Post on 14-Sep-2019
ΑΓΓΕΛΟΣ Ή ΔΑΙΜΟΝΑΣ 5
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης γιατί επέλεξα να γράψω αυτό το βιβλίο τώρα. Η απάντησή μου είναι ότι η σημερινή πολιτικοκοινωνική και, κυρίως, οικονομική κατάσταση που αντιμετωπίζει ο τόπος μας φέρνει στην επιφάνεια την ανάγκη να μαθευτεί ολόκληρη η αλήθεια. Δεν είναι ούτε η ειδικότητά μου ούτε καν η φιλοδοξία μου να ασχοληθώ με την ιστορία. Και δε θα το έγραφα αν δε διαπίστωνα ότι κατά ένα μικρό, απειροελάχιστο ποσοστό με αφορά, μέσα από τη μνήμη του πατέρα μου.
Έκρινα ότι ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα γύρω από την προσωπική ζωή του. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι νέοι άνθρωποι δεν τον έχουν καν ακουστά και ελάχιστοι ίσως από τους παλαιότερους τον θυμούνται. Ούτως ή άλλως, έχουν περάσει αρκετά χρόνια από το θάνατό του. Ωστόσο, τυχαίνει συχνά να γίνονται αναφορές στο όνομά του. Πρόκειται για τον Ιωάννη Βουλπιώτη. Αυτός ήταν ο πατέρας μου.
Ο αμφιλεγόμενος πατέρας μου; Ναι, πράγματι. Κάποιοι στο παρελθόν έφτασαν στο σημείο να τον δαιμονοποιήσουν κι ελάχιστοι, είναι η αλήθεια, να τον εκτιμήσουν θετικά. Ο καθένας με τα δικά του κριτήρια και με τα δικά του «πιστεύω», πράγμα πολύ αυτονόητο. Είναι βέβαιο ότι διαδραμάτισε κάποιο ρόλο, τουλάχιστον στα σκοτεινά χρόνια της Κατοχής. Θετικό ή αρνητικό ρόλο, δεν είμαι σε θέση να πω. Ας το κρίνει ο αναγνώστης όταν τελειώσει τις σελίδες του βιβλίου αυτού.
AggelosDaimonas005s078.indd 5 11/1/12 10:45:11 AM
6 ΙΖΑΜΠΕΛΛΑ ΠΑΛΑΣΚΑ
Θέλησα να δώσω ένα κείμενο ελεύθερο, γι’ αυτό και επέλεξα τη μυθιστορηματική μορφή. Προτίμησα να περιέχει πολλούς διαλόγους, που όμως να μην απέχουν από την πραγματικότητα. Κι ακόμη, προσπάθησα κάπως να αποστασιοποιηθώ από τον κεντρικό ήρωα αυτού του μυθιστορήματος, που βέβαια δεν είναι άλλος από τον πατέρα μου. Γι’ αυτό χρησιμοποίησα το τρίτο ενικό πρόσωπο.
Ευχαριστώ τη Γιώτα και τον Ηλία Λιβάνη, που μου έδωσαν τη δυνατότητα να δω τυπωμένο αυτό το βιβλίο. Αλλά δε θα μπορούσα να το γράψω χωρίς τη βοήθεια του ιστορικού συγγραφέα Δημοσθένη Κούκουνα. Είναι αυτός που μου παρείχε όλες τις ιστορικές πληροφορίες για μια εποχή της Ελλάδας που δεν ήξερα, με όλες τις λεπτομέρειες και τα σημαντικά γεγονότα για τον τόπο μας. Επειδή γνώρισε καλά τον πατέρα μου, μου είπε πράγματα για τη ζωή του που εγώ δε θυμόμουν ή και που ίσως ποτέ δε μου είχε αναφέρει ο ίδιος. Κοιτάξαμε μαζί τα αρχεία του, συμπληρώσαμε και προσθέσαμε καινούριες πληροφορίες και κάπως έτσι ξεκίνησα να γράφω το βιβλίο.
Όλη μου τη ζωή ένιωθα ότι ο πατέρας μου ήταν ένας σημαντικός άνθρωπος και ότι είχε παίξει ρόλο στην ιστορία αυτού του τόπου. Άλλοτε, όμως, αισθανόμουν και κάποια ντροπή, γιατί οι πολλοί δεν ξέρουν ότι ουσιαστικά δικαιώθηκε για τις κατηγορίες περί δωσιλογισμού που του αποδόθηκαν. Ήταν δικό του παράπονο, που το εξέφραζε με στωικότητα, το γεγονός ότι δεν έγινε γνωστή η πλήρης δικαστική απαλλαγή του. Ίσως αυτός και να είναι ο βασικός λόγος που έγραψα το βιβλίο, για να παρουσιάσω την πλήρη εικόνα για τον άνθρωπο που μου έδωσε ζωή.
Μια σειρά συμπτώσεων με οδήγησαν και με έκαναν να νιώσω ότι τώρα είναι η ώρα να γράψω για εκείνα τα χρόνια που τόσο βάρυναν τον τόπο και, στη συνέχεια, εμένα προσωπικά. Η σχέση με τους γονείς μπορεί να είναι αδιάφορη, τραυματική ή σχέση έλλειψης, όπως υπήρξε για μένα, μια και ζήσαμε αρκετά χρόνια χωριστά. Ήταν ένας άνθρωπος που θαύμαζα από τη μια μεριά, αινιγ
AggelosDaimonas005s078.indd 6 11/1/12 10:45:11 AM
ΑΓΓΕΛΟΣ Ή ΔΑΙΜΟΝΑΣ 7
ματικός από την άλλη, και μου έλειπαν κάποια κομμάτια της ζωής του. Δουλεύοντας αυτό το βιβλίο, μέσα από συνεχή αναζήτηση, βρήκα ακριβώς μερικά από αυτά. Έφερα στη μνήμη μου διηγήσεις που τις είχα αφήσει πίσω. Έδωσα σημασία σε γεγονότα που μέχρι τότε τα είχα προσπεράσει γιατί μου είχαν φανεί αδιάφορα ή δεν μπορούσα να τα ερμηνεύσω και να τα αξιολογήσω.
Επέμεινα να ψάξω αυτό το «αμφιλεγόμενο» του πατέρα μου, που τόσο είχε επηρεάσει και τη δική του ζωή και τη δική μας, των παιδιών του. Πίστευα πάντα ότι είχε κατηγορηθεί άδικα, ίσως από άγνοια, ίσως από παρεξήγηση, ίσως και από τις μικρότητες των ανθρώπων. Ο απόηχος αυτών των κατηγοριών εναντίον του κάπου με είχε μπερδέψει. Νόμιζα πως μπορεί και να υπήρχε κάποια βάση σ’ αυτές. Τελικά, πείστηκα ολοκληρωτικά όταν κράτησα στα χέρια μου και διάβασα προσεκτικά όλες τις αθωωτικές αποφάσεις των δικαστηρίων δωσιλόγων.
Όχι, ο πατέρας μου δεν καταδικάστηκε ποτέ ως δωσίλογος, ούτε από τα πρωτοβάθμια ούτε από τα δευτεροβάθμια ειδικά δικαστήρια δωσιλόγων. Απαλλάχτηκε τελεσίδικα. Όπως επίσης απαλλάχτηκε απόλυτα και για την κατηγορία του πλουτισμού κατά τη διάρκεια της Κατοχής, αφού άλλωστε έχασε μεγάλο τμήμα της περιουσίας που κατείχε πριν από τον πόλεμο. Συνεπώς, ούτε πολιτικός ούτε οικονομικός δωσιλόγος υπήρξε ποτέ. Αυτά ως προς το τυπικό μέρος. Και το επισημαίνω αυτό για όσους τυχόν εξακολουθούν ανεύθυνα να τον κατατάσσουν έτσι, αν και δε σκέφτηκα ποτέ να προσφύγω στη δικαιοσύνη.
Υπάρχει όμως και ένα άλλο θέμα, που έχει την ιδιαίτερη αξία του. Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι ο άνθρωπος αυτός ανέπτυξε πολλές φορές ευεργετική δράση για άτομα που του όφειλαν την ίδια τη ζωή τους. Κάποια στιγμή, ψάχνοντας τα αρχεία του, βρήκα ένα φάκελο. Περιείχε πάμπολλες επιστολές ανθρώπων που τον ευγνωμονούσαν γιατί τους είχε σώσει στα τόσο δύσκολα εκείνα χρόνια. Με τις γνωριμίες του είχε καταφέρει να τους βγάλει από τη φυλακή ή άλλοτε να τους κρύψει για να γλιτώσουν τη σύλληψη από
AggelosDaimonas005s078.indd 7 11/1/12 10:45:11 AM
8 ΙΖΑΜΠΕΛΛΑ ΠΑΛΑΣΚΑ
τους κατακτητές. Το σπίτι μας στο Χαλάνδρι είχε χρησιμοποιηθεί ως μυστικό κέντρο για τη διάσωση καταζητούμενων, ακόμη και κομουνιστών. Χρησιμοποιώ το «ακόμη», γιατί ήταν πράγματι ιδεολόγος αντικομουνιστής και δεν το έκρυβε. Η ανθρωπιστική του πλευρά όμως ήταν ανεξάρτητη από τις πολιτικές πεποιθήσεις του.
Δε δίστασε, παρά τις επαπειλούμενες αυστηρές κυρώσεις, να κρύψει στο σπίτι μας μέχρι και Εβραίους καταζητούμενους, είτε να τους προωθήσει σε άλλα ασφαλή καταφύγια. Δε δίστασε να ενεργήσει και για πολλά άλλα εκείνη την τραγική εποχή.
Μια κόρη που τα γνωρίζει όλα αυτά πώς θα μπορούσε να τα προσπεράσει και να τα αγνοήσει; Μπορεί κάποιος να της καταλογίσει ότι άργησε να τα μάθει ή να τα συνειδητοποιήσει. Αυτό όμως είναι ένα άλλο ζήτημα.
Θεώρησα χρέος μου να βγω και να μιλήσω για τον αμφιλεγόμενο πατέρα μου. Προφανώς, ο ίδιος είχε αμελήσει να το πράξει ή δε θέλησε να ξαναβγεί στη δημοσιότητα και να εκτεθεί πάλι. Το κάνω εγώ τώρα.
Και κάτι παραπάνω. Μόνο μέσα από τα χαρτιά του και την προσωπική ιστορία του τον κατάλαβα. Σαν να μπήκε στη θέση του ένα μεγάλο κομμάτι της δικής μου ψυχής, επειδή τελικά κατάλαβα πως ο ίδιος δεν μπορούσε να διαχειριστεί καλύτερα την προσωπική του σχέση μαζί μου. Ναι, ένα τόσο περίπλοκο μυαλό με δυνατότητες ατελείωτες, ένας φιλόδοξος άνθρωπος με οράματα και τεράστιες ευθύνες, δε θα μπορούσε να είναι ο παραδοσιακός πατέρας. Ήταν όμως ο δικός μου.
AggelosDaimonas005s078.indd 8 11/1/12 10:45:11 AM
ΑΓΓΕΛΟΣ Ή ΔΑΙΜΟΝΑΣ 9
ΠΗΡΕ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΣΚΟΛΙΑ την απόφαση να αφήσει οριστικά τη Γερμανία ύστερα από είκοσι χρόνια. Η νοσταλγία ήταν ένα αίσθημα που τον κυρίευε συχνά όλα αυτά τα χρόνια. Πανηγύριζε μέσα του κάθε φορά που ξαναβρισκόταν στην Αθήνα, αλλά δεν περνούσαν ούτε δυο ημέρες κι είχε την εντύπωση πως πνιγόταν. Ένιωθε, θαρρείς, φυλακισμένος σε μια μικρή πολιτεία και ανυπομονούσε να γυρίσει στη δεύτερη πατρίδα του, εκεί όπου προτιμούσε να ζει φυλακισμένος στο χρυσό κλουβί της οικογένειας Ζίμενς.
Τώρα τα πράγματα είχαν αλλάξει ριζικά. Είχε λυθεί ο γάμος του με τη Χέρτα και αυτό το αισθανόταν σαν λύτρωση. Μόλις του έφερε ο δικηγόρος τα χαρτιά του διαζυγίου, συνειδητοποίησε πως οι δεσμοί που τον συνέδεαν με το Βερολίνο είχαν σπάσει. Εντελώς ξαφνικά, η γερμανική μεγαλούπολη του φαινόταν σαν στενός κορσές, πολύ πιο δυσκολοφόρετος απ’ όσο φανταζόταν. Και δεν είχε παρά να αποφασίσει τη δραπέτευσή του.
Ο Σεργκέι, ο αριστοκράτης Λευκορώσος πρόσφυγας, ο πιστός σοφέρ του, τον οδήγησε στα κεντρικά γραφεία του ομίλου Ζίμενς, στο Ζίμενστατ όπως ήταν γνωστή ολόκληρη η περιοχή αυτή του Βερολίνου. Ο Βουλπιώτης ανέβηκε τα σκαλιά αλλαγμένος μέσα του, χαιρετώντας όσους συναντούσε με ένα νέο, διαφορετικό χαμόγελο. Το βαθύ χαμόγελο του απελεύθερου, σκέφτηκε ο ίδιος με κάποιον αυτοσαρκασμό μέχρι να φτάσει στο γραφείο του. Ένιωθε όσο ποτέ άλλοτε γερά αποφασισμένος και απόλυτα αυτοκυριαρχημένος.
Κάθισε στο εντυπωσιακά μεγάλο γραφείο του και παραμέρισε τους φακέλους που του είχε ετοιμάσει η γραμματέας του, η
AggelosDaimonas005s078.indd 9 11/1/12 10:45:11 AM
10 ΙΖΑΜΠΕΛΛΑ ΠΑΛΑΣΚΑ
αφοσιωμένη Ελένα, μια έξυπνη Γερμανίδα που τόσα χρόνια μαζί του πάλευε να κατανικήσει τον αφανή έρωτα που τη βασάνιζε και στον οποίο βυθιζόταν όλο και περισσότερο. Ο προϊστάμενός της, ο χερ Βουλπιώτης, ήταν ο άνθρωπος που ονειρευόταν τις ώρες που δεν ήταν κοντά του και που πρωταγωνιστούσε κυριαρχικά στις φαντασιώσεις της. Είτε ήταν μόνη της στο σπίτι είτε περνούσε ρομαντικές στιγμές με κάποιον επίσημο συνοδό της, έκλεινε τα μάτια για να τον φέρει νοερά κοντά της, κι έτσι η αγκαλιά τού εκάστοτε ερωτικού φίλου μεταμορφωνόταν στο μυαλό της στα στιβαρά χέρια του Βουλπιώτη.
Μόλις κάθισε στην πολυθρόνα του, τον πλησίασε με ταχύ βήμα, έτοιμη να λάβει εντολές.
«Ελένα, έχουμε κάτι επείγον; Αν όχι, θα σε παρακαλέσω να καθίσεις και να με ακούσεις προσεκτικά, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Έχουμε να κάνουμε μια προσωπική συζήτηση πριν σου κάνω μια πρόταση, που μπορεί να είναι καθοριστική για τη ζωή σου».
Κάτι απροσδιόριστο τρεμόπαιξε μέσα της και της έκοψε την ανάσα. Γρήγορες σκέψεις καρφώθηκαν στο μυαλό της, καθώς ήταν ένα από τα ελάχιστα πρόσωπα που είχαν πληροφορηθεί το διαζύγιο του προϊσταμένου της. Εντελώς αιφνιδιασμένη, αγωνίστηκε να ελέγξει τον εαυτό της και το κατάφερε με δυσκολία, περιμένοντας τη συνέχεια. Τρεις μόλις λέξεις ήταν αρκετές για να την ξαναφέρουν απότομα στην πραγματικότητα και να την απογοητεύσουν:
«Μια επαγγελματική πρόταση...»Αμέσως επανήλθε και απ’ το νου της πέρασε αστραπιαία μια
διαπίστωση που ποτέ δεν της άρεσε. «Είμαι καλή γραμματέας, αλλά όχι και ελκυστική γυναίκα!» Και το καθήκον της τώρα ήταν να ακούσει τον προϊστάμενο Βουλπιώτη και όχι τον άντρα με τα ωραία μάτια που κοιτούσε ευθεία μπροστά του.
Εκείνος καμώθηκε πως δεν κατάλαβε τίποτα, ούτε άφησε να φανεί κάτι για το λόγο που χρειάστηκε να διευκρινίσει το είδος
AggelosDaimonas005s078.indd 10 11/1/12 10:45:11 AM
ΑΓΓΕΛΟΣ Ή ΔΑΙΜΟΝΑΣ 11
της πρότασής του. Συνέχισε ατάραχος την κουβέντα και της ανακοίνωσε ότι επρόκειτο να αποχωρήσει από το συγκρότημα και να εγκατασταθεί πλέον στην Ελλάδα. Η τελευταία φράση θα ήταν από μόνη της δυσβάστακτη, αν δεν της ζητούσε αμέσως μετά να πάει μαζί του και να συνεχίσει το ρόλο της ως ιδιαιτέρας του.
«Και που δε γνωρίζω ελληνικά;»«Καμιά σημασία. Ας επικοινωνεί μαζί μας όποιος ξέρει μόνο
γερμανικά ή γαλλικά. Και, τέλος πάντων, κάποια στοιχειώδη ελληνικά θα μπορέσεις να τα μάθεις αμέσως εσύ που είσαι τόσο έξυπνη. Ήδη έχω δει που χρησιμοποιείς τα “Καλημέρα”, “Περιμένετε” κι ακόμη αυτό το “Μισό λεπτό, παρακαλώ”, που το προφέρεις τόσο χαριτωμένα. Δεν είναι θέμα για συζήτηση, πίστεψέ με. Αυτό που θέλω εγώ είναι να σε έχω μαζί μου και τα επόμενα χρόνια, αν βέβαια κάτι τέτοιο ανταποκρίνεται στην ελεύθερη βούλησή σου. Σκέψου το όμως και μου δίνεις την απάντησή σου άλλη ώρα. Στο μεταξύ, είναι αυτονόητο ότι δε θα πρέπει να διαρρεύσει καθόλου αυτή η πρόθεσή μου, τουλάχιστον πριν την ανακοινώσω αυτοπροσώπως στον κύριο φον Ζίμενς, κάτι που πρόκειται να κάνω σε λίγο. Τώρα πήγαινε, διότι πρέπει να οργανωθώ για τα επόμενα βήματά μου, και τα ξαναλέμε...»
Κάθισε πιο αναπαυτικά στην πολυθρόνα του και ήρεμος έκλεισε τα μάτια του. Έκανε ένα βιαστικό φλας μπακ στην προηγούμενη ζωή του. Τα παιδικά χρόνια με τις νταντάδες και το δύσκολο πατέρα, τέλειο πρότυπο αυστηρού αξιωματικού με σπουδές στο Πότσνταμ. Η αυταρχική μητέρα, που πάντα του έδειχνε ξεχωριστή εύνοια και του τόνιζε με σοβαρό ύφος ύστερα από κάθε αταξία του ότι δεν είχε το δικαίωμα να παίζει όσο τα άλλα παιδιά επειδή αυτός διέθετε ξεχωριστή ευφυΐα. Έπειτα ο γυμνασιάρχης του, ο ιδιόρρυθμος Δημήτρης Γληνός, που τον θεωρούσε τον πιο ιδιοφυή μαθητή που είχε συναντήσει στην καριέρα του και τον έσπρωχνε να σπουδάσει φιλοσοφία στη Γερμανία. Αλλά και ο θείος Θρασύβουλος ΑγγελόπουλοςΑθάνατος, που έτρεφε απίθανες προσδοκίες για τον ανιψιό του, εφόσον αποφάσιζε να σπουδάσει
AggelosDaimonas005s078.indd 11 11/1/12 10:45:11 AM
12 ΙΖΑΜΠΕΛΛΑ ΠΑΛΑΣΚΑ
νομικές και πολιτικές επιστήμες στο Μόναχο και το Παρίσι, ώστε να γίνει ένας μεγάλος πολιτικός στη νέα Ελλάδα που χτιζόταν εκείνη την εποχή μετά τους Βαλκανικούς πολέμους.
Ήταν στ’ αλήθεια ένα μικρομέγαλο παιδί, που ξεγελούσε πολλούς με το παροιμιώδες παγωμένο βλέμμα του, που όταν θύμωνε έκανε τους άλλους, όποιοι κι αν ήταν, ακόμη και οι γονείς ή οι καθηγητές του, να νιώθουν αμήχανα. Κάθε φορά που το εφάρμοζε σε μικρούς ή μεγάλους, αισθανόταν επιβεβαίωση της υπεροχής του. Δε χρειαζόταν ποτέ να βρίσει κάποιον, αρκούσε μόνο να παγώσει τα μάτια του μέχρι ο άλλος να καταρρεύσει.
Για ελάχιστα λεπτά έκλεισε τα βλέφαρα και τα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής του πέρασαν από μπροστά του σαν ανακατεμένα στιγμιότυπα. Ο αποχαιρετισμός στον Πειραιά με το πλοίο που θα τον πήγαινε στην Ευρώπη. Η γνωριμία με την ηλικιωμένη σπιτονοικοκυρά του στο Βερολίνο, την ίδια που είχε στεγάσει τριάντα χρόνια νωρίτερα τον πατέρα του ως νεαρό αξιωματικό στη Στρατιωτική Ακαδημία του Πότσνταμ. Ο διάσημος καθηγητής Καρλ Γιουνγκ όταν παρακολουθούσε μαθήματα ψυχολογίας. Η απόφαση να σπουδάσει στο Πολυτεχνείο του Μονάχου τη μέχρι τότε άγνωστη ηλεκτρονική μηχανολογία. Του άρεσε να βλέπει απορημένες αντιδράσεις όταν Γερμανοί ή Έλληνες τον ρωτούσαν τι ακριβώς σπούδαζε.
Η στενή φιλία του με τον Κυριάκο Βενιζέλο και η γνωριμία με τον πατέρα του, το μεγάλο πολιτικό που είχε έρθει στο Βερολίνο ως πρωθυπουργός. Αλλά και τότε που τον προσέλαβαν στην εταιρεία Ζίμενς, δικαιωματικά μια που ήταν αριστούχος, ο γενικός διευ θυντής κάλεσε σε χωριστή συγκέντρωση όλους τους Έλληνες εργάτες μετά το τέλος της δουλειάς τους για να τους τον γνωρίσει και έζησε το πρώτο χειροκρότημα από χιλιάδες χέρια.
Η γνωριμία του με τη μικρότερη κόρη του απρόσιτου φον Ζίμενς στα εγκαίνια μιας νέας πτέρυγας του Ζίμενστατ. Τον είχαν συστήσει στα μέλη της οικογένειας Ζίμενς ως το λαμπρό Έλληνα νεαρό που είχε διοριστεί προϊστάμενος του νέου τμήματος ηλε
AggelosDaimonas005s078.indd 12 11/1/12 10:45:11 AM
ΑΓΓΕΛΟΣ Ή ΔΑΙΜΟΝΑΣ 13
κτρονικής. Η Χέρτα είχε κάθε λόγο να τον κοιτάξει εκείνη την πρώτη φορά με θαυμασμό κι ύστερα με κρυφές ματιές, μέχρι που τα βλέμματά τους καρφώθηκαν με ένταση το ένα μέσα στο άλλο.
Ήταν μόλις είκοσι τεσσάρων χρόνων και μέχρι τότε είχε μόνο περαστικές σχέσεις με νεαρές γυναίκες. Κατάλαβε όμως πως αυτή τη φορά κάτι πολύ πιο δυνατό τον φλόγιζε. Τα απογεύματα γυρνούσε από την εταιρεία στο δωμάτιό του και, πράγμα ασυνήθιστο, ξάπλωνε για να τη σκεφτεί. Μάταια η σπιτονοικοκυρά του τον περίμενε στο σαλόνι, αν και αυτή που αδημονούσε περισσότερο ήταν η κόρη της, η οποία τον είχε ερωτευτεί και πίστευε πως κάποτε θα κατάφερνε να γίνει η «φράου Βουλπιώτη».
Αλλά εκείνος δεν είχε πλέον την πολυτέλεια για αθόρυβα φλερτ με τη Γερμανιδούλα που τον λαχταρούσε. Απόλυτα μεθοδικός όπως ήταν, έκανε το «σχέδιό» του, κάτι σαν τον καμβά που χρησιμοποιούσε η γιαγιά του όταν την παρατηρούσε να κεντάει ώρες ατελείωτες. Και ο καμβάς του ήταν εκ των πραγμάτων τεράστιος και απαιτούσε απίστευτη υπομονή. Δεν του έλειπε.
Η πολιορκία για την καρδιά της μικρής Χέρτα φον Ζίμενς περιλάμβανε διάφορα στάδια και, όσο περνούσαν οι ημέρες και οι εβδομάδες, τόσο αυξανόταν η ανυπομονησία του. Κυριεύτηκε από το φόβο ότι μια τέτοια όμορφη κοπέλα, μια από τις πιο περιζήτητες νύφες ολόκληρης της Γερμανίας, κινδύνευε ανά πάσα στιγμή να τη χάσει και να τη δει στα χέρια κάποιου όμορφου ξανθού Γερμανού νεαρού αριστοκράτη, ίσως κάποιου πλούσιου πρίγκιπα. Έτσι, επίσπευσε το σχέδιό του, αν και συνειδητοποίησε ότι δεν είχε καμιά εμπειρία σε ερωτικές πολιορκίες. Όμορφος και έξυπνος καθώς ήταν, δεν είχε δυσκολευτεί ποτέ μέχρι τότε να κάνει σχέσεις με όποια γυναίκα διάλεγε.
Πήρε το θάρρος να τολμήσει μια απευθείας επίθεση. Και σε μια εκδήλωση του εργοστασίου που ήξερε πως θα τη συναντούσε, όπως και άλλα μέλη της οικογένειας Ζίμενς, τη στιγμή που τη χαιρετούσε με μια φαινομενικά αδιάφορη χειραψία, της πέρασε
AggelosDaimonas005s078.indd 13 11/1/12 10:45:11 AM
14 ΙΖΑΜΠΕΛΛΑ ΠΑΛΑΣΚΑ
ένα μικρό σημείωμα. Το είχε γράψει με μεγάλη προσοχή, συνθέτοντας σε λίγες διαλεγμένες λέξεις, άψογα καλλιγραφημένες, το νόημα που ήθελε να περάσει. Ένα κρυφό ραντεβού το επόμενο πρωί στο μεγάλο κήπο δίπλα από το σπίτι των Ζίμενς, σ’ ένα βερολινέζικο προάστιο.
Η αγωνία του ήταν μεγάλη, αλλά τη νύχτα προτίμησε να την περάσει κοιμισμένος βαθιά, για να είναι απόλυτα νηφάλιος στο ραντεβού. Κι αυτό πήγε περίφημα, καθώς έκαναν ένα μακρινό περίπατο στον κήπο. Τα ραντεβού επαναλήφθηκαν και η μικρή Χέρτα, γοητευμένη ήδη από τότε που τον είχε πρωτοδεί, τώρα έδειχνε το ενδιαφέρον της ακόμη και με μικροζήλιες. Δεν έκρυβε πως δυσκολευόταν να αναζητά δικαιολογίες για να συναντιούνται συχνά και μια ημέρα τον αιφνιδίασε, λέγοντάς του καθαρά:
«Τι αντιδράσεις νομίζεις πως θα υπήρχαν αν ζητούσες από τον πατέρα μου να με βλέπεις και να έχουμε μια έξοδο με την άδειά του;»
Ξαφνικά, του φάνηκε πως ήχησαν χαρμόσυνα πολλές καμπάνες μαζί. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου ξαναβρήκε την αυτοκυριαρχία του. Και ενώ περπατούσαν, σταμάτησε απότομα και γύρισε προς το μέρος της. Της έπιασε το χέρι σφιχτά και της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο. Αυτό ήταν το πρώτο φιλί στη Χέρτα ύστερα από τόσα ραντεβού, αλλά φάνηκε πως εκείνη το περίμενε. Και της είπε:
«Δεν ξέρω τι θα γινόταν σε μια τέτοια περίπτωση και φοβάμαι για το πώς θα το έβλεπε ο πατέρας σου. Θα κάνω κάτι άλλο όμως, που μου φαίνεται πιο σίγουρο...»
***
Δεν είχε περάσει ούτε ένας χρόνος αφότου ο Βουλπιώτης είχε προσληφθεί στο συγκρότημα Ζίμενς και του είχε ήδη παραχωρηθεί ένα μικρό τμήμα με καμιά δεκαριά μηχανικούς των οποίων ήταν προϊστάμενος. Διέθετε από τη φύση του διοικητικά προσόντα και
AggelosDaimonas005s078.indd 14 11/1/12 10:45:11 AM