογική ανατροπή της 6ης Μάη. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τα πισωγυρίσματα, τους

δισταγμούς και τις αδυναμίες του, ήταν η βασική συνιστώσα της ριζοσπαστικής αντι-πολίτευσης ενάντια στα μνημόνια.

Και είναι μόνο η αρχή. Αμέσως μετά τις εκλογές οι απλήρωτοι εργαζόμενοι του Με-τρό, οι απολυμένοι της εφημερίδας «Μα-κεδονία», συνδικαλιστές πρωτοβάθμιων σωματείων, αλλά και στελέχη των υπό ιδιω-τικοποίηση ΔΕΚΟ (ΕΥΑΘ, Λιμάνι κ.λπ.) προ-σεγγίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, γυρνώντας την πλάτη στα παλιά τους κόμματα.

Η μάχη θα είναι σκληρή, αλλά όλοι μαζί, με τους αγώνες μας και την προοπτική της κυβέρνησης της Αριστεράς, μπορούμε να βαθύνουμε την ανατροπή της 6ης Μάη.

Η νίκη της Αριστεράς στη Θεσσαλονίκη

Του Γιώργου Σαπουνά

Η δραματική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα έχει πραγ-ματικά χαρακτηριστικά ιστορικής

πρωτοτυπίας. Ο παλιός δικομματισμός (και κυρίως το ΠΑΣΟΚ) καταρρέει, ενώ ένα κόμ-μα, ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα σε λίγους μήνες μεγε-θύνει την κοινωνική του ακροαματικότητα από το 4% σε αξιωματική αντιπολίτευση και αμέσως διεκδικεί την κυβέρνηση.

Το επίμονο κάλεσμα για συμπαράταξη του λαού και της Αριστεράς, το σύνθημα για «κυβέρνηση της Αριστεράς» και το πρόταγ-μα της ανατροπής του μνημονίου και της λιτότητας λειτούργησαν καταλυτικά, ώστε να πυροδοτηθεί και να εκδηλωθεί μαζικά και ορμητικά ένα «κοινωνικό φαινόμενο».

ΔιεργασίεςΜια κοινωνική διεργασία που αφορά στην άνοδο της αυτοπεποίθησης του κόσμου σε μαζική κλίμακα ότι μπορεί να ανατρέψει τη σκληρή και βάρβαρη επίθεση που κατα-στρέφει τη ζωή του κόντρα στα τρομοκρα-τικά διλήμματα και την εκφοβιστική προ-παγάνδα ντόπιων και ξένων κέντρων. Με εργαλείο την «κυβέρνηση της Αριστεράς» και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η σχετική αυτονομία του κοινωνικού φαι-νομένου και η σημασία της δυναμικής του ξεπερνά την ικανότητα ή την ακρίβεια της πολιτικής εκφώνησης του υποκειμένου της Αριστεράς. Είναι περισσότερο το κοινωνικό κύμα που «κουβαλάει στη ράχη του» τον ΣΥ-ΡΙΖΑ, παρά η ακριβής και «κοστολογημένη» περιγραφή της εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης. Είναι μια δυναμική που, όταν αρ-χίσει να ξεδιπλώνεται, δεν ανακόπτεται και δεν αναστρέφεται εύκολα.

Στην περίοδο του 1958-1965, το 25% της ΕΔΑ πυροδότησε το αντίστοιχο κοινωνικό φαινόμενο και παρά τις παλινωδίες και εν τέλει τις λάθος επιλογές της ηγεσίας της Αριστεράς, ταυτόχρονα με τα πιο ύπουλα χτυπήματα από το καθεστώς, με νοθείες, προβοκάτσιες, δολοφονίες, η κοινωνική δυναμική παρ’ όλα αυτά παρήγαγε την εξαι-

ρετική κινηματική έκρηξη στα Ιουλιανά του ’65 και χρειάστηκε η εκτροπή της δικτατορί-ας του ’67 για να ανακοπεί η ορμή της.

ΕπιλογέςΗ κατανόηση της κοινωνικής διεργασίας και της δυναμικής της οδηγεί σε συμπερά-σματα και επιλογές απολύτως κρίσιμες για την πολιτική Αριστερά.

Τα διλήμματα πουν τέθηκαν και τίθενται σ’ αυτή την παρατεταμένη προεκλογική πε-ρίοδο περιγράφουν επιλεκτικά και με σκο-πιμότητα μόνο πτυχές της πραγματικότη-τας και δεν επαρκούν για να ανακόψουν την κοινωνική δυναμική.

Στο δίλημμα «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» οι δυνάμεις του συστήματος προσαρμόστη-καν. Εμφανίστηκαν όψιμα αντιμνημονια-κές και αποφασισμένες να αλλάξουν τους όρους του μνημονίου (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), είτε εκ-φράζονται μέσα από λαϊκιστικά δεξιά ή και απροκάλυπτα ακροδεξιά σχήματα, όπως οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η Χρυσή Αυγή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έπεισε για την ειλικρίνεια των προθέσεών του και την αποφασιστικότητά του από τη στάση που κράτησε στις διερευ-νητικές εντολές, καθώς αρνήθηκε να συμμε-τάσχει σε κυβέρνηση με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που δήθεν θα διαπραγματευόταν το μνημόνιο.

Η επιμονή για «κυβέρνηση της Αριστε-ράς» και το σημείο της άμεσης κατάργησης του μνημονίου και των εφαρμοστικών νό-μων, καθώς και της καταγγελίας της δανει-ακής σύμβασης, βρίσκονται στο κέντρο της πολιτικής σχέσης του ΣΥΡΙΖΑ με το απότο-μα μεγεθυμένο εκλογικό του ακροατήριο.

Στο διαρκώς επανερχόμενο δίλημμα «ευρώ ή καταστροφή» οι πολλαπλές και αντιφατικές τοποθετήσεις ευρωπαϊκών και διεθνών οικονομικών και πολιτικών παραγό-ντων, καθώς και αντίστοιχα στην Ελλάδα οι αντιφατικές τοποθετήσεις κι απ’ αριστερά κι απ’ τα δεξιά, συνεργούν, ώστε να μην πτοεί-τε το φρόνημα ενός ολόκληρου κόσμου που διεκδικεί τον ενεργητικό ρόλο του και όχι ως αδαής και ανήμπορος ακροατής (και ψηφο-φόρος) των «λύσεων» των ειδημόνων.

Μια πρόσφατη μέτρηση έδειξε με ηχηρό τρόπο του λόγου το αληθές: με ένα 58% να δέχεται μόνο ως ένα βαθμό τις θυσίες για το ευρώ και έπειτα να αποδέχεται την επιστρο-φή στη δραχμή.

Στο υπόβαθρο αυτού του ευρήματος βρί-σκεται το στοιχείο της αποφασιστικότητας μεγάλου κοινωνικού κομματιού και της πεποίθησης πως πάνω από τις οικονομικές συνταγές, πάνω από τις γεωπολιτικές αντι-φάσεις, πάνω από τους «ειδικούς» και το πολιτικό σύστημα βρίσκονται οι ζωές, τα συμφέροντα και οι ανάγκες των ανθρώπων της εργασίας και του λαού.

ΜεταδοτικότηταΑς μη χάνουμε από την προσοχή μας πόσο μεταδοτικά είναι αυτά τα φαινόμενα, με άμεσο και σύγχρονο παράδειγμα την «Αρα-βική Άνοιξη». Η πλατεία Ταχρίρ μεταφέρ-θηκε σε Ευρώπη και Αμερική, στην ίδια την πλατεία Συντάγματος.

Σήμερα βρίσκεται σε εξέλιξη μια πολύ σημαντική διαδικασία μέσα στην κοινωνία, που τείνει να επαληθεύσει την περιγραφή της Ελλάδας ως αδύναμου κρίκου της ευ-ρωπαϊκής κρίσης, διεκδικώντας παράλληλα να θέσει τους όρους και τις προϋποθέσεις για μια πανευρωπαϊκή «άνοιξη» των λαών και της Αριστεράς.

Αυτό βέβαια θα κριθεί από την ίδια την ικα-νότητα της Αριστεράς να παίξει το ρόλο της στο πεδίο όχι μόνο της «υψηλής» πολιτικής, αλλά στην οργάνωση της συλλογικότητας, της πολιτικής συζήτησης, της απόφασης και της δράσης ενός σημαντικού κομματιού του ριζοσπαστικού κοινωνικού ρεύματος. Κάτι τέτοιο απαιτεί αταλάντευτη επιμονή στις υποσχέσεις που ο κόσμος περιμένει απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ να υποστηρίξει. Να ανατρέψει το μνημόνιο και τη λιτότητα. Να συγκρουστεί με τα κέντρα εξουσίας και τα μεγάλα συμ-φέροντα στην Ελλάδα, αλλά και στην ΕΕ. Να οικοδομήσει τους όρους της δημοκρατίας, της συμμετοχής και του ελέγχου του κό-σμου της εργασίας και του λαού στις απο-φάσεις, στην οικονομία, στη ζωή του.

Το κοινωνικό ρεύμα της δυναμικής του ΣΥΡΙΖΑ

10 ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ23 Μάη 2012

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρ-τητη δράση της εργατικής τάξηςΟι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινω-νία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινω-νικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμόΟ καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δρά-ση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή.

Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λει-τουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμόσε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα»Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακό-μα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργα-τικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρ-σεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών.

Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπε-λευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλι-σμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σε-ούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού,

ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπη-λία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υπο-στηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρ-κοι εργάτες ενωμένοι.

Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μει-ονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίαςH εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμέ-νους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργα-νωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμή-ματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατι-κή προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μα-ζικούς αγώνες. Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει γιαΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ»Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΕΚΔΟΤΗΣ: Γιάννης Χαριτόπουλος

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Αντώνης Νταβανέλλος

ΕΚΤΥΠΩΣΗ: ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε.

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑEπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: sidaxi@dea.org.gr , Fax: 210-3303566

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ:• Εξάμηνη 25 ευρώ • Ετήσια 50 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ

Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδρομή σας στο λογαριασμό 109/618539-82 της Εθνικής Τράπεζας.

Επικοινωνήστε μαζί μας:

www.

dea.

org.

gr

ΑΘΗΝΑ: Εξάρχεια 6909009815 ● Γκύζη 6957500105 ● Αμπελόκηποι 6973005569 ● Πετράλωνα 6974018716 ● Νέος Κόσμος

6985749304 ● Παγκράτι 6974793603 ● Κυψέλλη-Αγ.Παντελεήμονας 6957500101 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Νέα Ιωνία 6972036692 ● Χαλάνδρι

6974972217 ● Μαρούσι 6978641672 ● Ν. Ηράκλειο 6945498732 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Άλιμος 6945754555 ● Γλυφάδα 6944548787 ● Άγ.

Δημήτριος-Μπραχάμι 6932566460 ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Περιστέρι 6977710683 ● Αγ. Ανάργυροι 6936899442 ● Ίλιον 6957500102

● Χαϊδάρι 6974701829 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ: Ζωγράφου 6937271330 ● Βύρωνας 6972318747 Λαύριο 6979925065

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6944810156 ● Σαλαμίνα 6973376378

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ● 5ο Διαμέρισμα 6972814199 ● Τούμπα 6995270465 ● Δυτικές Συνοικίες 6979942083

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ: Καλαμάτα 6932422501 ● Πάτρα 6973235894 ● Βόλος 6979459034 ● Ρέθυμνο 6932008743 ● Ηράκλειο 6976332197

● Ιεράπετρα 6976786326 ● Γιάννενα 6945704488 ● Βέροια 6977684341 ● Κοζάνη 6934374825 ● Λιβαδειά 6948364232

● Κομοτηνή 6907843752

Έ γινε την Παρασκευή 18/5/2012 συνάντηση συλλογικοτήτων, που δραστηριοποιούνται ενάντια στα

χαράτσια, τα διόδια και στα αντιλαϊκά μέτρα. Συμμετείχαν 17 επιτροπές, πρω-τοβουλίες, συνελεύσεις, κινήσεις από τις περιοχές Αμπελοκήπων, Πατησίων, 6ου διαμερίσματος, Βύρωνα, Βούλας-Βάρης, Ν. Σμύρνης, Ν. Ιωνίας, Φυλής κ.ά., κα-θώς και η Επιτροπή «Δεν Χρωστάμε-Δεν πουλάμε-Δεν πληρώνουμε».

Στη συνάντηση συζητήθηκαν η κραυ-γαλέα καταδίκη των κομμάτων που στή-ριξαν τα αντιλαϊκά φορομπηχτικά μέτρα, ανάμεσα τους και το χαράτσι. Υπογραμ-μίστηκε ότι αυτό το αποτέλεσμα σχε-τίζεται άμεσα με τους λαϊκούς αγώνες της προηγούμενης περιόδου, κομμάτι των οποίων είναι και το μαζικό κίνημα ανυπακοής ενάντια στα χαράτσια, τα δι-όδια κ.λπ. Ότι τώρα είναι ανάγκη ακόμα περισσότερο, με ανάπτυξη των αγώνων, να έρθει στο προσκήνιο το αίτημα για κα-τάργηση του χαρατσιού και τερματισμό της φορομπηξίας στο λαό.

Έγινε μεγάλη συζήτηση για τα μέτρα που συνεχίζει να παίρνει η κυβέρνηση, αλλά και τις μικρές νίκες που έχουμε πε-τύχει. Οι συλλογικότητες ενημέρωσαν για δράσεις που έγιναν μετά από την προ-ηγούμενη συνάντησή μας (19/4), όπως η συγκέντρωση και η πορεία στα διόδια

στις Αφίδνες στις 29/4, οι συγκεντρώσεις και κινητοποιήσεις που γίνονται σε αρκε-τές περιοχές.

Επίσης συζητήθηκε το ζήτημα της λει-τουργίας του συντονισμού. Ακούστηκαν πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες και αποφα-σίστηκε να συνεχιστεί η συζήτηση και στην επόμενη συνάντηση.

Μετά από όλα αυτά εκτιμήσαμε ότι, όπως δεν το κάναμε και την προηγού-μενη προεκλογική περίοδο, ούτε και σε αυτήν επιτρέπεται αναμονή και εφησυ-χασμός. Να φέρουμε το αίτημα κατάρ-γησης και του χαρατσιού στο προσκήνιο, για το οποίο όλοι καλούνται να πάρουν θέση. Επίσης να συνεχίσουμε με ακόμα μεγαλύτερη ένταση το κίνημα ανυπα-κοής-μη πληρωμής των χαρατσιών της ΔΕΗ. Μόνος δρόμος για να επιβάλλου-με το δίκιο των αιτημάτων μας είναι να κινητοποιηθούμε στους δρόμους και με βάση αυτό καταλήξαμε, εκτός από τις δράσεις που αναπτύσσει η κάθε συλ-λογικότητα στην περιοχή της και τους τοπικούς συντονισμούς, να καλέσουμε τις συλλογικότητες των περιοχών να δια-δηλώσουν με τα δικά τους πανό και συν-θήματα στα Προπύλαια, την Τρίτη 22/5, ώρα 6.00, όπου καλεί ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων. Επίσης την Κυριακή 10/6 να οργανώσουμε συγκε-ντρώσεις στα διόδια.

Ενημέρωση από την Επιτροπή «Δεν χρωστάμε-Δεν πουλάμε-Δεν πληρώνουμε»

Δημοψήφισμα στην ΙρλανδίαΣτις 31 Μάη διεξάγεται το δημοψήφισμα για το Δημοσι-ονομικό Σύμφωνο της ΕΕ και ο ιρλανδικός λαός έχει την ευκαιρία με το δικό του «ΟΧΙ» να καταφέρει ένα σοβαρό χτύπημα στην ευρω-λιτότητα. Ενόψει της κρίσιμης μά-χης, κυκλοφορεί μήνυμα-έκκληση στον ιρλανδικό λαό, το οποίο ήδη υπογράφουν όσοι συμφωνούν μ’ αυτό… Όπως γράφει χαρακτηριστικά:

«Επικοινωνούμε μαζί σας με την οικειότητα των κοινών μας αγώνων απέναντι στις κυρίαρχες τάξεις της Ευρωπαϊ-κής Ένωσης και κάθε χώρας που ανήκει σ’ αυτήν, έχοντας τη βαθιά πεποίθηση ότι οι λαοί της Ευρώπης, ο κόσμος της εργασίας και των από κάτω έχουν τη δύναμη να ανα-τρέψουν τις πολιτικές που φτωχοποιούν ήδη τις κοινωνίες και προοιωνίζονται ένα πολύ πιο δυσοίωνο μέλλον. (…)

Το τούνελ, στο οποίο έβαλαν τους λαούς της Ευρώπης, δεν έχει διέξοδο στο φως. Γι’ αυτό και οι πολιτικές τους απορρί-πτονται με μαζικές κινητοποιήσεις σε κάθε χώρα. Ο ελληνικός λαός, που βρέθηκε κατά εκατομμύρια στις πλατείες και τους δρόμους, σε απεργίες και άρνηση πληρωμών, απέρριψε με συντριπτική πλειοψηφία, στις πρόσφατες εκλογές της 6ης Μαΐου, τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις. Το «πειρα-ματόζωο» της Ευρώπης, αν και ακρωτηριασμένο από τις περι-κοπές, δραπέτευσε από το νεοφιλελεύθερο αγοραίο κάστρο, διεκδικώντας εργασία, δικαιοσύνη και δημοκρατία, για να ζή-σει με ρήτρα ζωής και αξιοπρέπειας.(…)

Σας καλούμε να πάρετε τη σκυτάλη της ανατροπής από τα ελληνικά χέρια, αλλάζοντας την πορεία της Ιρλανδί-ας και επανακαθορίζοντας την πορεία της Ευρώπης. Στο όνομα του ευρωπαϊκού και διεθνούς πλήθους των αγα-νακτισμένων και των μαχόμενων λαών, κάνουμε έκκληση να χρησιμοποιήσετε το όπλο του δημοψηφίσματος για ν’ αλλάξετε κατεύθυνση στη ροή της σύγχρονης ευρωπαϊ-κής ιστορίας. (…)».

Σύσκεψη του σωματείου εργαζομένων του «ΕΛΠΙΣ»

Με απόφαση της Γενικής Συνέλευ-σης των Εργαζομένων του Νοσοκο-μείου «Η ΕΛΠΙΣ», το σωματείο ανα-λαμβάνει πρωτοβουλία ενημέρωσης της κοινωνίας, φορέων και συλλόγων της περιοχής, για τη στήριξη του αγώνα ενάντια στη συγχώνευση του νοσοκομείου με τον «Άγιο Σάββα». Επίσης καλεί σε συστράτευση για κοινό μέτωπο, που αποτελεί ελπίδα για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών της λιτότητας και της υπο-βάθμισης των Δημόσιων Νοσοκο-μείων και της Πρόνοιας.

Στην κατεύθυνση αυτή το Σω-ματείο των Εργαζομένων καλεί σε ευρεία σύσκεψη, με στόχο την ανα-ζήτηση κοινών δράσεων και την πραγματοποίηση εκδήλωσης στην Πλατεία Αγ. Δημητρίου, στην οδό Πανόρμου, για την υπεράσπιση της Δημόσιας Υγείας και των Δημόσιων Κοινωνικών Αγαθών, για την ενίσχυ-ση της Δημόσιας Υγείας και του Νο-σοκομείου Γ.Ν.Α. «Η ΕΛΠΙΣ», για πλή-ρη και ασφαλή λειτουργία με επαρκή χρηματοδότηση, επιτρέποντας έτσι τη συνέχιση της λειτουργίας του.

Η σύσκεψη θα πραγματοποιηθεί στο Αμφιθέατρο του Νοσοκομείου «Η ΕΛΠΙΣ», Δημητσάνας 7, Αμπελόκηποι, την Παρασκευή 25 Μαΐου, στις 3 μμ.

ιστορία • 11ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ23 Μάη 2012

Γαλλία 1936: Το Λαϊκό Μέτωπο

Της Κατερίνας Παρδάλη

Ο καταποντισμός των κομμάτων του Μνη-μονίου (ΠΑΣΟΚ-

ΝΔ-ΛΑΟΣ) στις εκλογές της 6ης Μάη και η άνοδος της Αριστεράς, με μεγάλο νικητή τον ΣΥΡΙΖΑ, πυ-ροδότησαν μια λυσσασμένη επί-θεση εναντίον της πρότασης για κυβέρνηση της Αριστεράς.

Η πιθανότητα μιας τέτοιας εξέλιξης έχει σπείρει τον πανικό στην άρχουσα τάξη και τα κόμ-ματά της. Οικονομικό, πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο σε Ελλάδα και Ευρώπη δίνουν τα «ρέστα» τους, χωρίς να κρατούν ούτε τα προσχήματα.

Ταυτόχρονα, οι εκλογές στη Γαλλία, η άνοδος της Αριστεράς, η ήττα του Σαρκοζί και τα ζητή-ματα που τέθηκαν (φορολόγη-ση πλούσιων κ.λπ.), «θύμισαν» σε πολλούς τον Ιούνη του 1936 στη Γαλλία, την εκλογική νίκη, τότε, του Λαϊκού Μετώπου, αλλά κυρίως το τεράστιο κίνημα, τις απεργίες, τις καταλήψεις και τις κατακτήσεις των εργαζομένων, που έμειναν ιστορικές.

Η εμπειρία του Λαϊκού Μετώ-που και του κινήματος στη Γαλ-λία, αλλά και η κατάληξή τους, έχει πολλά να μας πει για τις δι-αμάχες και τις προοπτικές του σήμερα.

Η δημιουργία του Λαϊκού ΜετώπουΣτις 6 Φεβρουαρίου του 1934, η ακροδεξιά στη Γαλλία οργάνωσε μια μεγάλη συγκέντρωση, για να καταγγείλει τα σκάνδαλα των πο-λιτικών. Οι φασίστες προσπάθη-σαν να επιτεθούν στο κοινοβού-λιο. Αμέσως, εργατικό κίνημα και Αριστερά αντέδρασαν. Η άνοδος στην εξουσία του Χίτλερ στη Γερ-μανία είχε ήδη προειδοποιήσει για τον κίνδυνο. Μια τεράστια γενική απεργία ήταν η απάντηση στις 12 Φεβρουαρίου. Ένα εκα-τομμύριο εργαζόμενοι διαδήλω-σαν μόνο στο Παρίσι.

Το Σοσιαλιστικό και το Κομου-νιστικό Κόμμα είχαν καλέσει χω-ριστές διαδηλώσεις στο Παρίσι. Ήταν η εποχή που τα ΚΚ αποκα-λούσαν τα σοσιαλιστικά κόμμα-τα «σοσιαλφασιστικά». Τακτική καταστροφική για τη Γερμανία που, το 1933, άφησε την κυβέρ-νηση και την εξουσία στα χέρια του Χίτλερ.

Όμως στη Γαλλία η βάση των δυο κομμάτων δεν υπάκουσε στα χωριστικά καλέσματα. Οι δυο πορείες ενώθηκαν με συνθή-ματα για την Ενότητα. Τον Ιούνη τα δυο κόμματα της Αριστεράς αποφάσισαν να συνεργαστούν ενάντια στη φασιστική απειλή. Αυτή η προοπτική ενωμένης δρά-σης έδωσε ελπίδες και αυτοπε-ποίθηση στους εργαζόμενους/ες για αντεπίθεση του εργατικού

κινήματος, μετά από χρόνια υπο-χωρήσεων. Η διετία 1934-35 ση-μαδεύτηκε από ένα ογκούμενο κύμα αγώνων και απεργιών.

Την ίδια εποχή, το Κομουνιστι-κό Κόμμα Γαλλίας (ΚΚΓ) έκανε μια θεαματική στροφή προς την υιο-θέτηση των «Λαϊκών Μετώπων» (με την παραίνεση της σταλινι-κής, ήδη, 3ης Διεθνούς).

Από το 1935 διακήρυττε ότι ο μοναδικός «ρεαλιστικός» στόχος για το κίνημα ήταν η υπεράσπιση της κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας από το φασισμό. Για το σκοπό αυτό, στη συμμαχία των αριστερών κομμάτων το ΚΚΓ κάλεσε και τους Ριζοσπάστες (κόμμα των «δημοκρατικών» αστών).

Η συμμαχία έγινε πραγματικό-τητα, ονομάστηκε Λαϊκό Μέτω-πο και στις 14 Ιούλη, επέτειο της άλωσης της Βαστίλης, έγινε η πρώτη κοινή συγκέντρωση στο Παρίσι, με 500.000 κόσμο. Επι-κεφαλής τέθηκαν οι ηγέτες των τριών κομμάτων: ο Τορέζ (ΚΚΓ), ο Μπλουμ (ΣΚ) και ο Νταλαντιέ (Ριζοσπάστες).

Στο δεύτερο γύρο των βου-λευτικών εκλογών στις 3 Μάη του 1936, σε μια περίοδο οικονο-μικής κρίσης παρόμοιας με αυτή που ζούμε σήμερα και μετά από σκληρούς αγώνες μιας διετίας (όπως και σήμερα), το «Λαϊκό Μέτωπο» σάρωσε σε ψήφους. Εξέλεξε 376 βουλευτές και ο Λεόν Μπλουμ σχημάτισε κυβέρνηση.

Εργατικός σεισμόςΈνα νέο απεργιακό κύμα υποδέ-χθηκε την άνοδο και τη νίκη του Λαϊκού Μετώπου. Παρότι πήρε τις εκλογές με ένα μετριοπαθές πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, οι εργάτες το θεωρούσαν κυβέρνη-

σή «τους» και ξεκίνησαν τις διεκ-δικήσεις τους, πριν ακόμα ορκι-στεί η νέα κυβέρνηση (4 Ιούνη). Από το Μάη ήδη είχαν αρχίσει διαδηλώσεις, απεργίες και κατα-λήψεις.

Σύμφωνα με τις στατιστικές, μόνο τον Ιούνη του 1936 ξέσπα-σαν 12.142 απεργίες με 1.830.938 απεργούς. Το σημαντικότερο –και πρωτοφανές– ήταν το κύμα των καταλήψεων εργοστασίων. Μέσα στον Ιούνη καταλήφθηκαν 8.941 εργοστάσια. Δηλαδή, τα 2/3 των απεργιών κατέληγαν σε κα-τάληψη.

Όπως περιγράφει ο Τρότσκι: «Οι απεργίες απλώθηκαν σε όλους τους κλάδους, από το τεράστιο εργοστάσιο της Ρενό στη Μπιγιαν-κούρ με τους 32.000 εργάτες μέ-χρι τα μικρά εργαστήρια… από τα συνδικαλισμένα σε σχετικά υψηλό ποσοστό ανθρακωρυχεία και λιμά-νια μέχρι τους πλήρως ασυνδικά-λιστους υπαλλήλους των μεγάλων εμπορικών καταστημάτων».

Όταν ο Μπλουμ ανέλαβε τα καθήκοντά του, από κοινού με τις ηγεσίες των αριστερών κομ-μάτων της συμμαχίας έκαναν εκ-κλήσεις για αυτοσυγκράτηση και υποσχέσεις ότι «η κυβέρνηση θα εξετάσει τα ζητήματα». Όμως οι εκκλήσεις δεν είχαν ανταπόκριση στη βάση.

Στις 7 Ιούνη ο Μπλουμ κάλεσε τους εκπροσώπους των συνδι-κάτων και των εργοδοτών στην πρωθυπουργικό γραφείο (Οτέλ Ματινιόν) για διαπραγματεύσεις. Οι εργοδότες, κατατρομαγμένοι από τον απεργιακό σεισμό και τις καταλήψεις, συμφώνησαν στα αιτήματα των συνδικάτων.

Για πρώτη φορά στην ιστορία κατοχυρώθηκαν οι συλλογι-κές συμβάσεις, η εβδομάδα 40 ωρών εργασίας (από 48) χωρίς μείωση μισθού και οι πληρω-μένες άδειες διακοπών. Ταυτό-χρονα πήραν αυξήσεις μέχρι 15% στους μισθούς. Και… συνέχισαν τις απεργίες και τις καταλήψεις!

Οι «Συμφωνίες της Ματινιόν», όπως έμεναν στην ιστορία, ήταν βέβαια κατάκτηση των εργαζό-μενων που έβλεπαν πια τη δυνα-τότητα της δικής τους αυτοορ-γάνωσης για να αλλάξουν τη ζωή τους και όχι της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου, που ήθελε με κάθε θυσία να σταματήσει αυτή την έκρηξη των «από κάτω». Οι εργάτες έβλεπαν την προοπτική της κατάληψης της εξουσίας, αλλά το κοινοβουλευτικό κόμ-μα τους όχι. Εκείνο ήθελε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξου-σία. Τα έχασε και τα δύο, γιατί οι αστοί δεν είναι ηλίθιοι. Αν δεν φτάσεις μέχρι τέλους (όπως στη Ρωσία του 1917), τα παίρνουν όλα πίσω. Πολλές φορές και με ποτα-μούς αίματος.

Η ήτταΑυτό το πρωτοφανές κίνημα στα-μάτησε. Η κυβέρνησή «του» το πρόδωσε. Το ΚΚΓ, με το μεγάλο κύρος που είχε στην εργατική τάξη, έπαιξε τον αποφασιστικό ρόλο στο να ξεδοντιάσει το κί-νημα. Ο γραμματέας του ΚΚΓ, Μορίς Τορέζ, στις 11 Ιούνη –μέσα στη γενικευμένη εξέγερση που περιγράψαμε– σε μια ομιλία του δήλωνε: «Αυτή τη στιγμή δεν μπαίνει θέμα για την εργατική τάξη και το κόμμα να διεκδι-κήσει την εξουσία… πρέπει να γνωρίζουμε πώς να κλείνουμε μια απεργία, όταν τα αιτήματά της έχουν ικανοποιηθεί. Όμως, ακόμα περισσότερο πρέπει να γνωρίζουμε πώς να δεχόμαστε ένα συμβιβασμό, έστω και αν δεν έχουν ικανοποιηθεί όλα τα αιτή-ματα».

Αυτές οι υποχωρήσεις δεν είχαν τέλος. Οι κατακτήσεις του Ιούνη ήταν αγκάθι για την άρχουσα τάξη, που πέρασε στην αντεπίθεση με τον μπα-μπούλα του επερχόμενου πο-λέμου και του φασισμού. Το 40ωρο άρχισε να υπονομεύεται για τις ανάγκες των πολεμικών εξοπλισμών της πατρίδας-Γαλ-λίας. Εκβιαστικά διλήμματα έμπαιναν σε όποιους εργάτες αντιστέκονταν: να μην παίζουν το παιχνίδι της αντίδρασης, να μην υπονομεύουν την κυβέρ-νησή τους κ.ά…

Έτσι επικράτησαν σύγχυση και απογοήτευση στον κόσμο που πάλευε δύο χρόνια.

Η πρώτη κυβέρνηση του Λα-ϊκού Μετώπου κατέρρευσε τον Ιούνη του 1937. Αυτές που την διαδέχτηκαν πήγαν ακόμα πιο δεξιά –κι όμως είχαν τη στήρι-ξη και των Σοσιαλιστών και των Κομουνιστών. Το Νοέμβρη του 1938, μετά από μια αποτυχημένη Γενική Απεργία, γράφτηκε ο επί-λογος.

Συμπεράσματα…Η πολιτική του Λαϊκού Μετώπου και του ΚΚΓ ήταν μια πολιτική ταξικής συνεργασίας. Είχαν μαζί τους τα εκατομμύρια των εργα-ζομένων και δεν διεκδίκησαν την εξουσία. Δεν εμπιστεύτηκαν αυτό τον κόσμο και ακολούθη-σαν την πολιτική του Στάλιν, που ήθελε καλές σχέσεις με τη Γαλλία και την Αγγλία ενόψει των συμμαχιών για τον πόλεμο. Ο περιορισμός όμως στο να πάρεις την κυβέρνηση και όχι την εξου-σία (για να μην τρομάξεις τους αστούς συμμάχους), σε όλες τις περιπτώσεις αποδείχθηκε κατα-στροφικός για τους «από κάτω». Η Γαλλία, η Ισπανία, η Ελλάδα εκείνης της περιόδου και αργό-τερα η Χιλή έχουν πολλά να μας διδάξουν σήμερα που τα ίδια ζη-τήματα ξανασυζητιόνται.

Η, τότε, κυβέρνηση της Αριστεράς

Η πολιτική του Λαϊκού Μετώπου και του ΚΚΓ ήταν μια πολιτική ταξικής συνεργασίας. Είχαν μαζί τους τα εκατομμύρια των εργαζομένων και δεν διεκδίκησαν την εξουσία.

Απεργία στη Ρενό το 1936.

12 • διεθνή ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ23 Μάη 2012

Αλλάζει η ΕΕ;Του Πάνου Πέτρου

Μ ετά από 4 χρόνια «χει-ρισμών», τα διεθνή επι-τελεία των αρχουσών

τάξεων παραμένουν απολύτως ανίκανα να οδηγήσουν τον καπι-ταλισμό έξω από τη βαθιά κρίση. Ο νέος γύρος συζητήσεων για το μέλλον της ΕΕ εξελίσσεται στο φόντο πολιτικών ανατροπών (κυ-ρίως σε Ελλάδα και Γαλλία, αλλά και στις τοπικές εκλογές της Ιτα-λίας και στο γερμανικό κρατίδιο της Ρηνανίας-Βεστφαλίας), της εμφανούς αποτυχίας του μοντέ-λου «δημοσιονομικής εξυγίαν-σης» και ενώ πλανιέται η απειλή για τη διάλυση της ευρωζώνης.

Σε αυτό το τοπίο, η νέα μόδα είναι η «ανάπτυξη». Αυτή κυρι-άρχησε στη σύνοδο των G8 στις 19 Μάη, ενώ η άτυπη σύνοδος των ευρωπαίων ηγετών στις 23 Μάη γίνεται για να συζητηθούν οι «αναπτυξιακές» προτάσεις και να προετοιμαστούν οι αποφάσεις που θα πάρει η Σύνοδος Κορυφής στις 28-29 Ιούνη.

Οι δημόσιες παρεμβάσεις των ευρωηγεσιών τις ημέρες προς την άτυπη σύνοδο, και τα αποτε-λέσματα του G8, επιβεβαίωσαν όσους επιμέναμε πως πρέπει να κρατά κανείς πολύ «μικρό καλάθι»

απέναντι στις προσδοκίες για τον «σωτήρα» Ολάντ.

ΜερκολάντΗ συνάντηση των «Μερκολάντ», αμέσως μετά την ορκωμοσία του Γάλλου προέδρου, δεν έβγαλε κα-μιά μεγάλη είδηση, πέρα από όσα ήδη γνωρίζαμε. Ο Ολάντ επιβε-βαίωσε πως δεν επιθυμεί επανα-διαπραγμάτευση του Συμφώνου Σταθερότητας, αλλά θα ζητήσει να συνοδευτεί με ρήτρα «ανα-πτυξιακών» μέτρων. Το Βερολίνο καιρό τώρα έχει εγκαταλείψει τις ενστάσεις σε μια τέτοια ρήτρα. Όπως σημειώνει το «Spiegel»: «Η ανάπτυξη έχει γίνει η νέα αγαπη-μένη κούφια φράση της Ευρωπα-ϊκής Ένωσης».

Σίγουρα οι σχέσεις των δύο χωρών δεν θα είναι «όπως πριν». Η στροφή μερίδας της γαλλικής άρχουσας τάξης στον Ολάντ ση-μαίνει πως οι Γάλλοι καπιταλιστές επιθυμούν μια διαφορετική σχέ-ση με τη Γερμανία και ένα άλλο μοντέλο υπεράσπισης των συμ-φερόντων τους στον ενδο-ευρω-παϊκό ανταγωνισμό. Οι επιφυλά-ξεις του Ολάντ να δεχτεί Γερμανό (τον Σόιμπλε) στη θέση του επι-κεφαλής του Eurogroup δείχνουν την προσπάθεια του γαλλικού καπιταλισμού να επιβάλει μια

άλλη ισορροπία στις σχέσεις με το Βερολίνο. Η ίδια η εμμονή του Ολάντ στη ρήτρα ανάπτυξης έχει να κάνει περισσότερο με το μίγμα πολιτικής που θέλει να ακολου-θήσει για το γαλλικό καπιταλισμό και λιγότερο με κάποιο υποτιθέ-μενο «αλτρουισμό» της γαλλικής σοσιαλδημοκρατίας.

Τέτοιες διαφωνίες θα δούμε το επόμενο διάστημα. Αλλά στα «μεγάλα» ζητήματα και οι δύο κυ-βερνήσεις καταννοούν πως ο γαλ-λογερμανικός άξονας πρέπει να διατηρηθεί, ως εγγύηση σταθε-ρότητας σε μια ΕΕ που συγκλονί-ζεται από πολιτική κρίση. Γι’ αυτό και μετά τη συνάντησή τους, Μέρκελ και Ολάντ συμφώνησαν πως είναι ανάγκη να παρουσιά-σουν κοινές αναπτυξιακές προ-τάσεις στις 23 Μάη (συνεχίζοντας την αντιδημοκρατική παράδοση της εποχής «Μερκοζί»).

Μια τέτοια σύμπνοια δεν είναι καθόλου απίθανο να επιτευχθεί, καθώς το μνημόνιο, που έστειλε ο Γάλλος πρόεδρος στις κοινοτι-κές κυβερνήσεις, περιέχει «χλο-μές» μεταρρυθμιστικές πινελιές που «χωράνε» άνετα στη νεοφι-λελεύθερη πολιτική της ΕΕ, χω-ρίς να αλλάζουν κατεύθυνση.

Λίγο πριν τις γαλλικές εκλογές ο «Economist» ήταν δύσπιστος

απέναντι στην προθυμία του Ολάντ να παλέψει αποφασιστικά για τα συμφέροντα των αφεντι-κών, αλλά παρέμενε αισιόδοξος (από τη σκοπιά των καπιταλι-στών) με μια πρόβλεψη-απειλή: «Ο κύριος Ολάντ δεν θα επιβάλει τις σκληρές μεταρρυθμίσεις και θυσίες σε μια απρόθυμη κοινω-νία, αν δεν του στρίψουν το μπρά-τσο οι αγορές».

Ο γερμανικός Τύπος ήταν το ίδιο κυνικός (και ειλικρινής), περιγράφο-ντας τον Ολάντ ως πρόεδρο «κατα-δικασμένο να προδώσει άμεσα τις προσδοκίες των ψηφοφόρων του».

G8: Ανάπτυξη με λιτότηταΑκόμα πιο αποκαλυπτική ήταν η Σύνοδος των G8. Όλοι είχαν να πουν μια κουβέντα για την «ανά-πτυξη», αλλά όλοι υπογράμμιζαν επίσης πως αυτό δεν αναιρεί την αυστηρή προσήλωση στη δημο-σιονομική πειθαρχία. Αυτό είναι και το πνεύμα της επίσημης ανα-κοίνωσης.

Δεν χρειάζεται να ισχυριστεί η Αριστερά πως η λιτότητα και η «ανάπτυξη», που ευαγγελίζονται οι «από πάνω», είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Αυτήν ακριβώς τη διατύπωση χρησιμο-ποίησαν η Μέρκελ και ο Ολάντ.

Όσον αφορά την Ελλάδα, οι G8 επιβεβαίωσαν πως τους ενδια-φέρει «η παραμονή της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ, ενώ η ίδια θα σέβεται τις δεσμεύσεις της». Ο Ολάντ, απαντώντας στο αν «απομονώθηκε» η Μέρκελ, ξεκα-θάρισε: «Είχαμε μια ειλικρινή συ-ζήτηση για την ανάπτυξη, αλλά οι δεσμεύσεις, σε ό,τι αφορά τους προϋπολογισμούς, δεν τίθενται υπό αμφισβήτηση».

Η μάχη που δίνει ο Ολάντ εί-ναι για το γαλλικό καπιταλισμό και αυτό αποτυπώθηκε και στην απόφαση του G8, με τη διατύπω-ση «τα ορθά μέτρα δεν θα είναι τα ίδια για κάθε έναν από εμάς», αλλά και την παραδοχή του Μπα-ρόζο: «Οι χώρες που είναι σε καλύτερη δημοσιονομική κατά-σταση μπορούν να αυξήσουν τις δημόσιες δαπάνες τους».

Για τον «άτακτο» Νότο το μή-νυμα του Μπαρόζο ήταν διαφο-ρετικό: «Δεν υπάρχουν περιθώρια αλλαγής της δημοσιονομικής πολιτικής για τις μνημονιακές χώ-ρες». Στο ίδιο μήκος κύματος κι-νήθηκε και ο σοσιαλδημοκράτης Σουλτζ που αρνήθηκε το ενδεχό-μενο επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου.

Όλα τα σχέδια των ηγεσιών, τα μεγάλα λόγια για «ανάπτυξη», οι απειλές προς την Ελλάδα, θα αποδειχθούν για άλλη μια φορά «ασκήσεις επί χάρτου» μπροστά στη δίνη της κρίσης.

Πρόσφατα η Moody’s υποβάθ-μισε 16 ισπανικές τράπεζες, λίγες

μέρες αφότου είχε υποβαθμίσει 26 ιταλικές –ανάμεσά τους μεγα-θήρια όπως η UniCredit.

Ο ισπανικός εφιάλτηςΟ μεγαλύτερος εφιάλτης των Βρυξελλών, από την πρώτη μέρα της κρίσης μέχρι σήμερα, η κα-τάρρευση της Ισπανίας, δείχνει να πλησιάζει όλο και πιο γρήγορα. Στα μέσα Μάη η επιδείνωση της κρίσης στην Ισπανία προκάλε-σε συναγερμό. Ο Ραχόι επιχειρεί απεγνωσμένα να αποδείξει πως η χώρα του δεν θα έχει την πορεία της Ελλάδας, εφαρμόζοντας απα-ρέγκλιτα ένα βάρβαρο πρόγραμ-μα λιτότητας. Όμως όχι μόνο δεν «καθησυχάζονται» οι αγορές, αλλά η ίδια η λιτότητα σπρώχνει την Ισπανία στον ελληνικό δρόμο.

Το έλλειμμα για το 2011 διαμορ-φώθηκε στο 8,9% (αναθεωρήθη-κε προς τα πάνω σε σχέση με το αρχικό 8,5%). Ο Ραχόι, μιλώντας στο κοινοβούλιο, επέμεινε στο στόχο μείωσης του ελλείματος στο 5,3% σε ένα χρόνο (απειλώ-ντας με ισοπέδωση το κοινωνικό κράτος), αλλά δεν φαίνεται αρ-κετή η δέσμευσή του να αποτρέ-ψει την υπαγωγή της Ισπανίας σε πρόγραμμα στήριξης.

Το ισπανικό δημόσιο χρέος σκαρφάλωσε στο 80% του ΑΕΠ (ήταν πολύ χαμηλότερο, πριν ξε-κινήσει η λιτότητα και η απόπειρα «διάσωσης» των τραπεζών), ενώ η απόδοση των ισπανικών ομο-λόγων ανέβηκε στο 6,5%. Ο συν-δυασμός ελλείμματος, κόστους δανεισμού και χρέους, έρχεται τη στιγμή που η χώρα επέστρεψε και επισήμως σε ύφεση.

Οι απόπειρες να προστατευτεί η Ισπανία από την ευρω-κρίση απέτυχαν παταγωδώς. Η διάσω-ση της Bankia, της τέταρτης με-γαλύτερης τράπεζας της χώρας, με τη μερική κρατικοποίησή της ήταν σημείο καμπής. Επιβεβαίω-σε πως η τεράστια μαύρη τρύπα στο ισπανικό τραπεζικό τομέα εί-ναι ωρολογιακή βόμβα, την οποία δεν απενεργοποίησε η παροχή φτηνού χρήματος από την ΕΚΤ.

Η κυβέρνηση Ραχόι έχει επιβάλει στις τράπεζες να προχωρήσουν σε διαγραφές 54 δισ. ευρώ και απαι-τεί νέες διαγραφές ύψους 30 δισ. ευρώ. Όμως, οι ισπανικές τράπεζες έχουν ένα χαρτοφυλάκιο δανείων συνολικού ύψους 1,7 τρισ. ευρώ και σημαντικό μέρος των δανείων αυτών είναι προβληματικό. Το σκά-σιμο της φούσκας των ακινήτων και η υψηλή ανεργία προεξοφλούν πως αυτή η «μαύρη τρύπα» θα πα-ραμείνει και θα μεγαλώσει.

Νέες κρατικές «διασώσεις» εί-ναι πολύ πιθανές, καθώς η Bankia άνοιξε τον κύκλο και οι οικονομο-λόγοι εκτιμούν πως η Ισπανία έρ-χεται όλο και πιο κοντά στην προ-σφυγή της στην τρόικα, καθώς

Από τους Μερκοζί στους Μερκολάντ

Το τετραήμερο κινητοποιήσε-ων στη Φρανκφούρτη, στις 16-19 Μάη, έστειλε σαφές μήνυμα αντίστασης, αλλά αποκάλυψε και το σιδηρόφρακτο πρόσωπο της ΕΕ. Οι αρχές επέτρεψαν τη συγκέντρωση στις 16 Μάη και τη διαδήλωση στις 19, αλλά απαγό-ρευσαν κάθε άλλη κινητοποίηση τις ενδιάμεσες μέρες. Στις 17 Μάη, εκατοντάδες ακτιβιστές συνελή-φθησαν έξω από τα γραφεία της

Goldman Sachs, ενώ την επομέ-νη την καταστολή αντιμετώπισαν οι συγκεντρωμένοι έξω από την έδρα της ΕΚΤ.

Οι κινητοποιήσεις στηρίχθηκαν από τη γερμανική άκρα Αριστε-ρά, από ομάδες του γερμανικού Occupy και του αντιπαγκοσμιο-ποιητικού κινήματος, από αρι-στερά σωματεία και το Die Linke, με στόχο να στείλουν μέσα από «την καρδιά του κτήνους» μήνυ-

μα αλληλεγγύης στους εργαζό-μενους στην Ελλάδα, την Ισπα-νία, την Πορτογαλία, την Ιταλία. Η διαδήλωση στις 19 Μάη πήρε διεθνή χαρακτήρα, καθώς δυ-νάμεις όπως η Attaque, το NPA από τη Γαλλία και άλλοι συμμε-τείχαν στην κινητοποίηση, που συγκέντρωσε πάνω από 25.000 διαδηλωτές στην οικονομική πρωτεύουσα της Γερμανίας και της Ευρώπης...

Διαδηλώσεις στην «καρδιά του κτήνους»

διεθνή • 13ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ23 Μάη 2012

Η συριακή εξέγερση πέρασε στη Δαμασκό και την ΑλέποΤο συριακό καθεστώς θεωρούσε ότι η στρατιωτική συντριβή της Χομς («πρωτεύουσας της επανάστα-σης»), σε συνδυασμό με την έλευση των παρατη-ρητών του ΟΗΕ και την προκήρυξη εκλογών θα έφερνε την οριστική του νίκη. Όμως η εξέγερση συνεχίζεται. Η απάτη των εκλογών μποϊκοταρίστηκε μαζικά και σε κάποιες πόλεις έγινε δεκτή με απεργίες. Στη Δαμασκό, νεαροί επαναστάτες κατόρθωσαν σε συνθήκες «στρατιωτικής κατοχής» να δημιουργή-σουν ένα στοιχειώδες δίκτυο, όπως φαίνεται από τις συντονισμένες «διαδηλώσεις-αστραπή» που γίνονται σε διάφορες γειτονιές ταυτόχρονα. Στη δεύτερη με-γάλη και μέχρι πρότινος «ήσυχη» πόλη, την Αλέπο, οι οδομαχίες μεταξύ φοιτητών και δυνάμεων ασφαλείας έχουν κλιμακωθεί και μετά τη δολοφονική εισβολή στους φοιτητικούς κοιτώνες, τις τελευταίες μέρες η Αλέπο «ζει έναν πραγματικό ξεσηκωμό», σύμφωνα με παρατηρητές. Μαζί με το μαζικό κίνημα ενισχύεται και η δύναμη του ένοπλου αντάρτικου. Η πρωτοφα-νούς βιαιότητας «μεγάλη επίθεση» του Άσαντ, πριν καταφτάσει ο ΟΗΕ, όχι μόνο δεν συνέτριψε την εξέ-γερση, αλλά μαζικοποίησε το ρεύμα αποστασίας στο στράτευμα, με τις γραμμές του Ελεύθερου Συριακού Στρατού να πυκνώνουν το τελευταίο διάστημα και να δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο τους ελιγμούς των καθεστωτικών στρατευμάτων στα προάστια της Δαμασκού και της Αλέπο...

Η μεγαλύτερη απεργία πείνας στην ιστορία της ΠαλαιστίνηςΈληξε η συγκινητική, ηρωική απεργία πείνας των πάνω από 2.000 Παλαιστινίων κρατουμένων στις Ισραηλινές φυλακές που είχε ξεκινήσει στις 17 Απρίλη. Οι απεργοί πέτυχαν παραχωρήσεις από το κράτος-απαρτχάιντ, όπως η κατάργηση της απομόνωσης, το δικαίωμα επισκεπτηρίου στους φυλακισμένους από τη Γάζα, παραχωρήσεις στο ζήτημα της φυλάκισης χωρίς δίκη. Ο αγώνας των φυλακισμένων έγινε σημείο αναφοράς για το παλαιστινιακό κίνημα, με διαδηλώσεις αλληλεγγύης που τρόμαξαν το σιωνι-στικό κράτος και το οδήγησαν στην υποχώρηση. Η σημασία του γεγονότος ξεπερνά την ίδια την απεργία πείνας και τα αιτήματά της: Ήταν μια υποχώρηση του Ισραήλ απέναντι σε παλαιστινιακές απαιτήσεις (πράγ-μα σπάνιο ως ανήκουστο), ήταν το σύνθημα «Ή θα νικήσουμε ή θα πεθάνουμε!» που εξέφραζε όχι μόνο τους απεργούς, αλλά όλο τον παλαιστινιακό λαό. Ενώ η παλαιστινιακή αντίσταση βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση τα τελευταία χρόνια, η συμβολι-κή σημασία της απεργίας πείνας φάνηκε από το νέο σύνθημα στους δρόμους, μετά την υποχώρηση του Ισραήλ: «Ή θα νικήσουμε ή θα νικήσουμε!».

Σύνοδος του ΝΑΤΟΗ σύνοδος του ΝΑΤΟ στο Σικάγο γίνεται με «αφ-γανικά σύννεφα» από πάνω της. Ο Ολάντ υπενθύ-μισε τη δέσμευσή του τα γαλλικά στρατεύματα να αποχωρήσουν μέσα στο 2012, ενώ η επίσημη γραμμή της Συμμαχίας παραμένει «αποχωρούμε όλοι μαζί». Ταυτόχρονα η Γερμανία δέχεται πυρά πως «δεν συνει-σφέρει αρκετά». Τα αδιέξοδα στο Αφγανιστάν, όπου ο πόλεμος έχει χαθεί, η μοιρασιά της «πίτας» ανάμεσα στα κράτη-μέλη και ο επιμερισμός του οικονομικού κόστους των στρατιωτικών επιχειρήσεων (με την αμερικανική γκρίνια προς τους «συμμάχους» να συνεχίζεται) δημιουργούν προβλήματα στους ιμπερι-αλιστές. Αλλά τα μεγαλύτερα προβλήματα γι’ αυτούς βρίσκονται έξω από το χώρο της Συνόδου. Στους δρόμους του Σικάγου, όπου οργανώνονται μαζικές αντιπολεμικές δράσεις, οι οποίες θα αντιμετωπιστούν με κατασταλτικά μέτρα, τα οποία ανάγκασαν τον ευρωπαϊκό Τύπο να σχολιάζει: «Το ΝΑΤΟ ετοιμάζεται για πόλεμο στο Σικάγο». Και στο ίδιο το Αφγανιστάν, όπου με αφορμή τις νέες εκτελέσεις Αμερικανών αξιωματικών από Αφγανούς φαντάρους, έρευνα αποκάλυψε πως 1 στους 7 νεκρούς νατοϊκούς έχει εκτελεστεί από Αφγανό φαντάρο τον οποίο υποτίθε-ται πως... εκπαίδευε για να αναλάβει την ασφάλεια στη χώρα μετά το 2014...

ο προϋπολογισμός της είναι αδύνατο να καλύψει τις θηρι-ώδεις ανάγκες των ισπανικών τραπεζών.

Το βασικό ζήτημα σε αυτή την περίπτωση είναι πως κανείς δεν μπορεί να καλύψει τα μεγέ-θη της τέταρτης μεγαλύτερης οικονομίας της ΕΕ. Η Ισπανία δεν είναι μόνο «too big to fail» (πολύ μεγάλη για να αφεθεί να καταρρεύσει) για την ευρω-ζώνη, αλλά και το «too big to save» (πολύ μεγάλη για να είναι δυνατό να διασωθεί).

Σε αυτό το σκηνικό, το μέλ-λον της ευρωζώνης προβλέπε-ται ζοφερό. Και αν ο Ρουμπινί, που μας καλεί να «προσδεθού-με», καταγγέλλεται από τους ορθόδοξους οικονομολόγους ως ο «Dr. Doom» της οικονο-μίας (δόκτωρ καταστροφή), ο «αξιοσέβαστος» νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν μιλά για τον ερχομό της «αποκάλυψης», ισχυριζόμενος πως το ευρώ «μπορεί να καταρρεύσει με εκπληκτική ταχύτητα, σε διά-στημα μηνών».

ΚεϊνσιανισμόςΜπροστά σε αυτό το ενδεχό-μενο δεν πρέπει να αποκλει-στεί μια πιο ριζική «κεϊνσιανή» στροφή της ΕΕ. Ο Ολάντ ισχυ-ρίστηκε πως θα προτείνει το ευρωομόλογο και το δανεισμό από την ΕΚΤ και πως στη σύνο-δο της G8 πήρε διαβεβαίωσεις πως δεν θα είναι ο μόνος.

Είναι άγνωστο αν το Βερο-λίνο θα υποκύψει στις πιέσεις για μια τέτοια λύση. Ακόμα κι αν γίνουν δεκτές τέτοιες λύσεις «ποσοτικής χαλάρω-σης» (τύπωμα χρήματος), δεν αρκούν για να βγάλουν το σύστημα από την κρίση του,

όπως έχει δείξει η εμπειρία στις ΗΠΑ του Ομπάμα, αλλά και η αναποτελεσματικότητα που είχε το «φτηνό χρήμα» από την ΕΚΤ στην ιταλική και κυρίως στην ισπανική κρίση: 1 τρισ. απορρόφησαν οι τρά-πεζες με φτηνό δανεισμό σε δύο δόσεις το Δεκέμβρη του 2011 και το Φλεβάρη του 2012, αλλά δεν έλυσε το πρόβλημα και πιθανά να το μεγένθυνε.

Όπως και να έχει, η ευρωπα-ϊκή Αριστερά δεν έχει λόγο να εμπλακεί σε μια τέτοια συζήτη-ση για αναζήτηση «κεϊνσιανών» λύσεων, που θα επιχειρούν να σώσουν τον ευρωπαϊκό καπι-ταλισμό. Η «ποσοτική χαλάρω-ση» στις ΗΠΑ δημιούργησε μια (αναιμική) ανάπτυξη, τα οφέλη της οποίας όμως πηγαίνουν συντριπτικά στα κέρδη των κα-πιταλιστών, ενώ το βιοτικό επί-πεδο των εργατών παραμένει καθηλωμένο στο βαθμό που, σύμφωνα με τους «Financial Times», οι αμερικανικές βιο-μηχανίες «επαναπατρίζουν» τις μονάδες τους, επειδή τους συμφέρει το... μισθολογικό κό-στος σε σχέση με αυτό της Κί-νας! Ο Κάμερον, που υποννοεί με τις δηλώσεις του πως η ΕΚΤ μπορεί να υιοθετήσει τις πολι-τικές «ποσοτικής χαλάρωσης» που εφαρμόζει η Τράπεζα της Αγγλίας, είναι ταυτόχρονα ο εκπρόσωπος της πιο σκληρής, αντικοινωνικής λιτότητας.

Μέσα στη θύελλα των σκυ-λοκαυγάδων τους, οι καπι-ταλιστές στην Ευρώπη είναι συντονισμένοι σε ένα ζήτημα: τη συντριβή του εργατικού κόστους. Αυτή η επιλογή δεν θα αμφισβητηθεί από το ευ-ρω-ομόλογο και άλλες ντελο-ρικές πολιτικές και σε αυτή τη μάχη έχει να εστιάσει η Αρι-

στερά, στην υπεράσπιση του κόσμου της εργασίας.

Οι κεϊνσιανές παρεμβάσεις, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, πιθα-νότερο είναι να συνοδευτούν από ακόμα πιο σκληρή λιτό-τητα και αντιδημοκρατικές εκτροπές. Όχι τυχαία, κάθε φορά που ανοίγει η συζή-τηση για την έκδοση ευρω-ομολόγων, ακολουθείται από τη συζήτηση για «σιδερένια πειθαρχία». Παραμονές της συνάντησης των G8 για την «ανάπτυξη», ο Τρισέ πρότεινε να τίθεται υπό διαχείριση μια χώρα, όταν το κοινοβούλιό της δεν εφαρμόζει «υγιείς» δημοσιονομικές πολιτικές, εγκεκριμένες από την ΕΕ...

Πολιτική κρίσηΗ Ευρώπη πράγματι μπαίνει σε τροχιά αλλαγής. Αλλά αυτή η αλλαγή δεν συμβαίνει στις Βρυξέλλες, συμβαίνει στους δρόμους της Μαδρίτης, της Λισαβόνας, του Παρισιού... Οι σημερινές συζητήσεις των ευρωκρατών για «άλλο μίγμα» έχουν και αυτή τη διάσταση. Αντικατοπτρίζουν (με τον πιο στρεβλό τρόπο) το φόβο τους από την καυτή ανάσα της εργα-τικής οργής στο σβέρκο τους. Δώδεκα κυβερνήσεις έχουν ανατραπεί από το 2008. Η κα-τάρρευση των μεγάλων κομ-μάτων στην Ελλάδα και στις τοπικές εκλογές στην Ιταλία, η ιστορική συντριβή των Χρι-στιανοδημοκρατών στη Ρηνα-νία-Βεστφαλία, η άνοδος της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε Ελλάδα και Γαλλία δείχνουν πως οι κοινωνικοί αγώνες βρίσκουν σταδιακά πολιτική έκφραση και προκαλούν κρίση «κυβερνησι-μότητας» πανευρωπαϊκά.

Οι καπιταλιστές επιχειρούν να τσακίσουν την πολιτικοποίηση της εργατικής οργής (ένα «ντό-μινο» που μπορεί να ξεκινήσει από την Ελλάδα) με οικονομική τρομοκρατία και εκβιασμούς, που θυμίζουν σε ταξικό μίσος το «σκελετωμένο χέρι της πεί-νας» που το 1917 θα «έβαζε μυα-λό» στους Ρώσους εργάτες.

Είναι αντιδράσεις πανικού που δείχνουν πως η «παντοδυ-ναμία των αγορών πάνω στην πολιτική» είναι ένας μύθος. Όταν στην πολιτική εισβάλ-λουν οι μάζες, και αυτή αποκτά το νόημά της, οι «αγορές» τρέ-μουν. Όπως έγραφε σε έκθεσή της η Citi: «Οι παρατηρητές των αγορών έχουν μετατραπεί σε πολιτικούς αναλυτές που βρέθηκαν να... μετράνε έδρες» στην Ελλάδα και να «ανησυ-χούν για το ενδεχόμενο ο νέος πρόεδρος να δυσκολευτεί να εξασφαλίσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία» στη Γαλλία.

Ο φόβος τους δεν είναι απλά τα εκλογικά αποτελέ-σματα, αλλά η κοινωνική δυ-ναμική που αυτά εκφράζουν και μπορούν να απελευθερώ-σουν. Η Citi είναι ειλικρινής: «Νομίζουμε ότι η υπερβολική ενασχόληση με αυτά τα βρα-χυπρόθεσμα αποτελέσματα “χάνει” το ευρύτερο νόημα: ότι στην Ευρωζώνη η εύ-θραυστη συναίνεση αφενός για πολιτικές λιτότητας στις χώρες της περιφέρειας και, αφετέρου, για ανοχή απέ-ναντι στα πακέτα διάσωσης στις χώρες του “πυρήνα”, δι-αβρώνεται ταχύτατα. Και το “αντικαθεστωτικό” αίσθημα ενισχύεται και στις δύο περι-πτώσεις, ανοίγοντας το δρό-μο για μία νέα, πιο ρευστή πολιτική γεωμετρία».

Στις εκλογές στη Ρηνανία-Βε-στφαλία, το πολυπληθέστε-ρο κρατίδιο και βιομηχανικό κέντρο της Γερμανίας, οι Χρι-στιανοδημοκράτες υπέστησαν ιστορική εκλογική συντριβή, τη μεγαλύτερη από το 1945. Το κόμμα της Μέρκελ βυθίστη-κε στο 26,3% από 35% το 2010, προκαλώντας πολιτική κρίση στο εσωτερικό του.

Η καγκελάριος καθαίρεσε από υπουργό Περιβάλλοντος τον Norbert Röttgen, που κα-

τέβαινε ως υποψήφιος στο κρατίδιο, μια πράξη που θεω-ρήθηκε πρωτοφανές δείγμα εκνευρισμού για τη «σιδηρά κυρία». Το μεγάλο αμάρτημα του Röttgen ήταν ότι έδωσε στις εκλογές χαρακτήρα δημο-ψηφίσματος για την οικονομι-κή πολιτική του κυβερνητικού συνασπισμού, τη στιγμή που όλο το κόμμα επιχειρούσε να δώσει στις εκλογές «τοπικό» χαρακτήρα, καθώς έβλεπε τη συντριβή να πλησιάζει.

Μια σειρά πρωτοκλασάτα στελέχη της γερμανικής Δε-ξιάς έχουν καταρρεύσει, κά-νοντας το γερμανικό Τύπο να σχολιάζει: «Τα μέλη της ομάδας εγκαταλείπουν το ένα μετά το άλλο την κούρ-σα, ώσπου στο τέλος δεν θα έχει μείνει κανένας. Θα είναι δύσκολο για το κόμμα να ανακάμψει από την περίοδο διακυβέρνησης Μέρκελ».

Η εκλογική νίκη του SPD και των Πρασίνων και η ιστορικών

διαστάσεων ήττα του CDU θε-ωρούνται «προμήνυμα» για τις πανεθνικές εκλογές. Από το 2009, η Δεξιά έχει χάσει 9 απο τις 11 εκλογές κρατιδίων. Και στη Γερμανία, όταν καταρρέ-ουν τα περιφερειακά κάστρα, κλονίζεται και το Βερολίνο. Η οργή για τη λιτότητα περνά και στον «πυρήνα» της ΕΕ και ο γερμανικός Τύπος άρχισε να συζητά για πρώτη φορά αν εί-ναι η αρχή του τέλους για τη Μέρκελ...

Γερμανία: Συντριβή της Μέρκελ

Στις 15 Μάη, οι Indignados πλημμύρισαν τους δρόμους, στέλνοντας μήνυμα αντίστασης στις Βρυξέλλες.

14 • νεολαία ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ23 Μάη 2012

Νίκη της Αριστεράς στις φοιτητικές εκλογές

Ευκαιρία ξαναζωντανέματος του φοιτητικού κινήματος

Της Μυρτώς Σιδέρη

Σ ημαντικά ενισχυμένες έβγα-λαν τις παρατάξεις της ριζο-σπαστικής Αριστεράς φέτος

οι φοιτητικές εκλογές. Χωρίς να πα-ραλείψουμε βέβαια τη μεγάλη απο-χή, ψήφισαν 35.000 λιγότεροι από πέρσι, τα αποτελέσματα είναι ιδιαί-τερα ενθαρρυντικά για την Αριστε-ρά στις σχολές, η οποία κατάφερε μέσα από τη δράση της να ανοιχτεί σε καινούργιο κόσμο και να διεκδι-κήσει τη δυναμική παρουσία της στις συλλογικές διαδικασίες σε μια περίοδο που το κλίμα στις σχολές είναι ιδιαίτερα «παγωμένο».

Πιο αναλυτικά, οι δυνάμεις της ΔΑΠ (ΝΔ), ενώ βρίσκονται στην πρώτη θέση, το συνολικό ποσοστό τους δεν σημείωσε καμία αύξηση και έχασαν την αυτοδυναμία τους τόσο σε σχο-λές στην Αθήνα όσο και στην επαρχία.

Σταθερά ή ελάχιστα αυξημένα ήταν τα ποσοστά της ΠΚΣ (ΚΚΕ). Η απομόνωσή τους από τις υπόλοιπες αριστερές παρατάξεις στις σχολές και η επιλογή τους να δημιουργή-σουν ξεχωριστούς συλλόγους για την πάλη ενάντια στο νόμο-πλαί-σιο, σε μια περίοδο που ολόκληρη η πανεπιστημιακή κοινότητα είχε δημιουργήσει ένα κοινό μέτωπο, σίγουρα δεν βοήθησαν στο να απο-κτήσουν μεγαλύτερη επιρροή.

Ο μεγάλος ηττημένος όμως των εκλογών ήταν η ΠΑΣΠ (ΠΑΣΟΚ). Πέρα από την ουσιαστικά ανύ-παρκτη πολιτική τους παρέμβαση μέσα στα αμφιθέατρα, μια φοιτητι-κή παράταξη που πρόσκειται στην κυβέρνηση η οποία δημιούργησε και προσπάθησε να επιβάλλει το νόμο-ταφόπλακα του δημόσιου πανεπιστημίου είναι αναμενόμενο να χάσει τον κόσμο που την είχε στηρίξει τα προηγούμενα χρόνια. Λίγες μέρες μάλιστα πριν τις φοι-τητικές εκλογές ανακοινώθηκε και η διάσπαση της ΠΑΣΠ, τα μέλη της οποίας συγκρότησαν το «Αγωνιστι-κό Φοιτητικό Ρεύμα», που σε κά-ποιες πόλεις (Βόλος, Θεσσαλονίκη) κατέβηκαν και στις εκλογές.

Από την άλλη πλευρά οι παρατά-ξεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς ΑΡΕΝ και ΕΑΑΚ αύξησαν σημαντικά τα ποσοστά τους εξαιτίας του πρω-ταγωνιστικού τους ρόλου στις κινη-ματικές διαδικασίες, τόσο μέσα από τις συνελεύσεις και τις καταλήψεις του Σεπτέμβρη όσο και μέσα από τις Πρωτοβουλίες που στήθηκαν πανελ-λαδικά για το μπλοκάρισμα των εκλο-γών για τα Συμβούλια Διοίκησης.

Ένας εξίσου σημαντικός παράγο-ντας όμως, που αύξησε την επιρροή της Αριστεράς στις σχολές, είναι και η γενικότερη στροφή της κοινωνίας στην Αριστερά, αλλά και η πρόσφα-τη άνοδος, κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, στις βουλευτικές εκλογές που ενίσχυσε κατά κύριο λόγο την ΑΡΕΝ, αλλά και τα υπόλοιπα σχήματα.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι στη σχολή των ΜΜΕ στη Θεσ-σαλονίκη, στο τμήμα Τηλεπικοι-νωνιών και στο τμήμα Χωροταξίας

στο Βόλο, στην Αρχιτεκτονική της Πάτρας, στο Βιολογικό του Ηρα-κλείου, ενώ και στην Αθήνα στο Πά-ντειο και στη Φιλοσοφική κερδήθη-καν ξανά οι έδρες που είχαν χαθεί τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και στο ΕΜΠ οι δυνάμεις της Αριστεράς πήραν πολύ υψηλά ποσοστά. Μέσα σε όλα αυτά σημαντική ήταν και η παρουσία των ομάδων Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα, καθώς κατάφεραν να κάνουν δυναμικές παρεμβάσεις μέσα στα σχήματα, να κινητοποιήσουν κόσμο και έξω από τις σχολές, αλλά και να προάγουν το ζήτημα της κοινής δράσης φοιτη-τών και εργαζομένων.

Παρ’ όλα αυτά, τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών δεν κατά-φεραν να αποτυπώσουν το κλίμα που επικρατεί στην κοινωνία, γεγονός που οφείλεται τόσο στη μικρή προεκλογι-κή περίοδο, όσο και στην αδυναμία της Αριστεράς να μετασχηματίσει τη στήριξη των φοιτητών σε αυτή, σε συμμετοχή τους στις διαδικασίες.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες και λαμβάνοντας υπόψη μας το γενικό-

τερο πολιτικό πλαίσιο, είναι απαραί-τητη η συμπαράταξη της Αριστεράς και στις σχολές. Όχι μόνο για μεγάλα εκλογικά αποτελέσματα, αλλά και για κοινή δράση ενάντια στο νόμο-πλαίσιο. Μπορεί να έχει «ακινητοποι-ηθεί» προς το παρόν το υπουργείο Παιδείας, αλλά δεν πρέπει να ξεχνά-με πως ο νόμος Διαμαντοπούλου ήταν η μεγάλη «επιτυχία» της μνημο-νιακής συνεργασίας και η εφαρμογή του είναι ζήτημα «τιμής» για όσους τον ψήφισαν (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ).

Για τους λόγους αυτούς πρέπει οι παρατάξεις της Αριστεράς να δουν τα αποτελέσματα των εκλογών σαν μια ευκαιρία να ανασυνταχτούν, να αυ-ξήσουν την παρουσία τους και τις πα-ρεμβάσεις τους μέσα στις σχολές. Να μετατρέψουν την εκλογική τους στή-ριξη και την κοινωνική οργή σε συμ-μετοχή σε κινηματικές διαδικασίες μέσα, αλλά και έξω από τις σχολές, για να ενωθούν και με τα υπόλοιπα κομμάτια της κοινωνίας σε κοινούς αγώνες ενάντια στις πολιτικές των μνημονίων, στο φασισμό και στην καταστολή των δικαιωμάτων μας.

ΠάτραΣτην Πάτρα, όπως και πανελλα-δικά, το κύμα ριζοσπαστισμού προς τα αριστερά που φάνηκε στις βουλευτικές της 6ης Μάη, εκφράστηκε και στις φοιτητικές εκλογές, με αύξηση των ποσο-στών τόσο της ΑΡΕΝ, αλλά και των ΕΑΑΚ. Σίγουρα το νικηφόρο μπλοκάρισμα του νομοσχεδίου Διαμαντοπούλου αύξησε την εμπιστοσύνη των φοιτητών προς την Αριστερά και τους αγώνες. Πιο συγκεκριμένα, για τις σχολές όπου παρεμβαίνουμε οι Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα, στους Μηχανολόγους η ΑΡΕΝ είχε μικρή αύξηση (7,4%) , στην Αρχιτεκτο-νική βγήκαμε πρώτοι ξανά, αυξά-νοντας κατά 20 ψήφους (44,8%) και η έκπληξη έγινε στη Διοίκηση Επιχειρήσεων για την πρωτοεμφα-νιζόμενη ΑΡΕΝ, που συγκέντρωσε 19 ψήφους και κατόρθωσε να κερδίσει μια έδρα στο ΔΣ.

ΚέρκυραΣτο Ιόνιο πανεπιστήμιο η Αρι-στερά στις σχολές, μέσα στον τελευταίο χρόνο, κατάφερε με την παρουσία και τις παρεμβάσεις της να διεκδικήσει τη δυναμική της παρουσία και μέσα στους φοιτητικούς συλλόγους. Μέσα από την κοινή δράση ενάντια στο νόμο-πλαίσιο στην Πρωτοβουλία για Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία, που είχε συσταθεί μαζί με τους εργαζόμενους της σχολή, σαν ΦΕΣ κατεβάσαμε σχήμα ΑΡΕΝ στα ΤΗΧΕΙ, σε κοινό ψηφοδέλτιο με τη ΡΩΓΜΗ, ένα προϋπάρχον σχήμα και ο κόσμος, βλέποντας το ενωτικό ψηφοδέλτιο, του έδω-σε την αυτοδυναμία με 72%.

ΘεσσαλονίκηΣτη Θεσσαλονίκη, στο τμήμα αγγλικής φιλολογίας, η ΑΡΕΝ σημείωσε μεγάλη άνοδο, γεγονός που οφείλεται κυρίως στη δράση

της μέσα στη σχολή τόσο κατά τη διάρκεια των καταλήψεων του Σεπτέμβρη, όσο και τον υπόλοιπο χρόνο ενάντια στο νόμο Διαμα-ντοπούλου. Εξίσου σημαντικός παράγοντας, που ενίσχυσε την επιρροή της ΑΡΕΝ, είναι και η γενι-κότερη επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία, γεγονός που της δίνει την ευκαιρία να κινητοποιήσει τον καινούργιο κόσμο που τη στήριξε, να συμμετάσχει σε συλλογικές δι-αδικασίες για τη σχολή. Γι’ αυτό το λόγο μάλιστα έγινε ανοιχτό μάζεμα ΑΡΕΝ την Τρίτη 22/5, με σκοπό να γίνει κουβέντα για τις περαιτέρω ενέργειες το επόμενο διάστημα.

Εισβολή αστυνομικών στην ΑΣΟΕΕ Το βράδυ της ημέρας των φοιτητι-κών εκλογών και κατά τη διάρκεια της καταμέτρησης, 60 άντρες της ομάδας ΔΕΛΤΑ και της ΔΙΑΣ εισβά-λανε στο πανεπιστήμιο της ΑΣΟ-ΕΕ. Αρχικά μπήκε στον προαύλιο χώρο της σχολής η ομάδα ΔΕΛΤΑ και ακολούθησε η ΔΙΑΣ, εισβάλλο-ντας στο χώρο του πανεπιστήμιου, όπου κατέστρεψαν τα τραπεζάκια των φοιτητικών παρατάξεων και χτύπησαν φοιτητές. Οι τραμπού-κοι αποχώρησαν ύστερα από την αντίσταση των φοιτητών.Η φασιστική και αναίτια επίθεση της αστυνομίας κατά τη διάρκεια δημοκρατικών-συλλογικών δια-δικασιών των φοιτητών αποτελεί το αποκορύφωμα μιας σειράς ενεργειών της αστυνομίας κατά των φοιτητών με επίκεντρο το τελευταίο διάστημα την ΑΣΣΟΕ, ενώ η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ ανακοί-νωσε πως δεν υπήρξε κεντρική εντολή γι’ αυτή την ενέργεια. Παρ’ όλα αυτά είναι ξεκάθαρο πως στοχοποιούν το άσυλο, καθώς και τους φοιτητές που αντιστέκονται εδώ και μήνες στα χτυπήματα της αστυνομίας εναντίον των μεταναστών μικροπωλητών και στέκονται αλληλέγγυοι.

Του Γιάννη Καρούσου

Στο πανεπιστήμιο της Στερεάς Ελλάδας μέχρι αυτή τη στιγμή δεν υπήρχαν οργανωμένες δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Υπήρχε μόνο η ΠΚΣ (ΚΚΕ) και οι διαλυμένες πλέον δυνάμεις της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ. Αυτό είχε σαν αποτέλε-σμα στις εκλογές τη δημιουργία ενιαίου ψηφοδελτίου από ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, βασιζόμενοι στο νέο νόμο και σε μια προσπάθεια ενίσχυσής τους, αφού γνώριζαν πως σαν εκφραστές των κομμά-των του δικομματισμού έχουν χάσει την παλιά δυναμική τους.Η ΠΚΣ επέλεξε να κατέβει χωρι-στά, συνεχίζοντας την πολιτική και κινηματική απομόνωσή της . Σε αυτό το σημείο προσπαθήσα-με να καλύψουμε αυτό το κενό εμείς, με ένα ξεχωριστό επίσης ψηφοδέλτιο ΦΑΚ (Φοιτητική Ανεξάρτητη Κίνηση), δείχνοντας την αντίθεσή μας στο νέο νόμο. Το επόμενο διάστημα υπάρχει μεγάλη ανάγκη να εντείνουμε τις παρεμβάσεις μας και να τις

πολιτικοποιήσουμε σε ριζοσπα-στική κατεύθυνση.

Στης εκλογές καταφέραμε να πάρουμε 3 έδρες στο 7μελές. Είναι πολύ καλό αποτέλεσμα για πρώτη φορά και χωρίς κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια και προ-εκλογική «προπαγάνδα». Αυτό μας δείχνει πως οι σχολές έχουν ανάγκη από τέτοια σχήματα και έχουν βαρεθεί την αδιαφορία της ΔΑΠ-ΠΑΣΠ για τα προβλή-ματα που μαστίζουν τις σχολές μας. Χρειαζόμαστε άμεσες δραστικές και αντισυστημικές κινητοποιήσεις και όχι ανοχή και συνενοχή σε όλα αυτά που προσπαθούν να μας επιβάλουν.

Το παράλογο των εκλογών είναι ότι την ίδια μέρα ο πρόεδρος της σχολής αποφάσισε να στή-σει κάλπες και για τα συμβούλια διοίκησης. Ο φοιτητικός σύλλο-γος δεν είχε αποφασίσει γι’ αυτό το θέμα και επιπλέον τη σχολή μας έχουν απειλήσει πολλές φορές ότι θα τη συγχωνεύσουν, κάτι που με το νέο νόμο είναι σίγουρο.

νέα από τις σχολές

Λαμία

Επιμέλεια: Μυρτώ Σιδέρη

μετανάστες • 15ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ23 Μάη 2012

Του Θανάση Κούρκουλα

Σ ε αντιφασιστικές κινητοποιήσεις στις 23 Μαΐου και 6 Ιουνίου, στα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων

και στο Β’ Μονομελές Εφετείο Κακουρ-γημάτων Αθηνών (Αλεξάνδρας και Λου-κάρεως) αντίστοιχα, καλεί η αντιφασι-στική Πρωτοβουλία «Ποτέ Ξανά», με αφορμή τις δίκες της Θέμιδας Σκορδέ-λη, υποψήφιας της Χρυσής Αυγής, και του υπεύθυνου Τύπου της Χρυσής Αυ-γής, Ηλία Κασιδιάρη.

Η Θέμις Σκορδέλη και δύο ακόμα μέλη της Χρυσής Αυγής κατηγορούνται για μαχαίρωμα πρόσφυγα στον Άγιο Πα-ντελεήμονα τον περασμένο Σεπτέμβριο. Η ίδια είναι κατηγορούμενη και για άλλη υπόθεση που η ημερομηνία της εκδίκα-σης δεν έχει ακόμα οριστεί, σχετικά με επιθέσεις εναντίον στελεχών της Αριστε-ράς στην πλατεία του Αγίου Παντελεή-μονα στις περασμένες αυτοδιοικητικές εκλογές.

Περίπου δέκα ημέρες αργότερα, στο Β’ Μονομελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθηνών, εκδικάζεται η υπόθεση του

υπεύθυνου Τύπου της Χρυσής Αυγής, νεοναζί Ηλία Κασιδιάρη, ο οποίος κα-τηγορείται για συνδρομή σε ληστεία, απρόκλητη επικίνδυνη σωματική βλά-βη, παράνομη οπλοφορία και οπλοχρη-σία. Πρόκειται για το μαχαίρωμα και ξυ-λοδαρμό μεταπτυχιακού φοιτητή στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου τον Οκτώβριο του 2007, λίγες μέρες πριν τη ναζιστική «Γιορτή Νεολαίας» της Χρυ-σής Αυγής.

«ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ»Η πρωτοβουλία «ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ» καλεί στη δημιουργία ενός ευρύτατου αντιφασι-στικού μετώπου, ενός δικτύου Ανοιχτών Αντιφασιστικών Επιτροπών παντού: «Απευθυνόμαστε πρώτα απ’ όλα στους εργαζόμενους, τους άνεργους και τους νέους –ντόπιους και μετανάστες– που βρίσκονται εδώ και 2 χρόνια στην πρώτη γραμμή των αγώνων. Που προκλήθηκαν από νεοναζί συνεργάτες των δυνάμεων καταστολής στις πλατείες. Τραμπουκίστη-καν από φασίστες μπράβους της εργοδο-σίας σε απεργίες. Δέχθηκαν επιθέσεις από φασιστικές συμμορίες σε γειτονιές.

Καλούμε σε αντιφασιστική συσπεί-ρωση και συντονισμό όλες τις αντιρα-τσιστικές και αντιφασιστικές συλλογι-κότητες, τις κοινότητες μεταναστών, τις οργανώσεις δικαιωμάτων. Κάθε εργατική, δημοτική, νεολαιίστικη, το-πική, πολιτιστική, προοδευτική ομάδα ανθρώπων που αντιλαμβάνεται τους νεοναζί ως θανάσιμη απειλή για τους αγώνες μας και την ελεύθερη διακίνηση ιδεών», αναφέρει στην ανακοίνωσή της η Πρωτοβουλία.

Παράλληλα με τις αντιφασιστικές κι-νητοποιήσεις, τα κόμματα που στήριξαν τους αγώνες του κόσμου τα προηγού-μενα χρόνια, οι εργαζόμενοι δημοσιο-γράφοι και κάθε προοδευτικός φορέας πρέπει να μην ανεχθούν τη νομιμοποί-ηση της Χρυσής Αυγής στην κεντρική πολιτική σκηνή, που επιχειρείται από πολλά ΜΜΕ.

Να αποκρούσουμε την πολιτική των στρατοπέδων συγκέντρωσης, της «σκούπας» και της υγειονομικής βόμ-βας, του δημόσιου ευτελισμού και διαπόμπευσης ανθρώπων που δεν κα-τάφεραν να ενταχθούν στον κοινωνικό ιστό. Να αντισταθούμε στην καταστο-λή και την ένταση του αυταρχισμού της ΕΛ.ΑΣ., που τρέφουν το απεχθές ναζιστι-κό δηλητήριο.

Μεγάλη μερίδα αστυνομικών συνερ-γάζονται –ανοιχτά πλέον– με φασιστικές συμμορίες σε γειτονιές και πόλεις (βλέ-πε Καλλιθέα), ψηφίζουν «Χρυσή Αυγή» στις εκλογές και στα Αστυνομικά Τμήμα-τα μοιράζουν τα τηλέφωνα της Χρυσής Αυγής σε πολίτες που έχουν διαφορές με μετανάστες.

Μόνη απάντηση σε όλα αυτά είναι οι αγώνες μας σε κάθε πόλη και κάθε γει-τονιά, το ξεσκέπασμα και η απομόνωση της παρακρατικής συμμορίας των νεο-ναζί.

Κινητοποιήσεις στις δίκες Χρυσαυγιτών

Αντιφασιστικό Μέτωπο παντού!Με τη συμμετοχή περίπου 300 διαδηλωτών και πολύ δυναμική την παρουσία της αιγυπτιακής κοινότητας της περιοχής, πραγματοποιήθηκε αντιφασιστική πορεία το Σάββατο 12/5 στην Καλλιθέα, μετά τις αλλεπάλληλες ρατσι-στικές επιθέσεις που δέχτηκαν μετανάστες στην περιοχή. Προκλητικός ήταν ο ρόλος της αστυνομίας, η οποία όχι μόνο δεν συνέλαβε τους φασίστες που προπηλάκισαν τους μετανάστες, οι οποίοι συμμετείχαν στη συγκέντρωση, αλλά την επόμενη μέρα πήγε και συνέλαβε στο σπίτι του το συνδικαλιστή οικοδόμο Νίκο Κατσίφη, για… απόσπαση κρατουμένου και αντίσταση κατά της αρχής, από αστυνο-μικούς που επιχείρησαν να συλλάβουν μετανάστη κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης. Πολύς κόσμος συγκεντρώ-θηκε έξω από τα δικαστήρια στην Ευελπίδων και φώναξε δυνατά: «Η τρομοκρατία δεν θα περάσει!».

N N N

Η τοποθέτηση του στρατηγού Φραγκούλη στη θέση του υπηρεσιακού Υπουργού Άμυνας απέχει πολύ από το να θε-ωρηθεί μια απλή υπηρεσιακή διεκπεραίωση. Ο Φραγκού-λης προσέφερε υποστήριξη στους άνδρες των μονάδων υποβρύχιων καταστροφών, που φώναζαν ρατσιστικά συνθήματα στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου το 2010. Ως μάρτυρας υπεράσπισης είχε αναφερθεί στις ειδικές δυνάμεις λέγοντας «τα βατράχια προσφέρουν ανθρωπι-στικό έργο και το μόνο που έχουν δώσει είναι θυσία. Είμαι περήφανος που τους γνωρίζω». Συμπληρώνοντας: «Και δεν νομίζω ότι ένα δικαστήριο δικάζει με βίντεο». Τόσο καλά...

N N N

Ο Μιχαλολιάκος, σε τηλεοπτική του συνέντευξη στο Σταύρο Θεοδωράκη, αναφέρθηκε προσβλητικά και ρατσι-στικά κατά της ομοφυλοφιλίας, λέγοντας χαρακτηριστι-κά: «Είναι ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας που δεν θε-ωρώ φυσιολογικό. Δεν θα ήμουν υπερήφανος, αν ήμουν αδερφή». Ο πρόεδρος των νοσοκομειακών γιατρών (ΟΕΝ-ΓΕ) Δημήτρης Βαρνάβας στηλίτευσε τον νεοναζί αρχηγό της Χρυσής Αυγής, τονίζοντας ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι νόσος, αλλά προτίμηση των ανθρώπων που ζουν σε ελεύθερα δημοκρατικά καθεστώτα και στην οποία κανείς δεν δικαιούται να παρεμβαίνει.

N N N

Παραγωγοί ξυλοκόπησαν εργάτες που κάνουν απεργία στη Μανωλάδα, διεκδικώντας αύξηση στα ημερομίσθιά τους. Οι παραγωγοί βρήκαν την υποστήριξη και της τοπικής αστυνομικής διεύθυνσης, που προχώρησε σε πογκρόμ στην ευρύτερη περιοχή, συλλαμβάνοντας δε-κάδες εργάτες χωρίς χαρτιά. Στους μετανάστες απεργούς συμπαραστάθηκε το ΠΑΜΕ.

N N N

Μερίδα των ΜΜΕ ανέλαβε φιλότιμα την εξοικείωσή μας με το νεοναζί της διπλανής πόρτας. Ο Σταύρος Θεοδωρά-κης πήρε συνέντευξη από το Μιχαλολιάκο, δίνοντάς του την ευκαιρία να εκθέσει όλες τις «απόψεις» του, ακόμη κι αυτή της ανυπαρξίας των φούρνων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αντίστοιχα, οι Αναστασιάδης-Περρής είχαν προσκεκλημένο τον «Καιάδα», που έδωσε τη μέρα των εκλογών το παράγγελμα «Εγέρθητι» στους δημοσι-ογράφους. Τον παρουσίασαν σαν έναν λίγο περίεργο μεν νέο (αλλά ποιος δεν είναι λίγο περίεργος τελικά;), ένα λαϊκό παιδί που ερωτεύτηκε τη γυναίκα του στο κόμμα, οικογενειάρχη και πατέρα ενός μωρού τρεισήμισι μηνών και άρα «άκακο», βάσει στερεοτύπου...

N N N

Την Παρασκευή 25 Μάη, στις 6:30, στη Φιλοσοφική Σχο-λή της Θεσσαλονίκης, η Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» της πόλης οργανώνει βιβλιοπαρουσίαση του αντιφασιστι-κού βιβλίου «ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ» του Colin Sparks. Ομιλητές θα είναι οι Σπύρος Μαρκέτος και Θανάσης Κούρκουλας.

N N N

Με αφορμή το ίδιο βιβλίο, την Παρασκευή 1 Ιούνη, στις 7 μμ στο Πνευματικό Κέντρο «Μελίνα Μερκούρη», η Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» Νίκαιας-Κορυδαλλού μας καλεί να συζητήσουμε για τα άμεσα αντιφασιστικά καθήκοντα του κινήματος και της Αριστεράς, με ομιλητές τον Πανα-γιώτη Λίλλη και τον Σωτήρη Καρνέση.

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ

Κύμα μηνυμάτων και συμπαράστα-σης στο Ίντερνετ, ψηφίσματα συμπαρά-στασης από κόμματα, αντιρατσιστικές οργανώσεις και από την ΕΣΗΕΑ έχει προ-καλέσει η απόφαση για την απέλαση του αλβανικής καταγωγής δημοσιογράφου Niko Ago που, για περισσότερα από 20 χρόνια, ζει και εργάζεται στην Ελλάδα.

Όπως γράφει ο ίδιος, στις 17 Μαΐου ειδο-ποιήθηκε ότι πρέπει να εγκαταλείψει τη χώρα εντός 30 ημερών, επειδή το έτος 2007-2008, περίοδο την οποία είχε πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας, δεν μπόρεσε να συγκεντρώσει τον απαιτούμενο αριθ-μό ενσήμων για να ανανεώσει την άδεια παραμονής του. Συμπλήρωσε 20 χρόνια στην Ελλάδα και μπήκε αισίως στον ει-κοστό πρώτο. Από τότε που ήρθε, εργά-στηκε σε διάφορες δουλειές. Μετά από πολύ κόπο και κυρίως πολύ διάβασμα, έμαθε την ελληνική γλώσσα κι έκανε το όνειρό του πραγματικότητα, που ήταν η δημοσιογραφία.

Μεγαλώνει δυο κόρες που σήμερα είναι 18,5 και 17,5 ετών. Η μεγάλη του κόρη

ήρθε στην Ελλάδα 5 μηνών, η μικρή γεν-νήθηκε στην Ελλάδα και δεν γνώρισε άλλη χώρα για πατρίδα της. Ο Άγκο έχει ενεργή δράση για τα δικαιώματα των με-ταναστών και είναι μέλος του ΔΣ της Ελ-ληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.

Η υπόθεση του Νίκο Άγκο φέρνει στην επιφάνεια την ομηρεία των μεταναστών που ζουν στην Ελλάδα με νόμιμη άδεια παραμονής, η οποία πρέπει να ανανεώ-νεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Προϋπόθεση για την ανανέωση αυτή ήταν η συλλογή 200 ενσήμων το χρόνο ως την απεργία πείνας των 300 μετανα-στών εργατών, οπότε τα απαιτούμενα ένσημα μειώθηκαν σε 120 ετησίως. Ο Νίκο, όπως και πολλοί ακόμα μετανά-στες που ζουν εδώ –όπως άλλωστε και πολλοί Έλληνες εργαζόμενοι– είναι αδύνατο να συμπληρώσουν αυτό τον αριθμό ενσήμων, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, λόγω της ανεργίας που συ-νεπάγεται η οικονομική κρίση, αλλά και της εργοδοτικής αυθαιρεσίας.

Υποκριτικά ευαισθητοποιήθηκε για τον Νίκο Άγκο ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευ-άγγελος Βενιζέλος. Ενός κόμματος που είναι υπεύθυνο για την απονομιμοποίηση δεκάδων χιλιάδων μεταναστών τα τελευ-ταία χρόνια, καθώς οι νόμοι αυτοί είναι δημιουργήματα δικά του. Το κίνημα για τα δικαιώματα των μεταναστών εδώ και χρόνια διεκδικεί την πλήρη αποσύνδεση της άδειας παραμονής από τα ένσημα και την επανα-νομιμοποίηση όλων των μετα-ναστών που έχασαν την άδεια παραμο-νής τους εξαιτίας αυτών των ρατσιστικών νόμων. Υπεύθυνοι για την ανασφάλιστη και αδήλωτη εργασία είναι οι εργοδότες και οι πολιτικές της ανεργίας του μνημο-νίου, όχι οι μετανάστες εργάτες.

Η νίκη της Αριστεράς στις εκλογές είναι μια ευκαιρία για να ξαναθέσουμε τα ζη-τήματα των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων των μεταναστών στην πραγ-ματική ταξική τους βάση: Παράνομοι είναι οι «λαθρο»εργοδότες, όχι οι μετανάστες εργάτες. Κανένας εργάτης ανασφάλιστος, κανένας μετανάστης χωρίς χαρτιά.

Υπηκοότητα, όχι απέλαση για τον Νίκο Άγκο

Του Πέτρου Τσάγκαρη

Σ τις 6 Μαΐου αμφισβητή-θηκε η κοινοβουλευτική πλειοψηφία των κομμάτων

της άρχουσας τάξης: των τραπεζι-τών, των μεγαλοβιομηχάνων, των εφοπλιστών και των μεγαλοεργο-λάβων. Αυτό μπορεί να επαναλη-φθεί, πιθανά με ακόμη καλύτερους όρους, και στις 17 Ιούνη. Ωστόσο, το κοινοβούλιο είναι μόνο ένα από τα οχυρά του συστήματος –και μά-λιστα όχι το πιο σημαντικό. Υπάρ-χουν τα εργοστάσια, οι τράπεζες, οι δυνάμεις καταστολής, τα δικα-στήρια και τα ΜΜΕ.

Η άρχουσα τάξη βασίζει την εξουσία της στις σχέσεις παρα-γωγής, δηλ. στον έλεγχο που έχει πάνω στη διαδικασία με την οποία δημιουργείται ο πλούτος. Συνήθως μέσω ιδιωτικής ιδιοκτησίας, ελέγ-χει τα εργοστάσια, τις μεταφορές, τις τράπεζες κι άλλες υπηρεσίες του τριτογενή τομέα.

Η ιδιοκτησία ή ο έλεγχος των μέσων παραγωγής είναι ένα από τα βασικά οχυρά του συστήματος που ο πολιτικός σεισμός της «ελληνικής άνοιξης» δεν άγγιξε καθόλου. Οι εφοπλιστές εξακολουθούν να ελέγ-χουν τους στόλους τους, ο Λάτσης, ο Σάλλας και ο Κωστόπουλος έχουν στα χέρια τους τις τράπεζές τους, οι Γιαννακόπουλοι τη φαρμακο-βιομηχανία τους. Οι καπιταλιστές ελέγχουν απόλυτα, το εμπόριο και τη λιανική αγορά τροφίμων και μιας σειράς άλλων αγαθών.

ΑστυνομίαΈνας άλλος σπουδαίος μηχανισμός του συστήματος είναι οι ένοπλες δομές που έχουν δημιουργηθεί κυ-ρίως για να προστατεύουν τα δύο οχυρά που αναφέραμε παραπάνω. Την πολιτική εξουσία και τα μέσα παραγωγής (όταν αυτά κινδυνεύουν π.χ. από εργατικές καταλήψεις). Για το ρόλο της αστυνομίας δεν χρει-άζεται να πούμε πολλά πράγματα, μιας και αυτός αποκαλύφθηκε στα μάτια εκατομμυρίων ανθρώπων που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις των πλατειών. Η κτηνώδης βία, ο χημι-κός πόλεμος (με όπλα που απαγο-ρεύεται να χρησιμοποιηθούν ακόμη και ενάντια σε στρατιώτες πλέον), οι λυσσαλέοι ξυλοδαρμοί και το άσβε-στο μίσος που τρέφουν για τον λαό οι ένοπλες εμπροσθοφυλακές του καπιταλισμού, δεν οφείλονται σε

ψυχικές διαταραχές ούτε σε υπερ-βολικές προσωπικές πρωτοβουλί-ες υπουργών, ταξίαρχων ή απλών αστυνομικών. Αποκαλύπτονται σε όλη τους την έκταση σε περιόδους κοινωνικής πόλωσης, αλλά οφεί-λονται στο ρόλο που καλούνται να παίξουν εξαρχής αυτές οι δυνάμεις. Ρόλος που διαμορφώνεται μέσα από τη σωματική, τεχνική και ιδεολογι-κή εκπαίδευση που παρέχεται στα στρατολογημένα μέλη τους -ανε-ξάρτητα από το αν αυτά συνήθως προέρχονται από τις τάξεις των ερ-γαζομένων.

Γι’ αυτό αυτά τα σώματα, μαζί με τα παρακολουθήματά τους –τις μυστικές υπηρεσίες, το παρακρά-τος κ.λπ.- δεν μπορούν να χρησιμο-ποιηθούν υπέρ του λαού, ακόμη κι αν ο λαός αλώσει το πρώτο οχυρό, το κοινοβούλιο -ιδιαίτερα δε μετά τις πληροφορίες για την πολιτική σύνθεση της ΕΛΑΣ και ειδικά των δυνάμεων των ΜΑΤ, όπως αυτή εκφράστηκε στις εκλογές: στα εκλογικά τμήματα που ψήφιζαν αστυνομικοί η Χρυσή Αυγή πήρε περίπου το 50% των ψήφων. Αυτό ίσως εξηγεί το μίσος με το οποίο έχουν χτυπήσει τα ΜΑΤ απεργούς, εκπροσώπους της Αριστεράς όπως τον ίδιο τον Μανώλη Γλέζο.

Δυστυχώς αντίστοιχα συμπερά-σματα με την αστυνομία μπορεί να εξάγει κανείς και για πολλές στρα-τιωτικές μονάδες ή για ολόκληρα σώματα.

Το υπουργείο λέγεται «Προστα-σίας του Πολίτη», όμως κανείς δεν

μπορεί να πιστέψει ότι αυτή η αστυ-νομία μπορεί να προστατεύσει το λαό (από ποιον άραγε;). Το πρόβλη-μα είναι ότι μια τέτοια αστυνομία δεν μπορεί καν να υπερασπίσει μια φιλολαϊκή κυβέρνηση. Θα υπερα-σπίσουν άραγε οι οπαδοί της Χρυ-σής Αυγής τον Τσίπρα;

ΤύποςΕπίσης στις εκλογές δεν ψηφίζου-με ούτε τους ανώτατους δικαστές ούτε τα στελέχη που πλαισιώνουν το βαθύ κράτος. Για παράδειγ-μα, τα μέλη του Συμβουλίου της Επικρατείας που απέρριψαν την προσφυγή της ΑΔΕΔΥ, του Δικη-γορικού Συλλόγου Αθηνών και της ΕΣΗΕΑ αποφασίζοντας κατά συντριπτική πλειοψηφία (!) ότι το μνημόνιο είναι συνταγματικό «γιατί είναι προς το δημόσιο συμφέρον», παραμένουν στις θέσεις τους και μετά τις εκλογές. Ο Προβόπουλος παραμένει στη θέση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας. Τι μπο-ρεί άραγε να περιμένει μια φιλολα-ϊκή κυβέρνηση από όλους αυτούς; Στην καλύτερη περίπτωση μια συ-στηματική υπονόμευση και στη χειρότερη ανοικτές προβοκάτσιες.

Στις εκλογές δεν ψηφίζουμε επίσης για την «τέταρτη εξουσία», τον Τύπο. Οι μεγαλοεκδότες, οι μεγαλοκαναλάρχες και οι μεγα-λοδημοσιογράφοι ήταν στη θέση τους και στις 7 Μάη και θα είναι και στις 18 Ιούνη. Γι’ αυτό παρα-τηρεί κανείς το αναντίστοιχο: ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπερνά δημοσκοπικά πλέον το 20%-22%, η μιντιακή τυ-

ραννίδα είναι μαζικά και φανατικά εναντίον του. Από τις 50 περίπου καθημερινές και εβδομαδιαίες εφημερίδες οι 48 είναι κατά του ΣΥΡΙΖΑ –και κυρίως οι ναυαρχί-δες του Τύπου. Χαρακτηριστική περίπτωση ήταν για το προκλητικό πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Τα Νέα» με τον τίτλο «Σύρριζα στον γκρεμό!» το οποίο συνοδευόταν από το ανατριχιαστικό σκίτσο με την ανθρώπινη φιγούρα που τινά-ζει τα μυαλά της σχηματίζοντας το χάρτη της Ελλάδας. Από κοντά και η «Καθημερινή» με αντίστοιχο τίτλο συσπείρωσης των καθεστω-τικών δυνάμεων: «Νέες εκλογές, με τη χώρα στο “κόκκινο”-Την αδι-αλλαξία Τσίπρα καταγγέλλουν Σα-μαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης».

Το ίδιο ισχύει και για τις λεγόμε-νες «free press» εφημερίδες, αλλά και για τα περισσότερα ιδιωτικά τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά κανά-λια. Όλος αυτός ο εσμός το προη-γούμενο διάστημα υπεράσπισε με ζήλο το μνημόνιο και «κυνήγησε» με ασίγαστο πάθος κατά σειρά γιατρούς, φαρμακοποιούς, νο-σηλευτές, ταξιτζήδες, γεωργούς, μαθητές, φοιτητές, καθηγητές, εργάτες, λιμενεργάτες, δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους. Και θα συνεχίσει να το κάνει και αύριο.

ΑυτενέργειαΨήγματα αμφισβήτησης αυτών των δεύτερων, τρίτων, τέταρτων και πέμπτων εξουσιών, των υπό-λοιπων δηλ. οχυρών του συστήμα-τος, δόθηκαν αρκετές φορές στη

διάρκεια του αγώνα κατά του μνη-μονίου: Καταλήψεις εργοστασίων αλλά και υπουργείων, όπως του υπ. Οικονομικών. Χρήση των ΜΜΕ από τους απεργούς εργαζόμενους (βλ. «Ελευθεροτυπία» και ALTER), αλλά και παρεμβάσεις διαδηλωτών στα δελτία ειδήσεων.

Όμως, στην πορεία για το ξή-λωμα του μνημονίου και των υπό-λοιπων πολιτικών της άρχουσας τάξης θα χρειαστεί πολύ περισσό-τερη αυτενέργεια ώστε να αντιμε-τωπιστούν σοβαρά αυτά τα οχυ-ρά. Τα εργατικά συμβούλια στην επαναστατημένη Ρωσία το 1917, το πέρασμα των αστυνομικών με τους εξεγερμένους Πολωνούς ερ-γάτες το 1980, οι λαϊκές μορφές εξουσίας στην Ελλάδα του ΕΑΜ αποτελούν τις ιστορικές παραδό-σεις για το πώς ανατρέπεις τα οχυ-ρά του καπιταλισμού, για το πώς παίρνεις την εξουσία. Το εργατικό κίνημα δεν διαλέγει τις στιγμή που θα πρέπει να κάνει μια ιστορική κί-νηση. Η στιγμή αυτή εμφανίζεται συχνά απότομα και η ηγεσία της Αριστεράς δεν μπορεί να περιμένει να «ωριμάσουν» οι συνθήκες ώστε να έχει εξασφαλίσει την κατάλη-ψη όλων των οχυρών του συστή-ματος. Όμως για να διασφαλίσει έστω και το οχυρό της κυβέρνη-σης θα πρέπει να προσπαθήσει να ελέγξει και τα υπόλοιπα οχυρά. Ο Τσάβες στη Βενεζουέλα είχε συ-ντριπτική πλειοψηφία στο λαό, στα συνδικάτα και στο στρατό, αλλά κινδύνεψε από τη μιντιακή τυραννίδα. Ας μην το ξεχνάμε.

www.dea.org.grΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

23 Μάη 2012 

Τα οχυρά της άρχουσας τάξης πέρα από το κοινοβούλιο

Η κυβέρνηση της Αριστεράςμπροστά στην εξουσία του κεφαλαίου