„O tym, jak Julian Tuwim został poetą…”

Od dzieciństwa mama karmiła mnie wierszami…

Wciąż mieszałem dziwne substancje i o mało co nie wysadziłem kamienicy…

Interesowałem się egzotycznymi gadami i budowałem dla nich terraria. Pewna dama na widok jednego z nich omal nie spadła ze schodów…

Inowłódz był moim ulubionym miejscem letniskowym, z którego przywoziłem najlepsze wspomnienia…

Lata inowłodzkie - to lata najszczęśliwsze. Przez całe dorosłe życie tęskniłem za nimi…

Miałem problemy z nauką, a wszystko za sprawą matematyki…

W końcu wpadłem na pewien pomysł – postanowiłem wyjechać do Ameryki…

Niestety ta wizyta zakończyła się w Sieradzu u mojej ulubionej ciotki…

Zacząłem więc budować skomplikowane, do niczego niesłużące maszyny i urządzenia…

Wkrótce porzuciłem zabawę w konstruktora maszynek i zająłem się magią…

Już jako niemowlę wykazywałem skłonność do zbieractwa…Aż przyszły książki…

Miałem bzika na punkcie egzotycznych słówek…

Gdy miałem 17 lat przyznałem się rodzicom, że od jakiegoś czasu piszę wiersze…

Później nadszedł też czas na pisanie wierszy dla dzieci…

I dzisiaj każdy, kto kiedyś był dzieckiem wierzy, że gdzieś, hen, hen, „stoi na stacji lokomotywa, ciężka, ogromna i pot z niej spływa”…